The ultimate history of video games

Πριν από λίγες μέρες τελείωσα το The ultimate history of video games το οποίο εξιστορεί την ιστορία των βιντεοπαιγνιδιών από το Pong μέχρι και λίγο πριν βγει το Xbox.

Το βιβλίο επιβάλλεται για κάποιον που πέρασε ατελείωτες ώρες μπροστά από οθόνες υπολογιστών, παιγνιδομηχανές ή στα "φλιμπεράκια" ή "μπιλιαρδάδικα", όπως τα αποκαλούσαμε τότε. Εξιστορεί όλα τα σκαμπανεβάσματα και τα ευτράπελα της παιγνιδοβιομηχανίας, την ακμή και παρακμή της Atari, τη μάχη Sega και Nintendo, την ιστορία του γραψίματος κλασσικών παιγνιδιών όπως το pac man ή το The legend of Zelda και πάρα πολλά άλλα, κυρίως με παραθέσεις ιστοριών από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων.

Γραμμένο από έναν άνθρωπο που έζησε τη βιομηχανία παιγνιδιών, τον Steven L. Kent, εξιστορεί τις καταστάσεις με πολύ εύθυμο και ευκολοδιάβαστο τρόπο.

Το βιβλίο είναι αρκετά μεγάλο (γύρω στις 600 σελίδες) αλλά σε συνεπαίρνει και διαβάζεται ευκόλως. Το διάβασα μέσα σε μερικές μέρες και κυρίως μέσα στο τραίνο όταν πηγαινοερχόμουνα στη δουλειά.

Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα τέλος

Το διάβασα στο δικτυακό τόπου του Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα. Η αλήθεια είναι ότι όταν ζούσα Ελλάδα ήτανε η μοναδική εκπομπή που παρακολουθούσα. Δε γνωρίζω ποιοι είναι οι λόγοι της διακοπής της εκπομπής (ελέχθη ότι απλώς δεν άρεσε στον Παναγόπουλο)... Καταλαβαίνω βεβαίως ότι με το επίπεδο του νεοέλληνα η Δρούζα και η φραπελιά, ή τα ξενοπηδήματα των γειτόνων, είναι πιο σημαντικά από τα (κατ' εμέ τουλάχιστον) αντικειμενικά ρεπορτάζ του Κούλογλου.

Αυτούς πληρώνετε αγαπητοί. Αυτούς πληρώνετε από την τσέπη σας για να κόβουνε και να ράβουνε επειδή κάτι "δεν τους αρέσει", ασχέτως αν αρέσει σε εσάς· που στο κάτω κάτω αυτή δεν είναι η δουλειά τους, να έχουνε ένα πρόγραμμα που να αρέσει σε εσάς;

Επιστροφή

Επιστροφή λοιπόν από το San Francisco




στο Λονδίνο




Δύο μέρες άυπνος, δέκα ώρες πτήση (το βρήκα πλέον το κόλπο για τα υπερατλαντικά ταξίδια, δύο μπύρες κατά τη διάρκεια των αναψυκτικών και ένα κρασί κατά τη διάρκεια του γεύματος και την έχεις καταβρεί μια χαρά, ξαπλώνεις πίσω και δεν καταλαβαίνεις τίποτα... και αν νιώσεις να περνάει η επίρρεια του αλκοόλ ζητάς και άλλος), μία ώρα αναμονή στο αεροδρόμιο και 45 λεπτά ταξίδι με το μετρό (ευτυχώς όταν αποβιβάστηκα οι βαλίτσες μου με περίμεναν ήδη) θα έπρεπε να είναι αρκετά για να με κρατήσουνε μέσα. Αλλά ο καιρός στο Λονδίνο είναι καταπληκτικός, απίστευτη ζέστη, ανθισμένα τα πάντα, έχει μπει η Άνοιξη. Έχουνε βγει όλοι έξω και πίνουνε μπύρες στα πάρκα. Θέλω να ανανεώσω και το java ιστολόγιό μου αλλά δεν έχω όρεξη τώρα. I am off for a beer :)

San Francisco (συνέχεια)

Σήμερα Κυριακή λοιπόν και είχα περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μου. Έχοντας κοιμηθεί νωρίς την προηγούμενη ημέρα και ξυπνήσει νωρίς σήμερα ήμουνα πιο χαλαρός. Αποφασίσαμε με το Διονύση να γυρίσουμε λίγο περισότερο. Πήραμε το περίφημο τραμ και αφού ανεβήκαμε τις κλασσικές ανηφόρες (με το ζόρι τις ανέβαινε, είναι θαύμα πως δε μένει στο δρόμο)



(η αρχιτεκτονική του SF είναι πολύ περίεργη. Βλέπεις πολλά τέτοια περίεργα, σπίτια βαμμένα κόκκινα, κίτρινα, μπλε, ό,τι χρώμα θέλεις, και με περίεργη εξωτερική διαρρύθμιση)


(στο θάθος φαίνεται το νησί του Alktaraz)

φτάσαμε στο Fisherman's wharf από όπου μπορείς εύκολα να πας στο Alkatraz και στη golden gate bridge. Δυστυχώς λόγω του ότι ήτανε Κυριακή δεν υπήρχανε πλοία για το Alkatraz και έτσι δεν το επισκεφτήκαμε (πολύ θα ήθελα) αλλά αποφασίσαμε να πάμε μέχρι τη golden gate bridge με ποδήλατο. Δεν μπορώ να πω ότι ο καιρός ήτανε και ο καλύτερος (μία είχε συννεφιά και μία ήλιο, αλλά πάντοτε φυσούσε πολύ δυνατά) αλλά ήτανε μοναδική ευκαιρία να δούμε λίγο το San Francisco με ποδήλατο.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Pier 39 μέχρι την golden gate bridge όπου μας πήρε περίπου 45 λεπτά ποδηλασίας. Εν τάξει, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με τη golden gate bridge, αλλά μιας και είναι ένα από τα σύμβολα του San Francisco τράβηξα αρκετές φωτογραφίες




(ναι αυτός είμαι εγώ με όλα τα ποδηλατικά καλούδια, κράνος, λαστιχάκι για το πόδι -για να μην μπλέκεται το παντελόνι με την αλυσίδα-, κλπ, για όσους αναρωτιέστε πως μοιάζει η φάτσα μου)

Διασχίσαμε τη γέφυρα και πήγαμε στην άλλη άκρη όπου μπορείς να δεις όλο το bay area (πως λέμε bay area thrash, ε αυτό ακριβώς)


και από εκεί στο Sausalito (πολύ όμορφο προάστιο του SF)



Επιστροφή με ferry στο Pier 39 και από εκεί Hooters για φαγητό (λυπάμαι, δεν έχω φωτογραφίες από το Hooters, δεν επιτρεπότανε να τραβήξουμε) και μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο κάνοντας την αντίστροφη διαδρομή


Από αύριο θα είμαι όλη τη μέρα στο συνέδριο και δεν είμαι σίγουρος αν θα έχω χρόνο να γυρίσω. Αν δω κάτι καινούργιο θα καταχωρήσω φωτογραφίες εδώ πέρα.

San Francisco

Να 'μαι λοιπόν στο San Francisco για το JavaOne, το μεγαλύτερο Java συνέδριο στον κόσμο. Μετά από δέκα ώρες ταξίδι, που ευτυχώς πέρασε ευχαρίστως (ας είναι καλά οι μπύρες και οι ταινίες στο αεροπλάνο) έσκασα μύτη στο ξενοδοχείο. Το πρώτο που έπρεπε να κάνω είναι να φάω κάτι, πήγα λοιπόν με το Διονύση σε ένα κλασσικό αμερικάνικο εστιατόριο (ξέρετε από αυτά που παίζουνε στις ταινίες) και παράγγειλα μία μπριζόλα, τίγκα στο βούτυρο και στο λάδι, με τηγανιτά κρεμμύδια, μανιτάρια και βουτυρωμένη πατάτα.



Φαίνεται λίγο αηδιαστικό ίσως αλλά στην πραγματικότητα είναι ωραίο. Βεβαίως όπως είπα και πιο πάνω είναι τίγκα στο βούτηρο και στα λάδια αλλά ήθελα να νιώσω αμερικανάκι για λίγο, να καταλάβω την κουλτούρα τους. Και οι μερίδες (αν φαίνεται στη φωτογραφία) είναι αρκετά μεγάλες. Και όλο αυτό το πιάτο (μαζί με την μπύρα και μια σαλάτα) κόστισε 20 δολλάρια. Δύο τέτοια αν τρώω την ημέρα ελπίζω να πάρω κάνα κιλό.

Το επόμενο που κάναμε ήτανε να περπατήσουμε στο San Francisco για να γνωρίσουμε την πόλη. Αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουνε από μόνες τους

Αναμνήσεις

Για όσους τα Larry Laffer, king Graham of Daventry και Laura Bow σας λένε κάτι. Για όσους ο Al Lowe και η Roberta Williams ήτανε παιδικοί ήρωες. Για όλους εσάς που μεγαλώσατε με το Pixel και το PC Master. Για εσάς που ξοδέψατε ατελείωτες ώρες παίζοντας Conquest of Camelot, Black Cauldron, Maniac Mansion και Loom. Για εσάς που ξοδέψατε το χαρτζηλίκι σας για τη Sierra OnLine τη Lucasfilm και την Infocom.

Αφιερωμένο

Jaarbeurs - Ουτρέχτη

Για ακόμα μια φορά επισκέφτηκα την Ολλανδία και συγκεκριμένως την Ουτρέχτη, για το δις-ετησίως παζάρι που γίνεται στο εκθεσιακό κέντρο jaarbeurs. Η Ουτρέχτη είναι μια πόλη περίπου μισή ώρα από το Άμστερνταμ και μπορείς να πας με τραίνο από το Άμστερνταμ ή απ' ευεθείας από το schiphol, το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ.

Εκεί λοιπόν στην Ουτρέχτη γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα (αν όχι το μεγαλύτερο) παζάρια της Ευρώπης και ίσως και του κόσμου. Μπορείς στην κυριολεξία να βρεις ο,τιδήποτε, από αντίκες, βιβλία, παλιατζούρες, ό,τι τραβάει η ψυχή σου (την προηγούμενη φορά είχα δει ακόμα και ομοιόματα του Predator και Alien φτιαγμένα εξ' ολοκλήρου από μέταλλο), και φυσικά και δίσκους/cd μουσικής. Φέτος είδα και αυτοκίνητα εποχής να πωλούνται!!!





Εν πάση περπτώσι αυτό που με ενδιέφερε εμένα περισσότερο ήτανε το παζάρι δίσκων, το οποίο από ό,τι γνωρίζω είναι το μεγαλύτερο του κόσμου. Έχει δώδεκα διαδρόμους πάγκων γεμάτους βινύλια, cd, αναμνηστικά, ο,τιδήποτε, που ο καθένας είναι 200-300 μέτρα μακρύς. Για να γυρίσεις όλους τους πάγκους και να ψάξεις το υλικό που αναζητάς, στην κυριολεξία θα σου πάρει ημέρες. Οι δύο ημέρες (Σάββατο 9πμ-6μμ και Κυριακή 10πμ-5μμ) που διαρκεί το παζάρι δεν είναι αρκετές για να εντρυφήσεις σε όλους τους δίσκους που υπάρχουνε εκεί.








Φυσικά ο χώρος είναι διαιρεμένος σε ενότητες, οι μεταλλικοί/ροκ πάγκοι βρίσκονται κυρίως στα δεξιά του χώρου καθώς μπαίνεις στην αίθουσα (τί αίθουσα δηλαδή, ούτε ένα εργοστάσιο δεν είναι τόσο μεγάλο) από το διάδρομο 11, στα αριστερά βρίσκονται τα regge, soul, jazz, ηλεκτρονική μουσική κλπ, ενώ κάπου στο κέντρο βρίσκονται τα rock n roll, goldies, ethnic κλπ. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να βρεις rock σε έναν dealer ο οποίος πουλάει κυρίως ιταλική μουσική ας πούμε, γιατί όλο και κάτι θα υπάρχει από εδώ και από εκεί. Έτσι πρέπει να ξοδέψεις χρόνο να δεις που είναι τα πράγματα που σε ενδιαφέρουνε.

Aνάμεσα στους πάγκους μουσικής υπάρχουνε και πάγκοι που συσχετίζονται με διάφορα άλλα αντικείμενα. Αναμνηστικά, χρυσοί δίσκοι, περιοδικά, καλύματα δίσκων, καθαριστικά δίσκων, κουτιά για cd/δίσκους, ραφτά, κονκάρδες, μουσικά όργανα, πικαπ, αφίσες, προσωπογραφίες... τελειωμό δεν έχουνε.




Γενικώς ο χώρος είναι πολύ οργανωμένος. Υπάρχουνε μέρη για να φας αν πεινάσεις



καφετέρια για να πιεις έναν καφέ όταν κουραστείς (που σίγουρα θα κουραστείς αν είσαι δέκα ώρες ορθοστασία)



ακόμα και συγκρότημα που παίζει μουσική, κυρίως country, η οποία ακούγεται ευχαρίστως



Το συνολικό κόστος ενός τριημέρου (δύο νύχτες, τρεις ημέρες) δεν είναι πολύ υψηλό (εξαρτάται πάντοτε από το πόσα θα διαθέσει κάποιος για αγορές). Τα αεροπορικά εισιτήρια κοστίζουνε γύρω στα 150 - 200 ευρώ (αν κλειστούνε δύο-τρεις μήνες πριν, αλλά υπάρχουνε και προσφορές), ξενοδοχείο με διπλό κρεβάτι στην Ουτρέχτη κοστίζει γύρω στα 70 ευρώ τη βραδυά (40 με μονό). Το εισητήριο μετ' επιστροφής στο αεροδρόμιο με τραίνο κοστίζει 14,40. Η είσοδος στο παζάρι κοστίζει 11 ευρώ (18 και για τις δύο ημέρες) το φαγητό είναι γύρω στα 20 και από εκεί και πέρα ό,τι ξοδευτεί το βράδυ (τα ποτά είναι πολύ φθηνά, δύο μπύρες και μία βότκα (που δεν είναι μπόμπα) έχουνε 8 με 10 ευρώ). Βάζω και 50 ευρώ επιπλεόν για ο,τιδήποτε μικροέξοδα (τσιγάρα κλπ).

Σύνολο βγαίνει γύρα στα 450-500 ευρώ για τρεις ημέρες (από Παρασκευή βράδυ μέχρι Κυριακή απόγευμα) χωρίς τις αγορές.