Όσλο - Νορβηγία

Η αλήθεια είναι ότι από καιρό ήθελα να επισκεφθώ τη Νορβηγία, κυρίως λόγω μουσικής (και δη black metal) αλλά και γιατί πάντοτε με γοήτευαν οι Σκανδιναβικές χώρες, με τα απέραντα παγωμένα δάση, τις ιστορίες με τρολ και ξωτικά, τους Βίκινγκς και γενικώς όλη αυτή η Βορειοευρωπαϊκή παράδοση. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχα την ευκαιρία επί τέλους να πάω αφού βρήκα κάτι πάμφθηνα εισιτήρια με τη ryanair.

Με σύμμαχο τον πολύ καλό καιρό (κυκλοφορούσες άνετα με μακρυμάνικο και ήθελες οπωσδήποτε γυαλιά ηλίου) φτάσαμε Νορβηγία γύρω στις δύο το μεσημέρι, στο Torp και από εκεί σε μιάμιση ώρα είμασταν στο Όσλο (δυστυχώς δεν υπήρχε γρηγορότερο μεταφορικό μέσο, μόνο λεωφορείο το οποίο κοστίζει 300 κρόνεν για ένα εισιτήριο επιστροφής). Το Όσλο είναι μια πόλη με κάτι παραπάνω από μισό εκατομμύριο πληθυσμό, που ζει σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς. Είναι πολύ όμορφη και καθαρή πόλη και όλοι οι άνθρωποι μου φάνηκαν περιποιημένοι (δε βλέπεις αυτή τη μαυρίλα και το χυμαριό που βλέπεις στη Μ.Β.). Είναι λίγο ακριβό (9 λίρες (90 κρόνεν) το μεγάλο γεύμα των Burger King, 10 (100 κρόνεν) λίρες το ποτό, 5 (50 κρόνεν) λίρες η μπύρα) αλλά είναι πανέμορφο. Δίπλα στη θάλασσα και στα φιόρδ, με το που πας στο λιμάνι μυρίζεις τη θάλασσα αμέσως. Επι πλέον αυτή η πόλη ζει για το μέταλ, με μια γρήγορη βόλτα που έκανα είδα δύο μεταλλικά μπαράκια στο κέντρο της πόλης, κάργα μέταλ και θόρυβος (το ένα το επισκέφτηκα το βράδυ, να παίζει στο τέρμα Immortal)!! Βρήκα και δύο μεταλλικά δισκάδικα αλλά δυστυχώς ήτανε κλειστά την Κυριακή... Ίσως την επόμενη φορά.

Δεν προλάβαμε να κάνουμε αρκετά πράγματα καθ' ότι στην ουσία κάτσαμε μία νύχτα (από Σάββατο μεσημέρι μέχρι Κυριακή βράδυ) αλλά τουλάχιστον επισκεφτήκαμε κάποια μουσεία (έχει πάρα πολλά), το Akershus κάστρο, το βασιλικό παλάτι, την Tingvallakaia όπου είναι γεμάτη εστιατόρια και καφέ και το κλασσικό Karl Johans Gate, ένας πεζόδρομος γεμάτος μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ (σκεφτήτε κάτι σαν την Ερμού, μόνο που είναι 1.000.000 πιο καθαρός και όμορφος).

Μουσείο των Βίκινγκ Πλοίων βρίσκεται στο Bygdoy (περιοχή απίστευτης ομορφιάς) και περιέχει τρία πλοία των Βίκινγκς που βρεθήκανε σε ανασκαφές, καθώς και διάφορα αντικείμενα από την περίοδο που οι Βίκινγκς μεσουρανούσανε. Η είσοδος είναι 50 κρόνεν (5 λίρες) και αξίζει να το δει κάποιος (από τα καλύτερα αξιοθέατα του Όσλο κατά τη γνώμη μου). Πηγαίνεις με καραβάκι από την αποβάθρα 3 του λιμανιού (ή με λεωφορείο, το 30). Το καραβάκι κοστίζει 34 κρόνεν (3,4 λίρες) και σε πάει στο Bygdoy σε 5'. Από εκεί το μουσείο είναι 5' περπάτημα.










The polar ship Fram, το μουσείο της ιστορίας των Πολικών εξερευνήσεων, με το Fram, το πλοίο που ταξίδεψε κοντά στους Πόλους. Είναι πέντε λεπτά περπάτημα από το μουσείο με τα πλοία των Βίκινγκς, είσοδος 50 κρόνεν.







Φρούριο Arkeshus, είσοδος δωρεάν και τις Κυριακές ο ναός του φρουρίου είναι ανοιχτός (για όσους αισθάνονται ότι θέλουνε να προσευχηθούνε και είναι ανοιχτοί στις άλλες θρησκείες).








Διάφορες φωτογραφίες

You're dirty but I love you, London

Το διάβασα σήμερα στη thelondonpaper, από τη φοιτήτρια Lauren Fitzpatrick, από το Teddington.

I was at a barbecue the other day (I know, it was optimistic). One of the guys there was in London on business. A year ago he had packed up his house and possessions (wife included) and relocated overseas, where houses are three miles apart (and cost under £200.000), everyone has a massive garden and swimming pool, and rush-hour traffic consists of two cars on the same stretch of road. We were chatting about something mundane when he asked us, in all seriousness, why we choose to live in London.

My first thought was the old adage "there's nothing worse than the newly reformed/converted", but as the empty wine bottles started lining up and the clouds moved off towards France, I started thinking: "why do I live here? And what is it I love about Lndon?"

It's easy to be negative, but when faced with making a list of all the good things, it takes a little longer (or a few glasses of good quality vintage). I love the buzz of the city - the noise of the buses and cars, Tubes and train. I love the ear-splitting sirens of police cars and ambulances as they scream past you on the street, and seeing the cars pull over to let them pass. I like the black cabs and red buses.

I love the fact that people stand on the right-hand side of the escalator, so that those who feel they need a bit of exercise at the end of a 16-hour day can race up to the top without having to say "excuse me" once. I am fond of the silence on the Tube even when it's packed, the diversity of people and the myriad languages. Yet, in spite of this, London still remains quintessentially English.

I love the feeling of hendonism and the never-ending list of social engangements - or any excuse to drink or get drunk; the City Boys in their pin-striped suits on one corner and the painters and decorators in their paint-splattered overalls on another. I love Camden Town for its punks and piercing, Sloane Square for its silver spoons and the East End for its cockneys. I enjoy Summer evenings in the park (sadly not many this year), sandwiches and indian takeaways, the West End, the theatre, art exhibitions, concerts and the museums.

Once I'd started, I found myself on a roll. I'm proud of the fact Ilive in a noisy, dirty, hectic city and wouldn't swap it for the world. Would you?

Και άλλες αυξήσεις...

Σήμερα το διάβασα στο δελτίο τύπου του υπουγείου οικονομίας, 20% αύξηση στα τέλη κυκλοφορίας λέει των αυτοκινήτων. Τί λες ρε παιδί μου... Έχουμε τους τέλειους δρόμους, δεν πληρώνουμε ποτέ διόδια, έχουμε παντού επαρκή σήμανση, σηματοδότες, χώρους στάθμευσης... Γιατί να μην τα αυξήσουνε, αφού μας προσφέρουνε τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Αλλά μην παραπονιέστε, αφού κι εσείς πήρατε αύξηση 20% στο 2008, θα μπορέσετε να τα ισοσταθμίσετε.

Πυρκαϊες τα Καλοκαίρια (και πλημμύρες με τα πρωτοβρόχια), σκάνδαλα με τη Siemens, με το Γιοσάκη, με το Ζαχόπουλο, αυξήσεις στη ΔΕΗ, στα τέλη κυκλοφορίας, παντού, κατάργηση του αφορολόγητου μέχρι 10.500 ευρώ, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ακρίβεια, τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμα, παραχώρηση οικοπέδων φιλέτων στην Εκκλησία, χαμηλότατοι μισθοί. Τί να πρωτογράψω... Σηκώστε παρακαλώ λίγο περισσότερο το πουκάμισο... έτσι... κατεβάστε τώρα το παντελόνι... σκύψτε σας παρακαλώ.... λίγο περισσότερο... ακόμα λίγο... για να σας μπει εύκολα, να πονέσετε λιγότερο.

Μαυρίστε τους στις εκλογές, όποτε είναι αυτές. Ας πάψει επί τέλους ο δικομματισμός, ας πάψουνε οι πελατειακές σχέσης κομμάτων - "πολιτών", αυτοί έχουνε φέρει την Ελλάδα σε αυτά τα χάλια. Μαυρίστε τους μήπως και δει άσπρη μέρα αυτός ο ταλανισμένος τόπος. Δεν ξεχνάμε ποιος έχει φέρει την Ελλάδα σε αυτά τα χάλια.

Παρίσι

Σχεδόν δέκα έτη πριν (Φεβρουάριος του 1999) είχα επισκεφθεί το Παρίσι για πρώτη φορά. Φέτος αποφάσισα να το ξαναεπισκεφτώ από το Σάββατο, μιας και σήμερα (Δευτέρα 25 Αυγούστου) είναι αργία στη Μ.Β. Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει (από όσο το θυμάμαι δηλαδή), απλώς μου φάνηκε ότι αυτή τη φορά είχε περισσότερους ξένους και δη μαύρους (αφροαμερικανούς κυρίως αλλά και βορειοαφρικανούς). Πολλούς περισσότερους ξένους, πιο πολλούς και από τους ίδιους τους Γάλλους.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να κάνω περισσότερα πράγματα· περισσότερες επισκέψεις σε μνημεία και να δοκιμάσω (επι τέλους) τη γαλλική κουζίνα (που βγήκε ακριβή, γύρω στα 30 ευρώ το άτομο). Έχουμε και λέμε λοιπόν

Πύργος του Άιφελ και ταξείδι με το πλοίο κατά μήκος τους Σηκουάνα: Δε με ενθουσίασε (και πάλι) ο πύργος του Άιφελ. Ούτε αυτή τη φορά μπόρεσα να ανεβώ πάνω (τεράστιες ουρές) και αρκέστηκα σε λίγες μόνο φωτογραφίες. Εν αντιθέσι το ταξίδι με το πλοιάριο μου άρεσε περισσότερο καθώς είχα την ευκαιρία να δω το Παρίσι από μια άλλη οπτική γωνία. Κόστος ταξειδιού με πλοιάριο 11 ευρώ (8 αν είχες κάνει το γύρο του Παρισιού με τα τουριστικά λεωφορεία της ίδια εταιρίας και είχες κρατήσει το απόκομα).

Επίσκεψη στο μουσείο του Λούβρου. Εν τάξει, σε πιάνει λίγο η ψυχή σου με αυτά που έχουνε κατακλέψει από την Ελλάδα (και τον υπόλοιπο κόσμο) αλλά τί να κάνεις... η επίσκεψη αξίζει. Πάρα πολλά ελληνορωμαϊκά ευρήματα, κάποια πολύ γνωστά (Νίκη της Σαμοθράκης, Αφροδίτη της Μήλου) και κάποια όχι και τόσο. Επίσης τεράστιες συλλογές με αιγυπτιακά και ανατολικά (Μεσοποταμία, Περσία κλπ) ευρήματα καθώς και τεράστια πινακοθήκη στον πάω όροφο (όπου βρίσκεται και η Μόνα Λίζα). Φωτογραφίες της Μόνας Λίζας και της Αφροδίτης της Μήλου δεν μπόρεσα να βγάλω καθώς γινότανε στην κυριολεξία πατείς με πατώ σε. Είσοδος μουσείου 9 ευρώ.

Επίσκεψη στην Παναγία των Παρισίων. Δε φημίζομαι για τις χριστιανικές μου πεποιθήσεις αλλά ήθελα να την επισκεφτώ. Νομίζω ότι ήτανε το καλύτερο αξιοθέατο. Ανεβαίνεις στην κορυφή (400 σκαλιά, δεν υπάρχει ανελκυστήρας, ευτυχώς όμως κάνει διαλείμματα) και από εκεί βλέπεις όλο το Παρίσι. Είναι καταπληκτικής αρχιτεκτονικής ναός. Υπάρχουνε κάτι τεράστιες καμπάνες βάρους αρκετών τόνων (η βαρύτερη ζυγίζει 13 τόνους), παντού, στο εξωτερικό μέρος, υπάρχουνε αποκρουστικά και τρομακτικά αγαλματίδια (αναρωτιέμαι γιατί να έχουνε βάλει τέτοια στο ναό, ίσως να θέλανε να τρομάξουνε τους πιστούς και να τους κάνουνε να προσέλθουνε στο χριστιανισμό), πολύ υψηλές οροφές, και γενικώς σου δίνει μία πολύ επιβλητική αίσθηση. Η είσοδος στο ναό είναι δωρεάν (στο τέλος δίνεις ό,τι θέλεις) αλλά η ανάβαση στην κορυφή του κοστίζει 7,5 ευρώ. Το συστήνω ανεπιφυλάκτως σε όλους, ειδικά αν είναι βράδυ είναι μοναδική εμπειρία.

Δίπλα σχεδόν στο ναό (στην απέναντι όχθη, ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε νησάκι) υπάρχουνε κάτι στενωποί γεμάτες με εστιατόρια (πάρα πολλά ελληνικά εστιατόρια και σουβλατζίδικα, μέτρησα εφτά), με καφετέριες, μπαράκια και πολλή νυχτερινή ζωή. Πολύ καλή γαλλική κουζίνα· δοκίμασα πόδια βατράχων (πολύ γευστικά) και σαλιγκάρια (είχα ξαναφάει αλλά ποτέ δε λέω όχι σε διαφορετικές συνταγές). Γενικώς οι Γάλλοι έχουνε ωραία κουζίνα, το καλύτερό τους πιάτο είναι η πάπια θα έλεγα.

Επίσκεψη στο Montmarte (το βουνό του θεού Άρεως), δεν μπήκαμε μέσα, απλώς ανεβήκαμε μέχρι πάνω (είναι χτισμένος πάνω σε λόφο) όπου έχεις πάλι θέα όλο το Παρίσι. Επίσης αρκετά επιβλητικός ναός.

Επίσκεψη στο Πάνθεον, όπου είναι το κοιμητήριο όλων των σπουδαίων και τρανών Γάλλων (μεταξύ των άλλων βλέπεις και τον τύμβο του Βολταίρου).

Γενικώς αυτή τη φορά μου άρεσε περισσότερο το Παρίσι αν και έκατσα μόνο δύο νύχτες. Δεν πρόλαβα να δω τις Βερσαλίες, να πάω στο Pere Lachaise, να πάω στη Disneyland (αν και με 80 ευρώ είσοδο θα το σκεφτώ πολύ) και να παρακολουθήσω παράσταση στο Moulen Rouge. Ελπίζω την επόμενη φορά.

Α... εντύπωση μου έκανε ότι δεν είδα χοντρούς Γάλλους στο δρόμο. Γενικώς δεν είδα χοντρούς ανθρώπους, εκτός από δύο τρεις μετανάστριες που το έτρωγαν το φαγάκι τους. Είναι απίστευτο, αλλά δεν υπάρχουνε εύσωμοι στη Γαλλία. Και επίσης, μου έκανε εντύπωση το πόσο ανοργάνωτοι είναι οι Γάλλοι, μισή ώρα πριν αναχωρήσει το τραίνο για Λονδίνο, δεν είχανε ανοίξει ακόμα τις πύλες αναχώρησης με αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε ένα τέταρτο.

Είστε για paintball;

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε σκέφτηκα να παίξω paintball, αλλά όταν κάποιος από τη δουλειά ανέλαβε να το οργανώσει δεν έχασα την ευκαιρία να το δοκιμάσω. Έτσι λοιπόν αφού κλείσαμε το μέρος τρεις εβδομάδες πριν (όλες οι άλλες ημερομηνίες ήτανε κλειστές), στο paintball centre, στο Canary Wharf, πήραμε το δρόμο προς τα εκεί, ένα απόγευμα μετά τη δουλειά.

Όσοι έχετε παίξει το Return to Castle Wolfenstein, Doom ή Half Life καταλαβαίνετε πως νιώθεις. Σου δίνουνε ένα όπλο, γάντια, κουκούλα (για να ξεχωρίζουνε οι ομάδες), μάσκα (κανόνας πρώτος· ποτέ, μα ποτέ, δε βγάζουμε τη μάσκα μέσα στο πεδίο μάχης), στολή, υποδήματα και γιλέκο θώρακος και αρχίζεις τη μάχη. Με μέτρο όμως διότι οι χρωμομπαλίτσες είναι περιορισμένες. Υπάρχουνε πολλά σενάρια. Από capture the flag μέχρι shoot 'em up. Το capture the flag ήτανε και το αγαπημένο μου διότι απαιτεί συντονισμένη προσπάθεια από όλη την ομάδα για την επίτευξη του σκοπού (που είναι η σύλληψη της σημαίας της αντίπαλης ομάδας).

Συνολικός χρόνος παιγνιδιού ήτανε περίπου 3 ώρες και παίξαμε 9 σενάρια. Τα σενάρια κρατάνε λίγο (συνήθως 10-15 λεπτά) διότι αν κάποιος βγει από το παιγνίδι δε θα ήθελε να περιμένει μισή και μία ώρα μέχρι να αρχίσει νέο παιγνίδι. Αν χτυπηθείς δύο φορές βγαίνεις έξω. Όταν χτυπηθείς και πρέπει να βγεις ή υπάρχει κάποιο πρόβλημα, σηκώνεις το όπλο ψηλά και προχωράς προς την έξοδο. Κανόνας δεύτερος, ποτέ δε χτυπάμε κάποιον με το όπλο ψηλά.

Τρέχεις, σκύβεις, σέρνεσαι, καλύπτεσαι, σημαδεύεις, όλα είναι μέσα στο παιγνίδι. Περνάς ωραία, δένεσαι με τους συναδέλφους σου και κάνεις και τη γυμναστική σου. Μοναδικό μειονέκτημα είναι ότι ιδρώνεις πολύ, ζεστένεσαι ακόμα πιο πολύ και αναγκάζεσαι να βγάλεις το θώρακα. Όταν το κάνεις και σε πετύχει η μπαλίτσα τότε... μελανιάζεις (είναι δυνατές οι άτιμες). Γύρισα σπίτι με 8 (μετρημένες) μελανιές.

Υπάρχει επιλογή όπλων. Το βασικό πακέτο που πήραμε εμείς (με 25 λίρες) περιλάμβανε ημιαυτόματα όπλα με 200 μπαλίτσες ο ένας. Αν η μπαλίτσα σε πετύχει στο όπλο δε θεωρείται ότι χτυπήθηκες. Αν σε πετύχει και δε σκάσει πάλι δε θεωρείται ότι σε πέτυχε. Επιπλεόν μπαλίτσες κοστίζουνε 8 λίρες οι 100 (6 λίρες αν πάρεις πολλές). Χρησιμοποίησα περίπου 500 μπαλίτσες.

Σε γενικές γραμμές έχει αρκετό χαβαλέ και δράση και είναι μια καλή ευκαιρία να ξεσκάσεις και να κάνεις κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες εν ώρα δράσης (με τις "σφαίρες" να πέφτουνε βροχή που να μπορέσω) αλλά τράβηξα κάποιες στα διαλείμματα και όταν έβγαινα από το παιγνίδι.

Εγώ λοιπόν με την αμφίεση του παιγνιδιού στο διάλειμμα που κάναμε

Αύγουστος στην Αθήνα

Πρέπει να ήμουνα από τους λίγους που μείνανε το (15)Αύγουστο στην Αθήνα και πρέπει να ομολογήσω ότι το καταευχαριστήθηκα.

Περιστέρι - Νέα Σμύρνη σε 13'
Νέα Σμύρνη - Γλυφάδα σε 8'
Άδειες παραλίες (όχι ακριβώς άδειες αλλά καμία σχέση με τον πανικό του Ιουνίου/Ιουλίου)
Περιστέρι - Γκύζη σε 15'
Στάθμευση στου Γκύζη αμέσως
Λίγο και καλό κόσμο στο Γκάζι
Άδεια η Φωκίωνος
Στη γειτονιά μου άκουγες μόνο τα τζιτζίκια
Χέβι μέταλ στο τέρμα!
Όμορφη πανσέληνος

Καλά ήτανε αλλά λίγο (μόνο 17 ημέρες) και δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω αρκετούς φίλους.