Μαμά Ελλάδα 2

Η υπόθεση είναι η εξής "Η κυβέρνηση πουλάει την Ακρόπολη στην Εκκλησία για να γίνει... καζίνο. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μάρτυρες της συναλλαγής, βγαίνουν από τους τάφους τους και προσπαθώντας να σώσουν την Ακρόπολη μπλέκουν στα δίχτυα της σύγχρονης... ξεχαρβαλωμένης Ελλάδας.

Στο δρόμο τους συναντούν τον επικοινωνιακό πολιτικό, την αδίστακτη δημοσιογράφο, τον κακο-εκπαιδευμένο μπάτσο, την 15χρονη επαναστάτρια, και τέλος, την Τηλεόραση στην τελική μάχη με τους παπάδες για την κηδεμονία της Μαμάς Ελλάδας."

Σήμερα το είδα στο θέατρο Χώρα, στην Κυψέλη. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, μέσα σε μίαμιση περίπου ώρα ξεδιπλώνεται όλη η σημερινή νοοτροπία του νεοέλληνα. Θα μου πείτε "καλά ήθελες και θεατρική παράσταση για να το καταλάβεις;". Όχι, αλλά καλό είναι να βλέπεις την ξεφτίλα μας και από μια εύθυμη σκοπιά που και που.

Μου άρεσε πάρα πολύ η ηθοποιία του Λευτέρη Ελευθερίου, νομίζω ότι ο άνθρωπος αυτός έχει πάρα πολύ ταλέντο. Είσοδος 17 ευρώ, 12 φοιτητικό. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ, και εδώ.

Carmina Burana @ O2

Πρέπει να ήτανε πριν 18-20 έτη, όταν πρωτάκουσα το Morbid Visions των Sepultura. Εντύπωση μου είχε κάνει τότε μία εισαγωγή κλασσικής μουσικής που ακουγότανε πολύ πρωτόγνωρη στα αυτιά μου, αφού αυτό που περίμενα να ακούσω δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που άκουγα. Αν πάση περιπτώση μετά από αρκετό ψάξιμο (τότε δυστυχώς δεν είχαμε το διαδίκτυο σε κάθε σπίτι) έμαθα ότι ήτανε ήτανε το O Fortuna, το πρώτο μέρος της μελοποιημένης συμφωνίας Carmina Burana του Orff. Το περασμένο Σάββατο είχα την τύχη να δω ζωντανά την εκτέλεση της Carmina Burana, μαζί με θεατρικά σκηνικά, στο London O2 (πρώην Millennium Dome).

Η όλη παρουσίαση ήτανε καταπληκτική. Με πάνω από 300 χορευτές, ηθοποιούς, τραγουδιστές και με τη Royal Philharmonic Orchestra και Brighton Festival Chorus and Youth Choir, για μία ώρα περίπου (συν άλλα 40 λεπτά με κάποια κομμάτια του Verdi) μείναμε καθηλωμένοι. Καταπληκτική μεσαιωνική ατμόσφαιρα, μοναχούς που κρατούσανε δάδες, μαγευτικές χορωδίες, γλυκά όργανα, σοπράνους, βαρύτονους και η ιστορία των 24 ποιημάτων να ξετυλίγεται στα μάτια μας (και στα αυτιά μας). Με Μπαροκικές και Αναγεννησιακές μελωδίες, με κουστούμια που θυμίζανε σχέδια του Dave Patchett (και εξώφυλλα των Cathedral) και την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, με έναν τετραόροφο πύργο, ξιφομαχίες, ιππομαχίες, λουόμενες παρθένες, ιπποσύνες και δονκιχωτικά ιδανικά η παράσταση ήτανε μια ωδή στη θεά Τύχη.

Μετά από αυτό ένα είναι σίγουρο, ότι δε θα ξαναχάσω παρόμοιες παραστάσεις.