Ήγγικεν η ώρα

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα είμαι στο αεροπλάνο και θα πετάω για Ελλάδα. Μετά από 13 έτη (μαζί με ένα διάλειμμα για να πάω στρατό και λίγο καιρό στην Αθήνα) ήγγικεν η ώρα της επιστροφής. Ποιός θα το περίμενε; Ήλθα στη Μεγάλη Βρετανία για σπουδές (3 έτη) και έμεινα 13! Στην αρχή δυσκολεύτηκα, αλλά προσαρμόστηκα γρήγορα. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η καλή παρέα. Και μετά τέλος, αυτό ήτανε. Ντρέπομαι που το λέω αλλά δε μου έλειψε (λείπει) καθόλου η Ελλάδα, οι αγενείς άνθρωποι, οι ωχαδελφιστές. Δε μου λείπουνε οι πυργκαϊες, οι βρώμικες ακτές, τα σταθμευμένα αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο. Δε μου λείπει η έλλειψη πρασίνου, ο καπνός στις καφετέριες και στα μπαράκια. Το μόνο που μου λείπει είναι η θάλασσα, αυτή η θάλασσα...

Επιστρέφω λοιπόν στην Ελλάδα, μονίμως αυτή τη φορά. Τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, η αλήθεια είναι ότι από τη μία θέλω μια αλλαγή αλλά περισσότερο θα προτιμούσα να μείνω εδώ. Το Λονδίνο νομίζω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου, σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος, σε εκτιμάει και σου δίνει τις ευκαιρίες να δείξεις ποιος είσαι.

Αναμνήσεις πολλές, έρωτες, χυλόπιττες, πίκρες, χαρές, εργασία, απολύσεις, κραιπάλες, μεθύσια, άλλοτε είχα λεφτά άλλοτε δεν είχα... Ήλθα εδώ το 1999 (μετά τις σπουδές μου στο Newcastle) για δουλειά και για ένα part-time master. Δύσκολη αρχή και πάλι. Άφηνα την (τότε) κοπέλα μου στο Newcastle, τους φίλους μου, το γνώριμο περιβάλλον. Αλλά προσαρμόστηκα πάλι γρήγορα. Έκανα γνωριμίες, άρχισα να βγαίνω πιο συχνά. Έζησα σε αρκετές περιοχές στο Λονδίνο, κάποιες καλές, κάποιες άσχημες, όλες όμως με τα δικά τους χαρακτηριστικά... Greenwich, Mile End, Belsize Park, New Cross (εδώ γνώρισα και τη σύζυγό μου), Enfield, West Hampstead, Bounds Green κάθε μία ξεχωριστή, βρώμικες, καθαρές, trendy, working classes...

Θα μου λείψουνε πολλά πράγματα από εδώ, το πράσινο, ο κόσμος, η μόδα τους, τα κλαμπάκια τους, η νοοτροπία τους, δε θα αναφερθώ σε όλα, θέλω πολλές σελίδες. Σίγουρα όμως δε θα μου λείψει ένα πράγμα: ο κάθε κακομοίρης Σομαλός, Γκανέζος, Κενυάτης, Βρετανός, Έλληνας, Κύπριος, Αλβανός κλπ που αμολάει δέκα παιδιά, δεν εργάζεται ποτέ του (μα ποτέ λέμε) και ζει από τα benefits + σπίτι + income support + ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου. Αυτή η χώρα ναι μεν πρωθεί την αξιοκρατεία και τον πλουτισμό, αλλά προωθεί και την τεμπελιά από την άλλη μεριά. Οξύμωρο, μόνο οι Βρετανοί θα μπορούσανε να το κάνουνε αυτό.

Φεύγω λοιπόν με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, από την πόλη που αγάπησα... όχι απλώς αγάπησα, τη λάτρεψα (θα το έχετε καταλάβει όσοι διαβάζετε το ιστολόγίο μου), απ' το Λονδινάκι μου. Αυτή η πόλη έχει κάτι, κάτι τις, και σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Πιστεύω είναι οι άνθρωποι, εδώ πραγματικώς σκέφτονται και είναι πολύ μπροστά.

Υπόσχομαι όμως κάτι στον εαυτό μου. Σίγουρα θα ξαναεπιστρέψω, είτε σαν τουρίστας είτε ως μόνιμος κάτοικος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.