Στιχομυθία

- Μπορώ να περάσω;
- Όχι.
- Γιατί;
- Απεργούμε.
- Εγώ όμως όχι.
- Δεν μπορείς να μπεις.
- Μα γιατί;
- Δεν μπαίνει κανένας.

Αυτός ήτανε ο διάλογος (πάνω κάτω) μεταξύ εμού και των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ (όλοι νεαροί), εχθές το πρωί έξω από τα γραφεία της εταιρίας που εργάζομαι. Είχανε κλείσει την είσοδο και δεν αφήνανε κανέναν να μπει, έπρεπε δηλαδή με το στανιό να απεργήσουμε κι εμείς. Για να είμαι ειλικρινής δε με χάλασε η απεργία τους, ίσα ίσα, πήγα για καφέ και το διασκέδασα (άλλη φορά να μου το λέτε για να κοιμηθώ καμιά ώρα παραπάνω). Αλλά ρε παιδιά, δεν είναι φασιστικό αυτό που κάνετε; Με το ζόρι να απεργήσουμε; Αν εσείς απεργούσατε και εγώ σας έβαζα με το ζόρι να εργαστείτε πώς θα σας φαινότανε; Δε θα με αποκαλούσατε φασιστή; Καταπιεστή; Δυνάστη; Εσείς νομίζετε ότι με αυτή σας την κίνηση είστε καλύτεροι;

Ο Νίτσε είχε πει κάποτε ότι στην προσπάθεια να πολεμήσεις το δράκο, πρόσεξε μη γίνεις και εσύ δράκος. Και δυστυχώς γίνατε δράκος, στην προσπάθειά σας να καταπολεμήσετε ένα κράτος-δυνάστη γίνατε και εσείς οι ίδιοι δυνάστες.

Μπορεί να έχετε χίλια δίκαια, δεν αντιλέγω. Αλλά αν το δούμε και αναλογικώς, εφτά στους δέκα από εσάς που διαμαρτυρόσασταν ψηφίσατε τα ίδια κόμματα που μας φέρανε σε αυτό το χάλι. Στην ουσία ξεσηκώνεστε εναντίον των ίδιων των εαυτών σας. Το έχετε καταλάβει αυτό; Ψηφίζετε μια κυβέρνηση και της δίνετε εντολή να νομοδοτήσει. Όταν το κάνει ξεσηκώνεστε και λέτε δε μας αρέσει. Πρέπει να είστε πολύ μαζόχες τελικά.

Αν αυτή είναι η νέα γενιά, η γενιά που θα φέρει την αλλαγή τότε ζήτω που καήκαμε... Ζήτω που καήκαμε.