Άχθος αρούρης...

Γύρισα πριν λίγο από την παραλία και πραγματικά δεν μπορώ να διανοηθώ πόση μαλακία χωράει το κεφάλι μερικών. Έχεις το σταχτοδοχείο στα 10 εκατοστά, δίπλα ακριβώς από την ξαπλώστρα σου, αλλά εσύ προτιμάς να σβήσεις και να χώσεις το αποτσίγαρο στην άμμο. Ειλικρινά είσαι ό,τι χειρότερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Κάποιους σαν κι εσένα ο Όμηρος τους ονόμαζε άχθος αρούρης, δηλαδή βάρος στη Γη. Και αυτό ακριβώς είσαι, βάρος στη Γη, τίποτα άλλο. Και να πέθαινες ρε κακομοίρη δε θα μου καιγόταν καρφί. Αρκετά πια με τους μαλάκες σαν κι εσένα.

Τα όρια της Δημοκρατίας;

Ο Κασιδιάρης αρνείται το ολοκαύτωμα, Η Ρεπούση αναφέρεται στη σφαγή της Σμύρνης ως συνωστισμό, εμμέσως φαίνεται να αρνείται τη γενοκτονία των ποντίων, ο Νίκος Δήμου αρνείται τις αυτοκτονίες των Σουλιωτισσών στο Ζαλόγγο (μια πολύ εμπεριστατωμένη έρευνα για τις Σουλιώτισσες και τις αυτοκτονίες στο Ζάλογγο υπάρχει εδώ).

Μετά από κάθε τέτοια δήλωση βλέπω να γίνεται ένας ψιλοχαμός στα ΜΜΕ (και όχι μόνο). Και ρωτάω· ποιά είναι τα όρια της Δημοκρατίας; Μπορεί ο Κασιδιάρης ή η Ρεπούση να αρνηθούν γενοκτονίες και ολοκαυτώματα, αν φέρουν επαρκείς αποδείξεις; Ή πρέπει να τους ρίξουμε στο πυρ το εξώτερο μόνο και μόνο επειδή κάνουν δηλώσεις; Δικάζεται το φρόνημα ή η πράξη; Υπάρχουν γνώμες στο απυρόβλητο ή όλα κρίνονται κάτω από το βάρος των αποδείξεων;

Κατά τη γνώμη μου η Δημοκρατία σταματάει εκεί που αρχίζουν τα φυσικά δικαιώματα· της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας. Όλα τα υπόλοιπα θα πρέπει να είναι απεριόριστα, θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία διακίνησης γνωμών, αγαθών, ιδεών, συναλλαγών κλπ.