Παρακολούθησα πριν από λίγο το καταπληκτικό Munk Debate on Taxing the Rich Αν εξαιρέσουμε τα φληναφήματα του Παπανδρέου («έζησα τη χούντα», «η οικογένειά μου κυνηγήθηκε από τη χούντα», «προσπάθησα να αναμορφώσω το φορολογικό σύστημα της Ελλάδος», «τα έβαλα με τα μεγάλα συμφέροντα») η αντιπαράθεση ήταν αρκετά εποικοδομητική, και από τις δύο πλεύρες, αλλά νομίζω ότι κλίνω προς το να μη φορολογούνται περισσότερο οι πλούσιοι.
Κατ' αρχάς να πω ότι είμαι υπέρμαχος της επίπεδης (flat) φορολόγησης, και όχι της προοδευτικής (progressive) που υπάρχει σήμερα. Πιστεύω ότι όλοι θα πρέπει να πληρώνουμε ένα πολύ χαμηλό ποσοστό φορολόγης, θα έλεγα 10% (ή έστω το πολύ 15%), ανεξαιρέτως εσόδων. 10% αυτός που βγάζει 10.000 το χρόνο, 10% αυτός που βγάζει 50.000 το χρόνο, 10% και αυτός που βγάζει 1.000.000 το χρόνο. Έτσι όλοι πληρώνουμε ίσο αναλογικό ποσοστό φόρων. Η προοδευτική φορολόγηση είναι κλεψιά διότι έτσι τιμωρούνται οι εργατικοί, οι φιλόπονοι και οι έξυπνοι. Ναι, βλέπω τη φορολόγηση ως τιμωρία, γι΄αυτά που σου προσφέρει το νεοελληνικό κράτος.
Το σκεπτικό μου είναι ότι όταν υπάρχει προοδευτική φορολόγηση τότε οι ίδιοι άνθρωποι αμείβονται διαφορετικώς για την ίδια εργασία, και αυτό είναι άδικο. Και εξηγούμαι (υποθέτω ότι όλες οι παράμετροι είναι ίσοι, διαφέρει μόνο ο χρόνος εργασίας). Εγώ πουλάω παγωτά και έχω το μαγαζί μου ανοιχτό από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Βγάζω 10.000 (υποθετικός αριθμός) το χρόνο. Ο Τάδε Ταδόπουλος πουλάει κι αυτός παγωτά αλλά έχει το μαγαζί του ανοιχτό από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Βγάζει 20.000 το χρόνο. Ας υποθέσουμε τώρα ότι μέχρι τις 10.000 πληρώνεις φόρο 20% και μέχρι τις 20.000 φόρο 25%. Ο πρώτος θα πληρώσει φόρο 2.000 ευρώ, ενώ ο δεύτερος θα πληρώσει φόρο 4.500 ευρώ. Ο πρώτος δηλαδή αμείβεται περισσότερο ανά ώρα από τον δεύτερο, παρ' όλο που κάνουν την ίδια δουλειά.
Πιστεύω επίσης ότι όταν οι φόροι είναι χαμηλοί είναι πιο εύκολο να πληρωθούν. Όταν εμένα μου λέει το κράτος «δώσε μου 40% του μισθού σου, ό,τι δηλαδή βγάζεις τους πρώτους 5 μήνες κάθε χρόνου, μέχρι τελευταίας δεκάρας, θα έρχεται στις τσέπες μου» θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ για να το αποφύγω. Αν όμως η φορολογία είναι χαμηλή μου είναι πολύ πιο εύκολο να την πληρώσω και να μη φοροδιαφύγω, διότι το ποσό είναι υποφερτό. Μπορώ να το δεχτώ ότι από τα 20.000 (ο αριθμός ειπώθηκε στην τύχη) που βγάζω το χρόνο θα δώσω τα 2.000 στο κράτος για να έχω τις όποιες (άθλιες) υπηρεσίες έχω. Αν όμως πρέπει να δώσω τα 8.000 για τίς ίδιες άθλιες υπηρεσίες, ε εκεί θα κλωτσήσω και θα αρχίσω να σκέφτομαι τρόπους να γίνω απατεώνας.
Δε συμφωνώ με το σκεπτικό ότι οι πλούσιοι πρέπει να πληρώνουν παραπάνω διότι έκαναν την περιουσία τους με αθέμιτα και έκνομα μέσα. Αυτό είναι συλλογισμός δημοτικού σχολείου. Τί θα πεί απέκτησαν περιουσία με παράνομους και αθέμιτους τρόπους; Αν υπάρχουν στοιχεία για παρανομίες θα πρέπει το κράτος να κάνει έρευνα και να τους χώσει μέσα, όχι να γίνει συνέταιρός τους στην κλεψιά. Είναι σαν να λέει η κυβέρνηση «κλέβεις, το ξέρω ότι κλέβεις, αλλά δε σε συλλαμβάνω. Μου δίνεις τα μισά από τα κλοπιμαία, κάνω τα στραβά μάτια και εσύ συνέχισε να κλέβεις».
Ένα άλλο επιχείρημα που διάβασα είναι ότι όλες οι υποδομές (σχολεία, πανεπιστήμια, δρόμοι, γενικώς το πλαίσιο ανάπτυξης) που βοήθησαν κάποιον να κάνει περιουσία πληρώθηκαν από όλους μας, άρα στην ουσία ο πλούσιος δεν έγινε πλούσιος από μόνος του, αλλά με τη βοήθεια όλων μας, άρα πρέπει να δώσει πίσω κάτι παραπάνω.
Το παραπάνω σκεπτικό είναι άκυρο και θα το εξηγήσω με μία παρομοίωση. Σε ένα μικρό χωριό όλοι οι κάτοικοι βάζουν λεφτά και αγοράζουν σκαπτικά εργαλεία. Ο καθένας τα χρησιμοποιεί με τη σειρά του. Κάποιοι καταφέρνουν να έχουνε όμως καλύτερη παραγωγή, με τα ίδια εργαλεία, διότι είτε εργάζονται σκληρότερα, είτε είναι εξυπνότεροι (είτε και τα δύο) από κάποιους άλλους. Τότε ξεσηκώνονται οι υπόλοιποι και ζητάνε μερίδιο από την παραγωγή με το σκεπτικό ότι «όλοι βάλαμε λεφτά για τα εργαλεία».
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με το επιχείρημα των υποδομών. Είναι άκυρο διότι αυτό προϋποθέτει ότι αυτός που έκανε περιουσία δεν πλήρωσε για τίποτα από αυτά, αλλά του τα παρείχαν όλα οι άλλοι. Αυτό όμως δεν ισχύει. Όσο πλήρωσα εγώ άλλο τόσο πληρώσαν όλοι για τις υποδομές, συμπεριλαμβανομένων και του πλουσίου. Όλοι είχαμε πρόσβαση σε αυτές, όλοι μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Απλώς αυτός που κατάφερε να κάνει περιουσία μπόρεσε να τις χρησιμοποιήσει καλύτερα προς ώφελός του.
Για να κλείσω (μου βγήκε μεγάλο) νομίζω ότι το καλύτερο το είπε ο Gingrich στην αντιπαράθεση. «Σκοπός της φορολόγησης δεν πρέπει να είναι το να ρίξει τους εύπορους στο επίπεδο των άπορων, αλλά να ανεβάσει τους άπορους στο επίπεδο των εύπορων». Και αυτό κατά τη γνώμη μου δε θα γίνει με μεγαλύτερη φορολόγηση, αλλά με αναδιοργάνωση του κράτους, με επενδύσεις και με σωστή διαχείριση των δημοσίων πόρων.
Κατ' αρχάς να πω ότι είμαι υπέρμαχος της επίπεδης (flat) φορολόγησης, και όχι της προοδευτικής (progressive) που υπάρχει σήμερα. Πιστεύω ότι όλοι θα πρέπει να πληρώνουμε ένα πολύ χαμηλό ποσοστό φορολόγης, θα έλεγα 10% (ή έστω το πολύ 15%), ανεξαιρέτως εσόδων. 10% αυτός που βγάζει 10.000 το χρόνο, 10% αυτός που βγάζει 50.000 το χρόνο, 10% και αυτός που βγάζει 1.000.000 το χρόνο. Έτσι όλοι πληρώνουμε ίσο αναλογικό ποσοστό φόρων. Η προοδευτική φορολόγηση είναι κλεψιά διότι έτσι τιμωρούνται οι εργατικοί, οι φιλόπονοι και οι έξυπνοι. Ναι, βλέπω τη φορολόγηση ως τιμωρία, γι΄αυτά που σου προσφέρει το νεοελληνικό κράτος.
Το σκεπτικό μου είναι ότι όταν υπάρχει προοδευτική φορολόγηση τότε οι ίδιοι άνθρωποι αμείβονται διαφορετικώς για την ίδια εργασία, και αυτό είναι άδικο. Και εξηγούμαι (υποθέτω ότι όλες οι παράμετροι είναι ίσοι, διαφέρει μόνο ο χρόνος εργασίας). Εγώ πουλάω παγωτά και έχω το μαγαζί μου ανοιχτό από τις 9 το πρωί μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Βγάζω 10.000 (υποθετικός αριθμός) το χρόνο. Ο Τάδε Ταδόπουλος πουλάει κι αυτός παγωτά αλλά έχει το μαγαζί του ανοιχτό από τις 9 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Βγάζει 20.000 το χρόνο. Ας υποθέσουμε τώρα ότι μέχρι τις 10.000 πληρώνεις φόρο 20% και μέχρι τις 20.000 φόρο 25%. Ο πρώτος θα πληρώσει φόρο 2.000 ευρώ, ενώ ο δεύτερος θα πληρώσει φόρο 4.500 ευρώ. Ο πρώτος δηλαδή αμείβεται περισσότερο ανά ώρα από τον δεύτερο, παρ' όλο που κάνουν την ίδια δουλειά.
Πιστεύω επίσης ότι όταν οι φόροι είναι χαμηλοί είναι πιο εύκολο να πληρωθούν. Όταν εμένα μου λέει το κράτος «δώσε μου 40% του μισθού σου, ό,τι δηλαδή βγάζεις τους πρώτους 5 μήνες κάθε χρόνου, μέχρι τελευταίας δεκάρας, θα έρχεται στις τσέπες μου» θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ για να το αποφύγω. Αν όμως η φορολογία είναι χαμηλή μου είναι πολύ πιο εύκολο να την πληρώσω και να μη φοροδιαφύγω, διότι το ποσό είναι υποφερτό. Μπορώ να το δεχτώ ότι από τα 20.000 (ο αριθμός ειπώθηκε στην τύχη) που βγάζω το χρόνο θα δώσω τα 2.000 στο κράτος για να έχω τις όποιες (άθλιες) υπηρεσίες έχω. Αν όμως πρέπει να δώσω τα 8.000 για τίς ίδιες άθλιες υπηρεσίες, ε εκεί θα κλωτσήσω και θα αρχίσω να σκέφτομαι τρόπους να γίνω απατεώνας.
Δε συμφωνώ με το σκεπτικό ότι οι πλούσιοι πρέπει να πληρώνουν παραπάνω διότι έκαναν την περιουσία τους με αθέμιτα και έκνομα μέσα. Αυτό είναι συλλογισμός δημοτικού σχολείου. Τί θα πεί απέκτησαν περιουσία με παράνομους και αθέμιτους τρόπους; Αν υπάρχουν στοιχεία για παρανομίες θα πρέπει το κράτος να κάνει έρευνα και να τους χώσει μέσα, όχι να γίνει συνέταιρός τους στην κλεψιά. Είναι σαν να λέει η κυβέρνηση «κλέβεις, το ξέρω ότι κλέβεις, αλλά δε σε συλλαμβάνω. Μου δίνεις τα μισά από τα κλοπιμαία, κάνω τα στραβά μάτια και εσύ συνέχισε να κλέβεις».
Ένα άλλο επιχείρημα που διάβασα είναι ότι όλες οι υποδομές (σχολεία, πανεπιστήμια, δρόμοι, γενικώς το πλαίσιο ανάπτυξης) που βοήθησαν κάποιον να κάνει περιουσία πληρώθηκαν από όλους μας, άρα στην ουσία ο πλούσιος δεν έγινε πλούσιος από μόνος του, αλλά με τη βοήθεια όλων μας, άρα πρέπει να δώσει πίσω κάτι παραπάνω.
Το παραπάνω σκεπτικό είναι άκυρο και θα το εξηγήσω με μία παρομοίωση. Σε ένα μικρό χωριό όλοι οι κάτοικοι βάζουν λεφτά και αγοράζουν σκαπτικά εργαλεία. Ο καθένας τα χρησιμοποιεί με τη σειρά του. Κάποιοι καταφέρνουν να έχουνε όμως καλύτερη παραγωγή, με τα ίδια εργαλεία, διότι είτε εργάζονται σκληρότερα, είτε είναι εξυπνότεροι (είτε και τα δύο) από κάποιους άλλους. Τότε ξεσηκώνονται οι υπόλοιποι και ζητάνε μερίδιο από την παραγωγή με το σκεπτικό ότι «όλοι βάλαμε λεφτά για τα εργαλεία».
Κάτι παρόμοιο γίνεται και με το επιχείρημα των υποδομών. Είναι άκυρο διότι αυτό προϋποθέτει ότι αυτός που έκανε περιουσία δεν πλήρωσε για τίποτα από αυτά, αλλά του τα παρείχαν όλα οι άλλοι. Αυτό όμως δεν ισχύει. Όσο πλήρωσα εγώ άλλο τόσο πληρώσαν όλοι για τις υποδομές, συμπεριλαμβανομένων και του πλουσίου. Όλοι είχαμε πρόσβαση σε αυτές, όλοι μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Απλώς αυτός που κατάφερε να κάνει περιουσία μπόρεσε να τις χρησιμοποιήσει καλύτερα προς ώφελός του.
Για να κλείσω (μου βγήκε μεγάλο) νομίζω ότι το καλύτερο το είπε ο Gingrich στην αντιπαράθεση. «Σκοπός της φορολόγησης δεν πρέπει να είναι το να ρίξει τους εύπορους στο επίπεδο των άπορων, αλλά να ανεβάσει τους άπορους στο επίπεδο των εύπορων». Και αυτό κατά τη γνώμη μου δε θα γίνει με μεγαλύτερη φορολόγηση, αλλά με αναδιοργάνωση του κράτους, με επενδύσεις και με σωστή διαχείριση των δημοσίων πόρων.
