Ένα προς πέντε

Σήμερα άκουσα στις ειδήσεις (από τις σπάνιες φορές που παρακολούθησα ειδήσης στην τηλεόραση) ότι στο δημόσιο θα γίνεται μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις. Δηλαδή στο δημόσιο υπάρχουνε 4 φορές περισσότεροι εργαζόμενοι από όσοι πραγματικά χρειάζονται. Ίσως κάποιοι τομείς να υπολειτουργούνε και να χρειάζονται όντως περισσότερα άτομα από όσα προβλέπει ο νόμος. Αλλά επί των πλείστων περιπτώσεων, 4 φορές περισσότερα άτομα στο δημόσιο, οι οποίο δεν κάνουνε απολύτως τίποτα και πληρώνονται από την τσέπη μας είναι, το λιγότερο, τραγικό!

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει κάτι βυσματικές θέσεις στο ναυτικό όπου κάτι γραφεία διοικητού είχανε έως και δέκα φορές περισσότερα άτομα ενώ σε κάτι απομακρυσμένα φυλάκια οι ναύτες τρέχανε και δε φτάνανε.

Και εμείς νομίζουμε ότι είμαστε Ευρώπη...

The future is here

Τελικά εκεί στο MIT είναι πολύ μπροστά οι άνθρωποι. Και οι "δικοί μας" στα πανεπιστήμια μαλώνουνε για το ποιος πράσινος/κόκκινος/μπλε θα έχει την εξουσία. Ξεφτίλα.

Assassin's creed Lineage

Είμαι για να αγοράζω κάνα PS3!

Υγ. Δείτε το σε full screen.

10 χρόνια...

... από τη λειτουργία του μετρό στην Αθήνα και οι νεοέλληνες ακόμα δεν έχουνε μάθει να στέκονται δεξιά στις κυλιόμενες κλίμακες. Τραγικό.

Επιστροφή

Coventry, μουντός καιρός, κρύο, συννεφιά, ψιχαλίζει και φυσάει. Στα πέτα παπαρούνα για τίμηση των πεσόντων. Τα βράδυα cheesy μουσική σε clubs με dj που να μιλάνε στην αλλαγή των τραγουδιών. Όμορφες αγγλιδούλες, tipsy, με μίνι, να χορεύουνε ξυπόλητες στο dance floor. Κλασσικοί εγγλεζάδες, μεθυσμένοι, με τα πουκάμισα έξω να προσπαθούνε να ψαρέψουνε γκομενάκια. Μεγάλο πιάτο english breakfst, 100% χοληστερίνη, αλλά δε με νοιάζει. Την Κυριακή sunday roast με horseradish.

Επιστροφή στο Λονδίνο, πανικός στο Euston. Κουστουμαρισμένοι άνδρες και γυναίκες μόλις σχολάσανε. Στο μετρό πολυκοσμία. Angel, μπυραρία και beef burger με chutney & tomato sauce, αυθεντική guiness. Ah, it's good to be back home.

Πρόνοια κάπου;

Σήμερα το μεσημέρι βγήκα για καφέ στο Μοναστηράκι. Μέχρι να φτάσω στον Άγιο Αντώνιο (και στην επιστροφή) μέτρησα 5 επαίτες/καθαριστές στα φανάρια. Στον καφέ μέτρησα 33 επαίτες/πλανώδιους/μικροπωλητές/λαχειοπώλες, κυρίως μικρά παιδιά, σε μιάμιση ώρα που κάθησα. Με πρόχειρους πολιτισμούς ανά δυόμιση λεπτά ερχότανε κάποιος στο τραπέζι μας να ζητιανέψει ή να πουλήσει κάτι. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει Υπουργείο Πρόνοιας στην Ελλάδα τελικά...