Στιχομυθία

Ανδρέας Ζαϊμης - Κολοκοτρώνη, Κολοκοτρώνη, έξι χρόνους πασχίζεις να ενώσεις τα άρματα και ειδέ σε άφησα να ενώσεις τα άρματα και ειδέ θέλω σε αφήσω.
Κολοκοτρώνης - (χτυπά παλαμάκια πρώτα) Εύγε, καλέ πατριώτη, όπου δεν αφήνεις να ενωθούνε τα άρματα, και αν ήταν ενωμένα δεν έκαιγε ο Μπραϊμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον κόσμο!

Αυτοί ήταν οι κοτζαμπάσηδες, οι πρόκριτοι επί τουρκοκρατίας. Οι προύχοντες, οι τοπικοί άρχοντες στην Ελλάδα επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι δημογέροντες, τα λεγόμενα «τζάκια» που τα είχανε πλακάκια με τους Τούρκους και απομυζούσανε τον κοσμάκη σε αγαστή συνεργασία με την Πύλη. Αυτοί που προσκηνούσαν τον Σουλτάνο και πρώτοι εναντιώθηκαν στην Επανάσταση, που φέρανε τον εμφύλιο εν μέσω ξεσηκωμού, που επικυρήξανε τον Ανδρούτσο για 5.000 γρόσια, που καταδικάσανε εις θάνατον τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη. Αυτοί εκλέξανε τον Μαυροκορδάτο[1] (το μεγαλύτερο κάθαρμα της Επανάστασης) σε κυβερνήτη της παραπαίουσας τότε Ελλάδος. Αυτοί που είπανε το αείμνηστο (μετά από μια μικρή ήττα των Ελλήνων από τη στρατιά του Δράμαλη, πριν την ολοκληρωτική του συντριβή) «Ηττήθημεν. Ας έχει δόξα ο Θεός. Άλλως αν ενικώμεν, ο Δήμος[2] εγίνετο βασιλεύς.» Αυτοί που σπέρναν διχόνοια στους ξεσηκωμένους και είχαν να χάσουν τα πάντα με την Ελληνική Επανάσταση. Εναντίον και αυτών ξεσηκώθηκε ο νεοελληνικός λαός.

Αυτοί φίλε μου αναγνώστη είναι που το νεοελληνικό κράτος τους έδωσε αξιώματα και προνόμια στη δημόσια διοίκηση και στο στρατό. Αυτούς τους έκανε βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς, ενώ άφησε τους αγωνιστές να σαπίζουν στην φυλακή.

Και δυστυχώς οι πνευματικοί τους απόγονοι μας κυβερνούν ακόμα φίλε αναγνώστη, με τη δική σου την ανοχή και τη δική σου την ψήφο.

Όχι άλλους Μαυροκορδάτους, όχι άλλους Ζαϊμηδες και Δεληγιάννηδες, όχι άλλους Κωλέτηδες. Αρκετά.

[1] Ο Μαυροκορδάτος ήταν που ενώ ο Δράμαλης περνούσε τον Ισθμό είχε επιβιβαστεί σε καράβι έτοιμος να φύγει στα Επτάνησα, και έβγαλε προκύρηξη από το πλοίο, που το νόημά της ήταν «Είτε όλοι να σκοτωθείτε, είτε όλοι να ελευθερωθούμε».
[2] Δήμο λέγανε οι Δεληγιανναίοι τον Κολοκοτρώνη, ως υποτιμητικό, παρομοιάζοντάς τον με έναν αλήτη που είχε το ίδιο όνομα.

Υγ. Όλες οι αναφορές είναι παρμένες από το βιβλίο «Καραϊσκάκης» του Δ. Φωτιάδη. Η στιχομυθία μεταξύ Ζαϊμη και Κολοκοτρώνη αναφέρεται και στα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη, γραμμένα από τον Τερτσέτη.

Καλά παιδιά...

Γύρω στις 22.30 με 22:45 στη Μητροπόλεως με το αυτοκίνητο. Η αστυνομία έχει κλεισει το δρόμο. Υπάρχει μποτιλιάρισμα. Σε κάποια στιγμή ένας οδηγός αγανακτεί και βγάζει τα οδοφράγματα των αστυνομικών. Αρχίζουμε και κινούμαστε. Όλοι στρίβουνε αριστερά στο τέλος της Μητροπόλεως εγώ πάω δεξιά (προς Ερμού). Με το που στρίβω Ερμού βλέπω καμιά 30αρια ΜΑΤατζήδες και καμιά 50αριά άτομα μπροστά τους. Προχωράω γύρω στα 100 μέτρα και αρχίζουν να πέφτουν οι πέτρες και τα θραύσματα μαρμάρων βροχή. Παγώνω. Τα ΜΑΤ αρχίζουν να οπισθοδρομούν ενώ το πλήθος αρχίζει να έρχεται προς τα πάνω (προς το αυτοκίνητό μου). Πρώτο αυτοκίνητο το δικό μου τώρα στα 200 μέτρα τα ΜΑΤ και στα 250 οι διαδηλωτές. Βγάζω αλάρμ, κάνω όπισθεν και αρχίζουν να κάνουν όπισθεν και οι άλλοι οδηγοί από πίσω μου. Αλλά δεν πάμε γρήγορα. Η γυναίκα μου έχει ταραχτεί δίπλα μου, είναι έτοιμη να βγει από το αυτοκίνητο και να αρχίσει να τρέχει προς τα στενά (πώς να τρέξεις με αυτή την τακούνα μωρό μου;). Εγώ σκέφτομαι ότι το αυτοκίνητο θα το κάνουν λαμπόγυαλο έτσι κι αλλιώς· να μείνω ή να φύγω; Σε κάποια στιγμή με πλησιάζει ένας ΜΑΤαζής (καλό παιδί φάνηκε) και μου λέει "προχώρα εσύ, δε θα σε πειράξουν". Εγώ έχω ενδοιασμούς, του λέω "θα κάνω πίσω δεν πάω μπροστά, θα φάω πέτρες". Πλησιάζει ένας άλλος νεαρός (ντυμένος με πολιτικά, πρέπει να ήταν ο συνοδηγός του πίσω αυτοκινήτου. Κι αυτός καλό παιδί.) το τζάμι από την πλευρά της γυναίκας μου και της λέει να προχωρήσω και ότι δε θα με πειράξουν. Προχωράω σιγά σιγά, και φωνάζει η γυναίκα μου στους διαδηλωτές "παιδιά να περάσουμε εμείς;". "Περάστε" απαντάνε. "Δεν τα έχουμε με εσάς, με τους μπάτσους τα έχουμε", ακούγεται άλλη φωνή. "Θα τους γαμήσουμε" ακούγεται από αλλού. Πάω σιγά σιγά, με 5 χλμ/ώρα. Δε μας πείραξε κανείς. Καλά παιδιά...

Πώς;

Πώς απορροφάται τόση πληροφορία σήμερα; Διαβάζω δεκάδες blogs, εκατοντάδες "τιτιβίσματα" (tweets), βιβλία, on-line περιοδικά, facebook, tumblr, TED, youtube, google talks, technological meet-ups, workshops, κλπ, σε καθημερινή βάση... Δεν αντέχω. Πώς μπορείς να επεξεργαστείς πλέον τόση μαζική πληροφορία; Πώς;

Μάλλον ο Huxley πρέπει να είχε δίκαιο.

Από τη σύλληψη στη γέννηση

Φανταστικό βιντεάκι που δείχνει την ανάπτυξη του μωρού, από τη σύλληψη μέχρι τη γέννηση.


Μπορείτε να το δείτε και εδώ.

Προβατοποίηση

Παρακολουθώ από τον 4ο όροφο τις ουρές στο βενζινάδικο απέναντι, λόγω της απεργίας των εργαζομένων στα Ε.Π.. Από τις 8.30 που ήλθα μέχρι αυτή τη στιγμή έχει δύο ουρές από 50 αυτοκίνητα η κάθε μία. Βρε μαλάκα νεοέλληνα αν δεν πανικοβληθείς και βάλεις βενζίνη μόνο όταν τη χρειάζεσαι θα υπάρχει βενζίνη μέχρι το πέρας της απεργίας. Με αυτό που κάνεις δημιουργείς τεχνητή ζήτηση με αποτέλεσμα όντως να μην υπάρχει βενζίνη και να λες μετά «καλά που πρόλαβα». Μια ζωή στόκος θα είσαι, μια ζωή πρόβατο.

No Jobs

Μου άρεσε τόσο πολύ που είπα να το ανεβάσω αχαχαχα.

Από τον ατελή εκσυγχρονισμό στην κρίση

Από τον ατελή εκσυγχρονισμό στην κρίση: Μεταρρυθμίσεις, χρέη και αδράνειες στην Ελλάδα (1993-2010)

To διάβασα πριν λίγες μέρες, του Πάνου Καζάκου. Ο συγγραφέας προσπαθεί να καταγράψει και να κρίνει τις παραλείψεις και τις αδράνειες της ελληνικής κυβέρνησης που μας έφερε σε αυτό το χάλι.

Μιλάει για μεταρρυθμίσεις των δύο μεγάλων κομμάτων (που μείνανε υποσχέσεις), για τη «δημιουργική λογιστική», το μαγείρεμα δηλαδή των δεδομένων ώστε να μας βγούνε οι αριθμοί που θέλανε οι Ευρωπαίοι προκειμένουνε να μπούμε στην νομισματική ένωση, για παραλείψεις και ανικανότητες των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, για μεγάλα σκάνδαλα (Siemens, προμήθειες ΕΣΥ, ΕΟΦ κλπ), για τα κλειστά επαγγέλματα, για την άμεση, προσωπική εμπλοκή σε διαδικασίες μικροδιαφθορας (αδιανόητη για ένα μεγάλο αριθμό Ευρωπαίων) και γενικώς ό,τι αδράνειες και παραλείψεις μας φέρανε σε αυτή την κατάσταση.

Σύμφωνα με το βιβλίο η χώρα πάσχει σε πολλαπλά σημεία. Έχει ελάχιστη ικανότητα να σχεδιάζει στρατηγικά, υποτιμά την επιστημονική συμβουλή και γνώση, δεν αξιολογεί τις επιπτώσεις των νομοθετημάτων, δεν έχει εσωτερική συνοχή (αφού η ενδοκυβερνητική συνεργασία είναι προβληματική) και το γραφείο του πρωθυπουργού αδυνατεί να αξιολογεί πολιτικές των υπουργείων και να παρακολουθεί σοβαρά την εφαρμογή τους.

Το μεγαλύτερο γέλιο (ή καλύτερα κλάμα) το έριξα στο σημείο που εξηγεί τη «δημιουργική λογιστική» όπου, με τη βοήθεια διεθνών οικονομολόγων και συμβούλων, μεταφέρανε μελλοντικά έσοδα σε τρέχουσες χρονιές, και τρέχοντα ελλείμματα σε παρελθούσες χρονιές. Ας πούμε για παράδειγμα ότι είμαστε στο 2000. Οι ατσίδες της οικονομίας μεταφέρανε τα μελλοντικά κέρδη του 2001 και του 2002 στο 2000 και τα ελλείμματα του 2000 στο 1999 ή 1998, ώστε να τους βγεί μικρότερο έλλειμμα, πληθωρισμός και λοιπές δημοσιονομικές δεσμεύσειες!

Άλλο χαρακτηριστικό σημείο είναι η επιρροή των ιδιωτικών συμφερόντων σε κυβέρνηση και κόμμα. Εκτός των άλλων αναφέρει και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όπου ο τότε πρόεδρος του ΕΟΦ Μουτσόπουλος προσπάθησε να βάλει τάξη στη συνταγογράφηση φαρμάκων. Αντιγράφω από το βιβλίο: «Ουσιαστικά πληροφορήθηκε (σ.σ. ο Μουτσόπουλος) από ενδιαφερόμενο επιχειρηματία, τα συμφέρονται του οποίου δεν ελήφθησαν υπόψη, ότι δεν επρόκειτο να μείνει για πολύ καιρό στη θέση του. Και δεν έμεινε.»

Άλλο ένα κομμάτι που μου άρεσε από το βιβλίο είναι όταν μιλάει για τον τουρισμό λέγοντας «Στις υπηρεσίες πάλι κυριαρχεί ο τουρισμός, ο οποίος όμως συχνά γίνεται πολλαπλά αντιληπτός όχι ως ένα πεδίο ανταγωνισμού, αλλά εύκολης εκμετάλλευσης φυσικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων, και ο οποίος επιζητεί την κρατική στήριξη με παραδοσιακά εργαλεία». Πόσο δίκαιο έχει!

Κάποια από τα θέματα που διαπραγματεύεται το βιβλίο τα αγγίζει ακροθιγώς, δε θα μπορούσε άλλως τε να τα αναλύσει εις βάθος από τη στιγμή που το βιβλίο έχει γύρω στις 300 σελίδες. Αλλά είναι μια πολύ καλή αρχή για να δούμε τις ρίζες του προβλήματος.

Θα μου πεις χρειαζόμαστε ένα βιβλίο για να τα ξέρουμε αυτά; Σίγουρα όχι, τα ζεις καθημερινώς. Αλλά το βιβλίο προσφέρει κάτι που δεν το προσφέρει κανείς άλλος: παραπομπές. Ο συγγραφέας στηρίζει τις απόψεις του και το έχει εμπλουτίσει με εκατοντάδες παραπομπές όπου μπορείς να διαβάσεις περισσότερα αν το θέλεις. Δεν αερολογεί, τα πάντα τεκμαίρονται από κάπου.

Και θα ήθελα να κλείσω με δύο κομμάτια από το βιβλίο (τα πλάγια γράμματα είναι του συγγραφέως).

Η Ελλάδα, διαπιστώνει το Centre for Economic Reform (CER), «σπατάλησε πολλές ευκαιρίες, τις οποίες πρόσφερε η συμμετοχή της στην ΕΕ για περισσότερα από 20 χρόνια». Είναι μία από τις πλέον απροσάρμοστες χώρες, μαζί με την Πολωνία: Η χώρα καθυστερεί στην υιοθέτηση νέων τεχνολογιών, βραδυπορεί στην εκπαιδευτική πολιτική, εφαρμόζει ένα ρυθμιστικό σύστημα που είναι δυσμενέστερο από αλλού για την επιχειρηματικότητα και διατηρεί εμπόδια στις αγορές προϊόντων.

και

«Η Ελλάδα», δήλωνε ο υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας Φούτερ Μπος, «δεν είναι υπόλογη επειδή δεν μπόρεσε να χαλιναγωγήσει το έλλειμμά της. Κατηγορείται κυρίως για κατά συρροή και κατ' εξακολούθηση εξαπάτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των υπολοίπων κρατών-μελών»

Έτσι εξηγήται και το γιατί οι Ευρωπαίοι τα έχουνε βάλει μαζί μας, και όχι με χώρες που έχουνε μεγαλύτερο έλλειμμα από την Ελλάδα.