Αγανακτισμένοι

Πέρασα σήμερα από το Σύνταγμα, για δεύτερη φορά, γύρω στις 6 το απόγευμα, λίγος κόσμος. Κάποιοι είχανε στήσει σκηνές. Πολλα πανώ και πλακάτ, κατά των τραπεζών, του Πάγκαλου, του μνημονίου, της ΕΕ, υπέρ της σύστασης λογιστικής επιτροπής (σε κάποια συμφωνώ κι εγώ). Δεν είδα όμως κανένα υπέρ του διαχωρισμού κράτους και Εκκλησίας, υπέρ της φορολόγησης της δεύτερης. Γιατί; Η Εκκλησία δεν αγγίζεται; Η θρησκεία μήπως; Μήπως δεν είναι δεινό η Εκκλησία;

Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία λέτε, οι τραπεζίτες και οι κλέφτες. Μα η Εκκλησία είναι ο μεγαλύτερος πλουτοκράτης της Ελλάδος, και ο πιο ευνοούμενος...

Ας είναι. Οι Βρετανοί λένε frustration is a source of creativity. Ίσως να πρέπει να πάω να σηκώσω εγώ ένα...

Αντίο

Αντίο Θου-Βου, ήσουνα πολύ μεγάλος για την Ελλάδα. Σε ευχαριστούμε για τις ατέλειωτες ώρες χαράς και απόλαυσης που μας πρόσφερες. Το διάβασα σήμερα στο twitter και δυσκολεύτηκα να το πιστέψω. Κρίμα, πολύ κρίμα...

Είναι τρελλοί αυτοί του... ΠΟΥ.

Διαβάζω στη Ναυτεμπορική ότι ο Παπανδρέου θα πάρει βραβείο για τον περιορισμό του καπνίσματος(!!!) από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και αναρωτιέμαι σε ποιον κόσμο ζει ο ΠΟΥ.

Ρε παιδιά ειλικρινά δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν μπορώ να το διανοηθώ ότι κάποιος είναι τόσο μικρόνους και βραδύστροφος που θα έδινε τέτοιο βραβείο στον ΓΑΠ τη στιγμή που είναι γνωστό τις πάσι ότι ο αντικαπνιστικός νόμος στην Ελλάδα αξίζει λιγότερο και από χεσμένο κωλόχαρτο. Είναι αδιανόητο, είναι σαν να δίνεις βραβείο στον Χίτλερ για τη διάσωση των Εβραίων. Αντί να του επιβάλλουνε βαρύτατα πρόστιμα για τη μη-εφαρμογή του νόμου, αυτοί του δίνουνε και βραβείο (και μάλιστα με την υψηλότερη διάκριση). Απίστευτο.

Trash TV

Trash TV (γνωστό και ως ο Jerry Springer στην Ελλάδα μετά από 15 έτη).

Μία μπυραρία χωρίς καπνό

Σήμερα πήγα στη James Joyce, καλεσμένος από τον πολύ καλό μου φίλο Γιώργο για τη γιορτή του. Μου έκανε εντύπωση πως στη μπυραρία απαγορεύεται το κάπνισμα.

Τελικά οι μόνοι που τηρούνε τους νόμους σε αυτή τη χώρα είναι οι άνθρωποι από τα British Isles.

Προβλέπω να γίνεται στέκι.

Μεσαίωνας

Διαβάζω στη Ναυτεμπορική ότι η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών προσπαθεί να φιμώσει κάθε άποψη περί χρεοκοπίας.

Ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ πώς έχει εκφυλιστεί τόσο πολύ το πολιτικό και δικαστικό σύστημα. Θλίβομαι και τρομάζω μπροστά στο γεγονός ότι μας διοικούνε τέτοιοι άνθρωποι, άχρηστοι, απατεώνες και υστερόβουλοι. Οργίζομαι στο γεγονός ότι ο μέσος νεοέλληνας διαιωνίζει αυτή την κατάσταση εδώ και 35 ετη.

Μετά από αυτό τί κύριοι εισαγγελείς και βουλευτές; Ολοκληρωτικά καθεστώτα; Το V for Vendetta και το 1984 αρχίζουνε να μη φαίνονται και τόσο δυστοπικά.

I am Ozzy

Μόλις τελείωσα την αυτοβιογραφία του Ozzy Osbourne του επονομαζόμενου και Prince Of Darkness. Μέσα σε 250 περίπου σελίδες ανακαλύπτει κάποιος το λόγο που ο τύπος ζει και αναπνέει για το rock 'n' roll.

Το βιβλίο καλύπτει όλη την ιστορία του Ozzy από τα παιδικά του χρόνια μέχρι και το Ozzmosis. Έχει πολλές αναφορές στα παιδικά του χρόνια στο Aston, στην περίοδό του με τους Sabbath, αρκετές πληροφορίες μέχρι και το Bark at the moon, αλλά δυστυχώς από εκεί μουσικώς υπερπηδάει και το The Ultimate Sin και το No rest for the wicked, πηγαίνοντας κατ' ευθείαν στο No more tears. Κρίμα διότι θα ήθελα πολύ να μάθω πως γράφτηκαν αυτοί οι δύο δίσκοι που αφήνει απ 'έξω.

Ένα πολύ μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στους εθισμούς του Ozzy με τα ναρκωτικά και τον αλκοολισμό και τις προσπάθειες απεξάρτησής του. Κλινικές αποτοξίνωσης, φυλακίσεις, συλλήψεις, όλα αποτέλεσμα των καταχρήσεων.

Δίνει επίσης αρκετές πληροφορίες για το θάνατο του Randy Rhoads, την απόλυσή του από τους Sabbath, τη γυναίκα του Sharon και πως αυτή την έβγαλε από τα σκατά που είχε ξεπέσει.

Με έκανε να γελάσω αρκετές φορές, τα ευτράπελα που γίνανε όταν γράφανε το Sabbath bloody Sabbath σε ένα (στοιχειωμένο) κάστρο στην Ουαλία, τις επικές κραιπάλες με τους Motley Creu στην Bark at the moon περιοδία (όπου στην ουσία ο Ozzy ανταγωνιζότανε τους Motley Creu στο ποιος θα κάνει τα πιο τρελλά πράγματα), όταν ο Ozzy ξύπνησε στη μέση μιας λεωφόρου(!!) και το ξύρισμα των φρυδιών όσων μένανε στο σπίτι του Ozzy για ένα διάστημα(!!). Ο τύπος είναι πραγματικά τρελλάρας.

Έχει και ηθικά διδάγματα, βγαλμένα μέσα από τη ζωή, όπως το παρακάτω (μιλώντας για το ότι βρίζανε συνεχώς στο The Osbournes)

But, y’know, swearing is just part of who we are – we’re forever effing and blinding. And the whole point of The Osbournes was to be real. But I have to say I always thought that bleeping out the swearing actually improved the show. In Canada, they didn’t have any bleeps, and I reckoned it wasn’t anywhere near as funny. It’s just human nature – isn’t it? – to be more attracted to something that’s taboo. If
someone tells you not to smoke, you wanna smoke. If they say, ‘Don’t do drugs,’ you wanna do drugs. That’s why I’ve always thought that the best way to stop people taking drugs is to legalise the fucking things. It would take people about five seconds to realise that being an addict is a terribly unattractive and pathetic way to be, whereas at the moment it still has that kind of rebel cool vibe to it, y’know?

Το μόνο αρνητικό αυτού του βιβλίου είναι ότι δε βγήκε νωρίτερα.