RIP

Ήσουν πολύ μεγάλος...

I am Ozzy

Μόλις τελείωσα την αυτοβιογραφία του Ozzy Osbourne του επονομαζόμενου και Prince Of Darkness. Μέσα σε 250 περίπου σελίδες ανακαλύπτει κάποιος το λόγο που ο τύπος ζει και αναπνέει για το rock 'n' roll.

Το βιβλίο καλύπτει όλη την ιστορία του Ozzy από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και το Ozzmosis. Έχει πολλές αναφορές στα παιδικά του χρόνια στο Aston, στην περίοδό του με τους Sabbath, αρκετές πληροφορίες μέχρι και το Bark at the moon, αλλά δυστυχώς από εκεί μουσικώς υπερπηδάει και το The Ultimate Sin και το No rest for the wicked, πηγαίνοντας κατ' ευθείαν στο No more tears. Κρίμα διότι θα ήθελα πολύ να μάθω πως γράφτηκαν αυτοί οι δύο δίσκοι που αφήνει απ 'έξω.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στους εθισμούς του Ozzy με τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό και τις προσπάθειες απεξάρτησής του. Κλινικές αποτοξίνωσης, φυλακίσεις, συλλήψεις, όλα αποτέλεσμα των καταχρήσεων.

Δίνει επίσης αρκετές πληροφορίες για το θάνατο του Randy Rhoads, την απόλυσή του από τους Sabbath, τη γυναίκα του Sharon και πως αυτή την έβγαλε από τα σκατά που είχε ξεπέσει.

Με έκανε να γελάσω αρκετές φορές, τα ευτράπελα που γίνανε όταν γράφανε το Sabbath bloody Sabbath σε ένα (στοιχειωμένο) κάστρο στην Ουαλία, τις επικές κραιπάλες με τους Motley Creu στην Bark at the moon περιοδία (όπου στην ουσία ο Ozzy ανταγωνιζότανε τους Motley Creu στο ποιος θα κάνει τα πιο τρελλά πράγματα), όταν ο Ozzy ξύπνησε στη μέση μιας λεωφόρου(!!) και το ξύρισμα των φρυδιών όσων μένανε στο σπίτι του Ozzy για ένα διάστημα(!!). Ο τύπος είναι πραγματικά τρελλάρας.

Έχει και ηθικά διδάγματα, βγαλμένα μέσα από τη ζωή, όπως το παρακάτω (μιλώντας για το ότι βρίζανε συνεχώς στο The Osbournes)

But, y’know, swearing is just part of who we are – we’re forever effing and blinding. And the whole point of The Osbournes was to be real. But I have to say I always thought that bleeping out the swearing actually improved the show. In Canada, they didn’t have any bleeps, and I reckoned it wasn’t anywhere near as funny. It’s just human nature – isn’t it? – to be more attracted to something that’s taboo. If
someone tells you not to smoke, you wanna smoke. If they say, ‘Don’t do drugs,’ you wanna do drugs. That’s why I’ve always thought that the best way to stop people taking drugs is to legalise the fucking things. It would take people about five seconds to realise that being an addict is a terribly unattractive and pathetic way to be, whereas at the moment it still has that kind of rebel cool vibe to it, y’know?

Το μόνο αρνητικό αυτού του βιβλίου είναι ότι δε βγήκε νωρίτερα.

Ark festival

Πήγα σήμερα από το Γκάζι για το Αρκ Φέστιβαλ. Ενδιαφερόμουνα αποκλειστικώς και μόνο για το παζάρι βινυλίων. Στο ταμείο μου λένε να πληρώσω 20 ευρώ. Παιδιά μόνο στα βινύλια θέλω να πάω, τους λέω. Το εισιτήριο είναι ενιαίο, μου λένε. Τα λυπήθηκα, δεν τα έδωσα, μου φανήκανε πολλά τα 20 ευρώ για αυτό που ήθελα να κάνω. Έφυγα. Βάλτε άλλη φορά είσοδο ρε παιδιά για συγκεκριμένες λειτουργίες, θα βολευτεί πολύς κόσμος και εσείς θα βγάλετε κάτι παραπάνω.

A tower of Sheep @ 229

Εχθές είχα πάει στο 229, απέναντι από τον σταθμό Great portland street. Ένας (πρώην) συνάδελφος από τη δουλειά έχει συγκρότημα (A tower of sheep), παίζουνε ska, και πήγα να τους δω.

Ωραία ήτανε, σκοτεινό το μέρος, παίζανε και κάποια άλλα συγκροτήματα. Ήτανε και ένας τυπάκος, τραγουδιστής, πολύ (εξελιγμένους) Beatles μου θύμιζε. Παντελόνι σωλήνας, κολλητό, σκαρπίνι μυτερό, πουκαμισάκι και δερμάτινο μπουφάν, το μαλλί δε σε φάση Oasis, πολύ 90ς στυλάκι. Κάπως έτσι αρχίζουνε όλοι σκέφτηκα, από μικρές λέσχες σαν κι αυτή, underground φάση...

Winterdreams

Μιας και ο καιρός είναι κατάλληλος...

Carmina Burana @ O2

Πρέπει να ήτανε πριν 18-20 έτη, όταν πρωτάκουσα το Morbid Visions των Sepultura. Εντύπωση μου είχε κάνει τότε μία εισαγωγή κλασσικής μουσικής που ακουγότανε πολύ πρωτόγνωρη στα αυτιά μου, αφού αυτό που περίμενα να ακούσω δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που άκουγα. Αν πάση περιπτώση μετά από αρκετό ψάξιμο (τότε δυστυχώς δεν είχαμε το διαδίκτυο σε κάθε σπίτι) έμαθα ότι ήτανε ήτανε το O Fortuna, το πρώτο μέρος της μελοποιημένης συμφωνίας Carmina Burana του Orff. Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη να δω ζωντανά την εκτέλεση της Carmina Burana, μαζί με θεατρικά σκηνικά, στο London O2 (πρώην Millennium Dome).

Η όλη παρουσίαση ήτανε καταπληκτική. Με πάνω από 300 χορευτές, ηθοποιούς, τραγουδιστές και με τη Royal Philharmonic Orchestra και Brighton Festival Chorus and Youth Choir, για μία ώρα περίπου (συν άλλα 40 λεπτά με κάποια κομμάτια του Verdi) μείναμε καθηλωμένοι. Καταπληκτική μεσαιωνική ατμόσφαιρα, μοναχούς που κρατούσανε δάδες, μαγευτικές χορωδίες, γλυκά όργανα, σοπράνους, βαρύτονους και η ιστορία των 24 ποιημάτων να ξετυλίγεται στα μάτια μας (και στα αυτιά μας). Με Μπαροκικές και Αναγεννησιακές μελωδίες, με κουστούμια που θυμίζανε σχέδια του Dave Patchett (και εξώφυλλα των Cathedral) και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, με έναν τετραόροφο πύργο, ξιφομαχίες, ιππομαχίες, λουόμενες παρθένες, ιπποσύνες και δονκιχωτικά ιδανικά η παράσταση ήτανε μια ωδή στη θεά Τύχη.

Μετά από αυτό ένα είναι σίγουρο, ότι δε θα ξαναχάσω παρόμοιες παραστάσεις.

Dead Can Dance - Cantara (live)