Αίρεται από το 2014, διαβάζω, η αναστολή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας που ισχύει μέχρι το τέλος του 2013. Και λέω: επί τέλους, μια δίκαιη απόφαση για όλους εμάς που είμασταν συνετοί και δεν ανοιχτήκαμε περισσότερο από όσο μας παίρνει η τσέπη μας.
Το κόστος της αναστολής πλειστηριασμών αυτή τη στιγμή μετακυλιέται σε όλους τους εν Ελλάδι (και εν Ευρώπι) φορολογούμενους. Όσο δηλαδή ο ιδιοκτήτης έχει ασυλία από το νεοελληνικό κράτος και δεν πληρώνει τα υπέρογκα δάνεια που πήρε, τόσο αυξάνονται τα χρέη των τραπεζών και τόσο μεγαλύτερα πακέτα διάσωσης χρειάζονται. Τα χρήματα για να σωθούν οι τράπεζες φυσικά και προέρχονται και από τους φόρους μας, άρα κομμάτι της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών πηγαίνει προς τα «κόκκινα» δάνεια. Το κόστος δηλαδή της μη πληρωμής των δανείων μεταφέρεται από τον ιδιοκτήτη προς το κορόιδο Νεοέλληνα φορολογούμενο.
Είναι λοιπόν δίκαιο να υπάρξει άρση της ασυλίας, που έτσι κι αλλιώς αυτή αφορά κυρίως δάνεια της τελευταίας δεκαετίας/ δεκαπενταετίας. Αυτοί που αγόρασαν σπίτι πριν πιθανόν να μην έχουν πρόβλημα τώρα καθώς η τιμή των σπιτιών ήταν πολύ μικρότερη και θα έχουν αποπληρώσει το δάνειο.
Δε θα πρέπει να υπάρξει οριζόντια προστασία (όπως δε θα πρέπει να υπάρχουν και οριζόντιες απολύσεις ή περικοπές), αλλά θα πρέπει να εξεταστούν τα πράγματα και να βρεθούν οι πραγματικοί απατεώνες, αυτοί που νόμιζαν ότι με μια υπογραφή στην τράπεζα θα έχουν διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, στεγαστικά, αυτοκινητοδάνεια και γενικώς άφθονο χρήμα να ρέει, χωρίς να υπάρξουν κυρώσεις. Και δυστυχώς ο νόμος περί πρώτης κατοικίας (όπως και ο περί υπερχρεωμένων νοικοκυριών) προστατεύει ως επί το πλείστον αυτούς ακριβώς που κάνανε πολυτελή ζωή με τα λεφτά των άλλων, αυτούς που ζούσαν στη χλιδή και στην τρυφή, αυτούς που κάνανε dolce vita με τα λεφτά του Νεοέλληνα και του Ευρωπαίου κορόιδου φορολογούμενου.
Γιατί είμαστε τόσο αυστηροί και αμείλικτοι με διάφορους μεγαλοαπατεώνες όπως ο Λαβρεντιάδης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Κωστόπουλος ή ο Γαβαλάς και δεν είμαστε με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας; Και οι μεν και οι δε χρωστάνε· για τους μεν όμως ζητάμε δικαιοσύνη, για τους δε επιείκεια. Αυτό και αν είναι αδικία.
Το σπίτι δε σου ανήκει 100% παρά μόνο αν πληρώσεις και την τελευταία δόση στο δανειστή σου. Μέχρι τότε μπορεί να σου το πάρει αφού στην ουσία δεν είναι δικό σου αλλά δικό του. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι οφειλέτες το ίδιο, δεν μπορεί π.χ. ο βλάκας με τα 700 το μήνα που πήρε δάνειο 250.000 για ένα τεσσάρι στο Αιγάλεω (αληθινή περίπτωση) να είναι το ίδιο με τον μεροκαματιάρη που έχουν να τον πληρώσουν τρεις μήνες και χρωστάει δέκα δόσεις μέχρι την αποπληρωμή. Ας αρχίσουμε όμως με την άρση των πλειστηριασμών και ας εξεταστούν όλες οι περιπτώσεις σε ατομική βάση. Είναι το πιο δίκαιο και λογικό για όλους.
Το κόστος της αναστολής πλειστηριασμών αυτή τη στιγμή μετακυλιέται σε όλους τους εν Ελλάδι (και εν Ευρώπι) φορολογούμενους. Όσο δηλαδή ο ιδιοκτήτης έχει ασυλία από το νεοελληνικό κράτος και δεν πληρώνει τα υπέρογκα δάνεια που πήρε, τόσο αυξάνονται τα χρέη των τραπεζών και τόσο μεγαλύτερα πακέτα διάσωσης χρειάζονται. Τα χρήματα για να σωθούν οι τράπεζες φυσικά και προέρχονται και από τους φόρους μας, άρα κομμάτι της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών πηγαίνει προς τα «κόκκινα» δάνεια. Το κόστος δηλαδή της μη πληρωμής των δανείων μεταφέρεται από τον ιδιοκτήτη προς το κορόιδο Νεοέλληνα φορολογούμενο.
Είναι λοιπόν δίκαιο να υπάρξει άρση της ασυλίας, που έτσι κι αλλιώς αυτή αφορά κυρίως δάνεια της τελευταίας δεκαετίας/ δεκαπενταετίας. Αυτοί που αγόρασαν σπίτι πριν πιθανόν να μην έχουν πρόβλημα τώρα καθώς η τιμή των σπιτιών ήταν πολύ μικρότερη και θα έχουν αποπληρώσει το δάνειο.
Δε θα πρέπει να υπάρξει οριζόντια προστασία (όπως δε θα πρέπει να υπάρχουν και οριζόντιες απολύσεις ή περικοπές), αλλά θα πρέπει να εξεταστούν τα πράγματα και να βρεθούν οι πραγματικοί απατεώνες, αυτοί που νόμιζαν ότι με μια υπογραφή στην τράπεζα θα έχουν διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, στεγαστικά, αυτοκινητοδάνεια και γενικώς άφθονο χρήμα να ρέει, χωρίς να υπάρξουν κυρώσεις. Και δυστυχώς ο νόμος περί πρώτης κατοικίας (όπως και ο περί υπερχρεωμένων νοικοκυριών) προστατεύει ως επί το πλείστον αυτούς ακριβώς που κάνανε πολυτελή ζωή με τα λεφτά των άλλων, αυτούς που ζούσαν στη χλιδή και στην τρυφή, αυτούς που κάνανε dolce vita με τα λεφτά του Νεοέλληνα και του Ευρωπαίου κορόιδου φορολογούμενου.
Γιατί είμαστε τόσο αυστηροί και αμείλικτοι με διάφορους μεγαλοαπατεώνες όπως ο Λαβρεντιάδης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Κωστόπουλος ή ο Γαβαλάς και δεν είμαστε με τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας; Και οι μεν και οι δε χρωστάνε· για τους μεν όμως ζητάμε δικαιοσύνη, για τους δε επιείκεια. Αυτό και αν είναι αδικία.
Το σπίτι δε σου ανήκει 100% παρά μόνο αν πληρώσεις και την τελευταία δόση στο δανειστή σου. Μέχρι τότε μπορεί να σου το πάρει αφού στην ουσία δεν είναι δικό σου αλλά δικό του. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι οφειλέτες το ίδιο, δεν μπορεί π.χ. ο βλάκας με τα 700 το μήνα που πήρε δάνειο 250.000 για ένα τεσσάρι στο Αιγάλεω (αληθινή περίπτωση) να είναι το ίδιο με τον μεροκαματιάρη που έχουν να τον πληρώσουν τρεις μήνες και χρωστάει δέκα δόσεις μέχρι την αποπληρωμή. Ας αρχίσουμε όμως με την άρση των πλειστηριασμών και ας εξεταστούν όλες οι περιπτώσεις σε ατομική βάση. Είναι το πιο δίκαιο και λογικό για όλους.
