Friday 10 September 2010

Περί ένδυσης

Ίσως πολλές φορές να επιλέγουμε το τι θα φορέσουμε από καινοτομία και από το τι θα πούνε οι άλλοι, όχι από χρησιμότητα ή ώφελος. Ας σκεφτούμε ότι το αντικείμενο της ένδυσης, πρωτίστως, είναι η διατήρηση της θερμότητας, και μετά, υπό αυτές τις κοινωνικές συνθήκες, να καλύψουμε τη γύμνια μας, και ας σκεφτούμε αν μπορούμε να επιτύχουμε πολλά χωρίς αρκετά ρούχα στο ενδυματολόγιό μας. Οι βασιλείς και οι βασίλισσες, που φοράνε ένα κουστούμι μόνο μία φορά, αν και αυτό έχει ραφτεί από έναν ράφτη για να τους αρμόζει, δεν μπορούνε να νιώσουνε την άνεση του να φοράς ένα ένδυμα που σου ταιριάζει. Δεν είναι καλύτεροι από ξύλινα αλογάκια που κρεμάς τα ρούχα σου. Κάθε μέρα τα ρούχα μας ταυτίζονται περισσότερο με τον εαυτό μας, παίρνουνε τον χαρακτήρα μας, μέχρι που διστάζουμε να τα βάλουμε στην άκρη χωρίς καθυστέρηση. Κανένας δεν έχει πέσει χαμηλότερα στην εκτίμησή μου με το να έχει μπαλωμένα ρούχα· παρά ταύτα είμαι σίγουρος ότι υπάρχει περισσότερο άγχος να έχουνε οι άνθρωποι μοντέρνα, ή τουλάχιστον καθαρά και αμπάλωτα ρούχα, παρά καθαρή συνείδηση. Ακόμα όμως και αν το σχισμένο ρούχο δεν έχει επιδιορθωθεί ίσως το χειρότερο ελάττωμα που φαίνεται να είναι η απερισκεψία. Πολλές φορές δοκιμάζω τους γνωστούς μου με τέτοιες δοκιμασίες: ποιός θα φορούσε μπαλωμένα ρούχα, ή δύο τρεις επιπλεόν ραφές, πάνω στο γόνατο; Πολλοί συμπεριφέρονται σαν να πιστεύουνε ότι καταστρέφεται το μέλλον τους αν το κάνουνε. Θα ήτανε ευκολότερο γι' αυτούς να κατεβούνε στην πόλη κουτσαίνοντας, με ένα χωλό πόδι, παρά με ένα σκισμένο παντελόνι. Αν ένα ατύχημα συμβεί στο πόδι κάποιου αυτό φτιάχνεται· αλλά αν ένα παρόμοιο ατύχημα συμβεί στα μπατζάκια του παντελονιού του δεν υπάρχει λύση· διότι συλλογίζεται όχι το τι είναι σεβαστό, αλλά το τι είναι αποδεκτό. Γνωρίζουμε λίγους καλούς ανθρώπους αλλά πολλά σπουδαία σακάκια και βράκες. Ντύσε ένα σκιάχτρο με την τελευταία λέξη της μόδας και μείνε δίπλα του με παλαιά ρούχα· ποιός δε θα χαιρετήσει το σκιάχτρο αντί για εσένα; Περνούσα από έναν καλαμποκώνα τις προάλες, δίπλα από ένα παλτό και καπέλο σε έναν πάσσαλο· αναγνώρισα τον ιδιοκτήτη της φάρμας. Ήτανε μόνο λίγο περισσότερο ηλιοκαμμένος από την τελευταία φορά που τον είδα. Άκουσα για έναν σκύλο που γαβγίζει σε κάθε ξένο που φοράει ρούχα και πλησιάζει την ιδιοκτησία του κυρίου του αλλά γαληνεύει πολύ εύκολα από έναν γυμνό κλέφτη. Είναι ενδιαφέρον να σκεφτούμε το πόσο θα διατηρούσανε την κοινωνική τους θέση οι άνθρωποι αν τους ξεγύμνωνες από τα ρούχα τους. Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσες εσύ να πεις με σιγουριά ποιός ανήκει στις υψηλότερες τάξεις και ποιος όχι; Όταν η κυρία Φάιφερ, στα ταξίδια της γύρω από τον κόσμο, από Ανατολή προς Δύση, έφτασε στην Ασιατική Ρωσσία, είπε ότι αισθάνθηκε την ανάγκη να φορέσει κάτι άλλο από το ταξιδιωτικό της φόρεμα, όταν συναντούσε τις αρχές, διότι "τώρα ήτανε σε πολιτισμένη χώρα, όπου... οι άνθρωποι κρίνονται από τα ρούχα τους". Ακόμα και στις δημοκρατικές μας πόλεις της Νέας Αγγλίας η τυχαία κατοχή πλούτου, και η εκδήλωσή της σε ένδυση και ακολουθίες αρχόντων, δίνει στον νεόπλουτο σχεδόν παγκόσμιο σεβασμό.

Henry David Thoreau (1817 – 1862)
Walden - Economy

4 comments:

Βρομιστεράκι said...

Χαχα! Μωρέ έχω τζην παντελόνι που έχω μπαλώσει πάνω από 3 φορές γιατί είναι το αγαπημένο μου. Τζην Φρανκεσταιν το έχω κάνει!

Panos Konstantinidis said...

Καλά εγώ τα δικά μου τα φοράω για χρόνια πρωτού τα πετάξω. Αν δεν θρυματιστούνε δεν φεύγουνε απ' την ντουλάπα. Γενικώς με βλέπω να έχω μια ψύχωση με τα ρούχα μου... δε θέλω να τα αποχωρίζομαι.

Hades said...

ΑΠό την στιγμή που όλα ξεκινάνε από τη βάση που δίνουμε στα σχόλια που θα ακούσουμε, είναι χαμένο το παιχνίδι. Δεν έχει καμία σημασία το ρούχο καθεαυτό, ούτε καν το αν είναι πρακτικό ή όχι. Το μόνο που μετράει είναι τι θα πει ο άλλος.
Όπως φυσικά κατ' αντιστοιχίαν δεν είναι δυνατόν να πάρω κουβά αυτοκίνητο, ή μπακατέλα κινητό, ή παπούτσια βάρκες κλπ.

Ή μήπως νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν σταματήσει να γίνονται ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί, γυψαδώροι κλπ για κάποιον διαφορετικό λόγο;

Panos Konstantinidis said...

Άδη το ότι ο νεοέλληνας κάνει τα πάντα για το θεαθήναι είναι το μόνο σίγουρο. Απλώς το συγκεκριμένο απόσπασμα του Thoreau μου έκανε αρκετή εντύπωση διότι ο άνθρωπος περιγράφει μια κοινωνία που (στις συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες) δεν έχει αλλάξει καθόλου εδώ και 150 έτη.