Can you put a price on human life?

Σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν, τρεις (εν δυνάμει τέσσερις) άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα σε μία τράπεζα. Ήταν ένοχοι, εργάζονταν ενώ κάποιοι άλλοι απεργούσαν. Κάποιοι μαλάκες είχαν έτοιμη την ετυμηγορία: θάνατος. Τους κάψαν ζωντανούς. Αυτοί οι άνθρωποι δε δολοφονήθηκαν από χέρι «μπάτσου», από το κράτος, από την εξουσία, από την αστυνομία ή από το «σύστημα»· όχι, δολοφονήθηκαν από «επαναστάτες» (του κώλου, προσθέτω εγώ), από «αγωνιστές», από «αντιεξουσιαστές».

Σήμερα δε θα διαδηλώσει κανείς υπέρ των εκλιπόντων. Δε θα βγει κανείς στους δρόμους, δε θα σηκωθεί κανένα πανό, η αριστερά δε θα κάνει δηλώσεις. Δε θα τους γίνει μνεία. Είναι ήδη λησμονημένοι.

6 μήνες πριν τη δολοφονία των Ζούλια, Παπαθανασοπούλου και Τσάκαλη στη μαρφιν, ένας ανεγκέφαλος σκότωσε έναν 16χρονο. Κάηκε όλη η Αθήνα και συνεχίζει να καίγεται κάθε χρόνο εκείνη την ημέρα. Οι αριστεροί κάνουν συλλαλητήρια, οι αναρχοδενξερωκιεγώτι συναυλίες, οι μαθητές βγαίνουν στους δρόμους και οι κουκουλοφόροι συνεχίζουν να τα σπάνε. Τουλάχιστον ο αστυνομικός συλλήφθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε. Όμως οι ανεγκέφαλοι με τις κουκούλες κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι και... ούτε γάτα ούτε ζημιά (αλλά είπαμε, αυτοί είναι αγωνιστές). Βλέπεις ο ένας ήταν το σύστημα και σκότωσε ένα αθώο παιδί ενώ οι κουκουλοφόροι ήταν οι μεσσίες μας και τα βάλανε με το σύστημα. Η ανθρώπινη ζωή έχει διαφορετική αξία αναλόγως με το τι πρεσβεύεις. Η βλακεία έχει φτάσει στον υπέρτατο βαθμό.