«...αντιμετώπισε λυσσαλέο διωγμό από την ηγεσία της Εκκλησίας»

«Πραγματικά, η ανάπτυξη της παιδείας δεν εμποδίστηκε από το δυνάστη του έθνους. Ελεύθερη ήταν η λειτουργία σχολείων, ελεύθερη η διδασκαλία, ακόμα και η ίδρυση θαυμαστών κτιριακών συγκροτημάτων για ανώτερες σπουδές όπως στις Κυδωνιές, Χίο, Άθω². Χιλιάδες σχολεία λειτουργούσαν στον ΙΗ' αιώνα³. Αλλά αυτά τα σχολεία δεν μπόρεσαν, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, να μεταλαμπαδέψουν τα φώτα των επιστημών που άνθιζαν και καρποφορούσαν στην Ευρώπη. Γιατί η στρατιά των προικισμένων διδασκάλων, που με πατριωτική ορμή πάσχιζε να φωτίσει το Γένος, αντιμετώπισε λυσσαλέο διωγμό από την ηγεσία της Εκκλησίας. Ο αγώνας των λογίων στα χρόνια της τουρκοκρατίας, η μάχη του διαφωτισμού εναντίον των συντηρητικών και οπισθοδρομικών δυνάμεων αποτελεί πραγματική εποποιία. Είναι η σκληρότερη πάλη, η πιο ευγενική, η πιο δύσκολη και η πιο άτυχη στην ιστορία του νέου Ελληνισμού. Κάθε προοδευτική νεωτεριστική, εθνοπαιδευτική προσπάθεια, η εισαγωγή εκσυγχρονισμένων συστημάτων και η διδασκαλία των επιστημών χαρακτηρίζονται από τους φωτοσβέστες ανώτατους κληρικούς και τα όργανά τους, επιβουλή του Σατανά, της αθεϊας παρακίνηση. Ήρωες και μάρτυρες αναδείχτηκαν οι πρωτοπόροι λόγιοι της τουρκοκρατίας -άγνωστοι ακόμα αλίμονο- που κονταρομάχησαν ατρόμητοι, με άγριο πάθος για να περάση η Παιδεία από τα χέρια της Εκκλησίας στα χέρια των φωτισμένων λαϊκών -καθ' όλα Ευρωπαίων- για την αλλαγή προσώπων και μεθόδων και το άνοιγμα της πλατειάς λεωφόρου προς την εθνική και πνευματική αναγέννηση⁴.»

2. Φάνη Μιχαλόπουλου, Τα Γιάννενα κι' η νεοελληνική Αναγέννηση (1648-1820), Αθήνα, 1930, σ. 78
3. Ενθ' αν., σ. 96. Τα Περί κρυφού σχολείου δεν έχουν θέση στην ιστορία της τουρκοκρατίας.
4. Βλ. και Κ.Θ. Δημαρά, Ο Κοραή ςκαι η εποχή του, Αθήνα 1953, σ. 17-18

Κ. Σιμόπουλος, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, εκδ.Στάχυ 2001, τόμος 3ος, σελίδα 196

Ενα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες για να συνειδητοποιήσουν πόσο έχει ρημάξει ο χριστιανισμός αυτόν τον τόπο.

Το Άγιο Φως

Δύο χρόνια αργότερα, το Πάσχα του 1653, παρακολουθεί την τελετή του Αγίου Φωτός στο ναό της Αναστάσεως ο Γάλλος περιηγητής ιππότης D'Arvieux. Περιγράφει τις εκδηλώσεις του έξαλλου πλήθους γύρω από το κουβούκλιο του Αγίου Τάφου και προσθέτει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες σχετικά με το έθιμο των ορθοδόξων της Ιερουσαλήμ.

«Μας έδωσαν θέση πίσω από το κουβούκλιο κι έτσι βλέπαμε με άνεση ό,τι συνέβαινε μέσα στην εκκλησία.

Στις οχτώ το πρωί, όλα τα καντήλια του ναού έσβησαν. Και τότε όλοι οι χριστιανοί της Ανατολής που είχαν πλημμυρίσει την εκκλησία άρχισαν να τρέχουν σαν τρελλοί γύρω από τον Άγιο Τάφο, ουρλιάζοντας σαν λύκοι, χωρίς ίχνος σεβασμού για τον ιερό χώρο. Και κάθε φορά που περνούσαν μπροστά στον Άγιο Τάφο κραύγαζαν «Ελέησον!» με όλη τους τη δύναμη.

Άνδρες, γυναίκες και παιδιά έσμιγαν τις φωνές τους σ' ένα τρομερό πανδαιμόνιο. Έσπρωχναν, άνοιγαν τόπο με αγκώνες, λάκτιζαν. Μαζεύονταν τέσσερις-πέντε μαζί, σήκωναν έναν άνθρωπο ψηλά, τον κουβαλούσαν στους ώμους, πηδούσαν και ύστερα τον έριχναν πάνω σην πόρτα του Παναγίου Τάφου βγάζοντας κραυγές αλλοφροσύνης «Ελέησον!». Εκείνος ανασηκωνόταν, έδινε γροθιές και λακτίσματα σ' αυτούς που τον είχαν γκρεμίσει κατά γης, οι φίλοι του έπαιρναν το μέρος του, ο καυγάς άναβε και οι γενίτσαροι επέβαλλαν την τάξη χτυπώντας τους με τα ραβδιά.

Αυτή η αταξία, αυτό το πανδαιμόνιο κράτησε ως τις τρεις το μεσημέρι. Τότε δύο Έλληνες αρχιεπίσκοποι και δύο μητροπολίτες ντυμένοι με τα άμφιά τους βγήκαν από το ναό. Τούς ακολουθούσε ολόκληρος ο κλήρος. Άρχισε η πομπή γύρω από τον Πανάγιο Τάφο. Οι γενίτσαροι άνοιγαν δρόμο με τα ραβδιά τους επιβάλλοντας, όσο μπορούσαν, τάξη και ησυχία.

Τους Έλληνες ακολουθούσαν οι Αρμένιοι και οι Κόπτες επίσκοποι με τους ιερείς τους.

Ύστερα από τρεις γύρους ένας Έλληνας αρχιεπίσκοπος, ένας Αρμένιος και ένα Κόπτης, μπήκαν στον Πανάγιο Τάφο για να ανάψουν το ουράνιο φως με τσακμάκια που είχαν στις τσέπες τους.

Αφού έμειναν οι τρεις αρχιερείς κάμποσο στον ιερό χώρο, ο Έλληνας αρχιεπίσκοπος βγήκε πρώτος με σκυμμένο το κεφάλι, σαν να ντρεπόταν για την απάτη που έκανε, κρατώντας στα χέρια του αναμμένα κεριά. Μόλις πρόβαλε στην πόρτα, ο κόσμος χύμηξε κατεπάνω του με ορμή, που ήταν περισσότερο μανία παρά ευσέβεια, για ν' ανάψουν τις λαμπάδες τους.

Αυτοί οι πιστοί θα ποδοπατούσαν και θα έλυωναν τον αρχιεπίσκοπο αν δεν τον έσωζαν οι γενίτσαροι με τα ραβδιά τους συνοδεύοντάς τον ως την πύλη του Ιερού. Όσοι είχαν την ευτυχία και τη δύναμη να ανάψουν τις λαμπάδες τους από τη φλόγα του αρχιεπισκόπου πήγαιναν καμαρωτοί και χαρούμενοι για το απόκτημά τους. Αλλά για να βγει κανείς έπρεπε να γίνουν μάχες κι εκεί ήταν που οι γρόθοι έπεφταν βροχή. Για μια στιγμή ο ναός φλεγόταν από τέσσερις χιλιάδες αναμμένες λαμπάδες. Οι γενίτσαροι πετούσαν τους σκούφους τους στον αέρα. Δεν έβλεπες παρά φλεγόμενα γένεια, αιμόφυρτα κεφάλια, σχισμένες φορεσιές, μάτια μαυρισμένα, πρόσωπα γρατσουνισμένα, χέρια σπασμένα, τραυματισμένα, εξαρθρωμένα. Δεν άκουγες τίποτα άλλο από κραυγές άναρθρες μέσα σ' ένα τρομακτικό πανδαιμόνιο.

Αυτά που έγιναν πριν την τελετή δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' εκείνα που ακολούθησαν. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα τέτοια παραφροσύνη, τέτοιους εξωφρενισμούς, τέτοια ασέβεια. Ένας άνδρας φορτωμένος ένα μεγάλο τύμπανο, έτρεχε γύρω γύρω στον Άγιο Τάφο, όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του και ο συνωστισμός. Πίσω του έτρεχε ένας άλλος που χτυπούσε μετά μανίας το τύμπανο με δύο ρόπαλα. Αυτό το όργανο θα μας είχε ξεκουφάνει αν τα ουρλιαχτά του πλήθους, οι κραυγές των πληγωμένων, τα ξεφωνητά των γυναικών και των παιδιών δεν έπνιγαν το θόρυβο.

Παρατήρησα ότι πολλοί είχαν μαζί τους σεντόνια βαμβακερά και τα άναβαν με τις λαμπάδες τους στις πτυχές κάνοντας σταυρούς. Αυτά τα σεντόνια τα έπαιρναν στο σπίτι τους σαν κειμήλια και τα χρησιμοποιούσαν για σάβανα. Λίγες στιγμές μετά τον Έλληνα αρχιεπίσκοπο βγήκαν ο Αρμένιος επίσκοπος και ο Κόπτης. Αλλά επειδή δεν είχαν πια πολύ κόσμο να ευχαριστήσουν, και το δικό τους το φως δεν είχε την αξία του πρώτου, δεν κινδύνεψαν. Χρειάστηκαν όμως κι' αυτοί τη βοήθεια γενιτσάρων για να φθάσουν στα παρεκκλήσια όπου τα ποίμνιά τους, λιγώτερο φανατικά, άναψαν πιο ειρηνικά τις λαμπάδες, ενώ οι γενίτσαροι φρουρούσαν στην πύλη του Αγίου Τάφου κι' έπαιρναν χούφτες τις μεδίνες για να επιτρέψουν στους πιστούς να μπουν και να ασπασθούν το ιερό μνημείο.

Στις έξη το βράδυ η οχλοβοή καταλάγιασε για να αρχίσει η λειτουργία. Αυτό που ακολούθησε δεν ήταν λιγότερο εξωφρενικό. Καθώς όλοι έψελναν στη γλώσσα τους, ακουγόταν μια πανάθλια παραφωνία. Παρατήρησα μάλιστα ότι συντόμευαν και τη λειτουργία. Και είχαν δίκαιο. Ήταν όλοι νηστικοί. Γιατί δεν επιτρέπεται ούτε να φάνε ούτε να πιουν πριν από την κατάβαση του Αγίου Φωτός.

Είχα την υπομονή να μείνω ως το τέλος της τελετής μ' όλο που με είχαν σκανδαλίσει όσα έβλεπα. Μόλις τελείωσε, ξαφνικά ο ναός έγινε ταβέρνα. Ένα μεγάλο μέρος από αυτό το πράφορο πλήθος ρίχτηκε στα κρέατα που είχε φέρει μαζί του. Όλοι άρχισαν να τα ροκανίζουν σαν πεινασμένοι λύκοι. Είχαν καλά προετοιμασθή με τη νηστεία κι' έτρωγαν με βουλιμία. Οι περισσότεροι κοιμήθηκαν ανακατωμένοι μέσα στον ιερό χώρο.»

Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα, Εκδόσεις Πιρόγα, τόμος Α', σελ. 554-556

Ελληνισμός/Χριστιανισμός

«Αυτό είναι Ελληνικό όνομα, όχι Χριστιανικό» η απάντηση που πήραμε όταν ρωτήσαμε παππά για τη βάπτιση της μικρής.

Επί τέλους ένας παππάς που γνωρίζει για τι μιλάει.

Καταστροφή αρχαίων μνημείων από χριστιανούς;

Μιας και είναι επίκαιρο το θέμα και λόγω της λογοκρισίας που επικρατεί στο βιντεάκι του Γαβρά ανεβάζω εδώ δύο εικόνες που μου ήλθανε με ηλεκτρονικό ταχθδρομείο. Είναι από το ενημερωτικό φυλλάδιο της Εταιρίας Ορθοδόξων Σπουδών, με τίτλο Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, που έγινε το 2003 στη Θεσσαλονίκη.

Σε αυτό το φυλλάδιο λοιπόν διαβάζουμε στην τρίτη σελίδα για την Δ' Συνεδρία πως υπάρχει θέμα "Ο μύθος για τις καταστροφές αρχαίων μνημείων από Χριστιανούς", με εισηγητή τον Γιώργο Μεταλληνό, καθηγητή θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών. Στην πρώτη όμως σελίδα του φυλλαδίου υπάρχει εικόνα που δείχνει χριστιανούς να συντρίβουνε αγάλματα ("είδωλα πλάνης" όπως τα ονομάζει το φυλλάδιο) με την καθοδήγηση αγγέλων!!!

Έγινε λόγω αμέλειας; Λόγω βλακείας; Λόγω ασυνενοησίας; Και στις τρεις περιπτώσεις μιλάμε για μεγάλο διανοητικό πρόβλημα. Ας τους χαιρόμαστε.

Εγχειρίδιο οδηγιών για τη ζωή

Thomas Paine - The Age of Reason

"Θα πρέπει να θυμάσαι, ότι πάντοτε υποστήριζα με ενεργητικότητα το Δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να εκφράζει τη γνώμη του, οσοδήποτε και αν διέφερε από τη δική μου. Διότι αυτός που αρνήται σε κάποιον το δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του, είναι σκλάβος του εαυτού του, διότι αποκλείει στον εαυτό του την επιλογή της αλλαγής.

Το φοβερότερο όπλο εναντίων των σφαλμάτων οποιουδήποτε είδους είναι ο Λόγος. Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ κάτι άλλο εκτός του Λόγου, και ποτέ δε θα το κάνω."

Έτσι αρχίζει ο Πέιν τη δριμύεια κριτική του κατά της Π. και Κ. Διαθήκης, 200 έτη πριν. Σε 200 κοφτερές σελίδες ενός ακονισμένου βιβλίου ξεδιπλώνει την απάτη του ιουδαϊκού και χριστιανικού ιερατείου κατά του απλού κοσμάκη. Μια απάτη που βασίζεται σε ένα αιμοσταγές βιβλίο γεμάτο ψέματα, μίση, μισαλοδοξία και καταστροφές. 25 αιώνες τώρα αυτό το "ιερό" βιβλίο έχει βυθίσει την ανθρωπότητα στο μίσος και στο αίμα, και ο Πέιν δεν το αφήνει να περάσει απαρατήρητο. Φιλτραρισμένο μέσα από την οξύνοια και τη διορατικότητα του Πέιν, οι απάτες αποκαλύπτονται σιγά σιγά.

Ο Πέιν κάνει κάτι παρόμοιο με αυτό που κάνει και ο Καλόπουλος σήμερα (ή μάλλον, μιας και ο Πέιν είναι πιο παλαιός, ο Καλόπουλος κάνει ότι έκανε και ο Πέιν 200 έτη πριν), αναλύει την Π. και Κ. Δ., βρίσκει αντιφάσεις και παραλογισμούς και τα κριτικάρει. Χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολοψία καυτηριάζει την κοροϊδία που έχει στηθεί σε βάρος της ανθρωπότητος και θριαμβεύει ο Λόγος. Αναρωτιέται πώς μπορούνε οι άνθρωποι να παλιμπαιδίζουνε τόσο και να μη βλέπουνε πως τα υποτιθέμενα βιβλία της "αγάπης" κάθε άλλο παρά τέτοια είναι (πού να ήξερε ο Πέιν ότι 200 έτη μετά όχι μόνο ακόμα έτσι είναι τα πράγματα, αλλά ο άνθρωπος έχει καταρρακωθεί ακόμα περισσότερο από τις οργανωμένες θρησκείες).

"Είναι αδύνατο να υπολογίσουμε τον ηθικό ξεπεσμό, αν μου επιτρέπεται η έκφραση, που έχει επιφέρει το πνευματικό ψεύδος στην κοινωνία μας. Όταν ο άνθρωπος έχει διαφθείρει και εκπορνεύσει τόσο πολύ την αγνότητα του μυαλού του με το να συμμερίζεται δοξασίες που δεν πιστεύει, τότε έχει προετοιμάσει τον εαυτό του για κάθε δυνατό έγκλημα" λέει ο Πέιν προσπαθώντας να εμφυσήσει λογική στα μυαλά των αδαών.

Το "Η εποχή τη Λογικής" χωρίζεται σε δύο τμήματα. Στο πρώτο στηλιτεύεται η Π.Δ. και στο δεύτερο η Κ.Δ. Το μεγαλύτερο βάρος στο δεύτερο μέρος το έχει ρίξει ο Πέιν στην Αποκάλυψη. "Η πιο βδελυρή κακία, η πιο φριχτή κακομεταχείριση και η μεγαλύτερη εξαθλίωση που έχουνε επέλθει στην ανθρωπότητα, έχουνε τις ρίζες τους σε αυτό το πράγμα που λέγεται αποκάλυψη ή εξ αποκαλύψεως θρησκεία. Είναι η πιο επαίσχυντη δοξασία κατά του θείου, η πιο ολέθρια καταστροφή κατά του ήθους, και κατά της ειρήνης και της ευτυχίας, που έχει ποτέ διαδωθεί από τότε που άρχισε να υπάρχει ο άνθρωπος. Είναι καλύτερο, πολύ καλύτερο, να παραδεχτούμε, αν είναι ποτέ δυνατόν, ότι χίλιοι δαίμονες περιφέρονται μαζικώς, και να κηρύσσουμε δημοσίως το δόγμα των δαιμόνων, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουνε, παρά να επιτρέψουμε σε απατεώνες και κακούργους όπως ο Μωυσής, ο Ιησούς, ο Σαμουήλ και οι προφήτες της Βίβλου, να μας πούνε ότι κατέχουνε το λόγο του θεού και να πάρουνε τα εύσημά μας" καταλήγει με αγχίνοια ο Πέιν.

Δε νομίζω ότι πρέπει να πω κι άλλα. Όσοι ενδιαφέρεστε να δείτε πως το οργανωμένο ιερατείο παίζει τάβλι στις πλάτες μας πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο (και όλα του Καλόπουλου). Απλώς κορυφαίο.

George Carlin - Religion is bullshit.

Πάντοτε επίκαιρος