Το είχα διαβάσει πριν αρκετό καιρό, μου έκανε θετική εντύπωση, ο Perkins λέει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα (αν και συνήθως είμαι πολύ σκεπτικός με τέτοιου είδους βιβλία, ιδίως όταν δεν είμαι σίγουρος για το άν και το κατά πόσο όλα αυτά αληθεύουνε). Πάντως ο όλος οικονομικός αναβρασμός που περνάμε με κάνανε να θυμηθώ αρκετές από τις απόψεις του Perkins. Και νομίζω ότι κάποιες από αυτές επαληθεύονται.
Το βιβλίο με λίγα λόγια είναι μια αυτοβιογραφία του Perkins, ενός ανθρώπου που ήτανε Οικονομικός Εκτελεστής, πήγαινε δηλαδή σε ασταθείς χώρες που είχανε οικονομικά προβλήματα και με διάφορους τρόπους (εκβιασμούς, δωροδοκίες, εξαναγκασμούς κλπ) ανάγκαζε την κυβέρνηση να παίρνει από τις Η.Π.Α. υπέρογκα δάνεια που δεν μπορούσε να αποπληρώσει και έτσι σκλαβωνότανε οικονομικώς.
Παρακάτω παραθέτω δύο παραγράφους που βρίσκονται στην εισαγωγή του βιβλίου (η μετάφραση είναι δική μου).
«Η επιχειρησοκρατία (corporatocracy) δεν είναι μια συνωμοσία, αλλά τα μέλη της υπερθεματίζουνε υπέρ κοινών πρακτικών και σκοπών. Μία από τις κύριες λειτουργίες της επιχειρησοκρατίας είναι να διαιωνίσει, να διευρύνει και να δυναμώσει το σύστημα. Ο τρόπος ζωής αυτών που "τα καταφέρανε", και τα εφόδιά τους -οι επαύλεις τους, τα σκάφη τους, τα ιδιωτικά αεροπλάνα τους- παρουσιάζονται σαν μοντέλα ώστε να μας εμπνεύσουνε να καταναλώνουμε, να καταναλώνουμε, να καταναλώνουμε. Με κάθε ευκαιρία μάς υπενθυμίζουνε ότι είναι καθήκον μας να αγοράζουμε, ότι είναι καλό για την οικονομία μας να λεηλατούμε τη Γη και ότι αυτό είναι για καλό μας.»
Σελίδα xiii
«Αυτό κάνουμε εμείς, οι οικονομικοί εκτελεστές: χτίζουμε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Είμαστε μια προνομιούχα ομάδα ανδρών και γυναικών που χρησιμοποιεί παγκόσμιους οικονομικούς οργανισμούς ώστε να δημιουργήσει τέτοιες συνθήκες που να κάνουνε τα άλλα κράτη υποχείρια στην επιχειρησοκρατία που βρίσκεται πίσω από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, την κυβέρνηση και τις τράπεζες. Σαν τη Μαφία, οι Οικονομικοί Εκτελεστές κάνουνε χάρες. Αυτές έχουνε τη μορφή δανείων για την ανάπτυξη υποδομών - εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, εθνικοί οδοί, αεροδρόμια, λιμάνια ή βιομηχανικά πάρκα. Ένας όρος αυτών των δανείων είναι ότι όλα αυτά πρέπει να χτιστούνε από κατασκευαστικές της Αμερικής. Στην ουσία τα περισσότερα χρήματα ποτέ δε φεύγουνε από τις ΗΠΑ, απλώς μεταφέρονται από την Ουάσινγκτον στη Νέα Υόρκη, το Χιούστον ή το Σαν Φρανσίσκο.
Παρά το γεγονός ότι τα χρήματα επιστρέφονται αμέσως στις επιχειρήσεις που είναι μέλη της επιχειρησοκρατίας (στον πιστωτή), η χώρα που τα δέχεται πρέπει να τα ξεπληρώσει όλα, το αρχικό ποσό συν τον τόκο. Αν ο Οικονομικός Εκτελεστής είναι πολύ πετυχημένος, το δάνειο είναι τόσο μεγάλο που η δανειολήπτισσα χώρα δε θα μπορεί να το εξοφλήσει. Όταν αυτό συμβεί τότε, σαν τη Μαφία, ζητάμε γη και ύδωρ. Αυτό συχνά περιλαμβάνει και τα παρακάτω: έλεγχο των ψήφων στο συμβούλιο του Ο.Η.Ε., εγκατάσταση πολεμικών βάσεων ή πρόσβαση σε πολύτιμους πόρους όπως πετρέλαιο ή τη διώρυγα του Παναμά. Φυσικά ο δανειολήπτης ακόμα μας χρωστάει το δάνειο και ακόμα μια χώρα προστίθεται στην παγκόσμια αυτοκρατορία μας.»
Σελίδα xvii
No comments:
Post a Comment