Μικρά απλά πραγματάκια.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω από πού πηγάζει τόση ηλιθιότητα. Προχθές πήγα να παρακολουθήσω την παράσταση "Ιππής" στο Ηρώδειο. Ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι έπρεπε να απενεργοποιηθούν τα κινητά τηλέφωνα και ότι δεν επιτρέπεται η λήψη φωτογραφιών.  Ε, δύο λεπτά μετά την ανακοίνωση άρχισαν να χτυπούν κινητά από τους διπλανούς μου. Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης θεατές τραβούσαν φωτογραφίες και κινητά χτυπούσαν γύρω μου. Πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσεις απλά πραγματάκια; Όταν λένε ότι το α, β, γ δεν επιτρέπεται σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται, όχι ότι εσύ είσαι εξαίρεση.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πού οφείλεται τόση ηλιθιότητα. Ίσως να είναι αποτέλεσμα της τουρκοκρατίας, του ρουσφετιού και του μέσου, που έχουμε μάθει ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους, ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κάποτε γινόταν με τις πλάτες του τοπικού προύχοντα, σήμερα με τις πλάτες του τοπικού βουλευτή. Είμαστε οι "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε, που θα μου πεις τί θα κάνω;". Μηδέν σεβασμός, σε απλά καθημερινά πραγμάκια.

Αυτό φαίνεται και από τις κυλιόμενες κλίμακες στο μετρό. Παρ' όλο που υπάρχουν σαφείς και διαρρήδην εντολές (από μεγάφωνα και από τις οθόνες) να μην στεκόμαστε στα αριστερά, η πλειοψηφία των ελληναράδων προτιμάει να τις αγνοεί. Είναι η ίδια νοοτροπία· "σε γράφω στα αρχίδια μου διότι εγώ ξέρω καλύτερα". Τί να πω. Ίσως τελικά η βλακεία να είναι στα γονίδιά μας. Ίσως πράγματι όχι να μη θέλουμε, αλλά να μην μπορούμε κάτι καλύτερο. Ίσως από αρχαιοτάτων χρόνων να είμασταν απατεώνες και κακούργοι. Το μαρτυρεί άλλως τε και η κωμωδία "Ιππής":


ΔΟΥΛΟΣ: Θα γίνεις, όπως λέει και ο χρησμός, τρανός και μεγάλος.
ΑΛΛΑΝΤΟΠΩΛΗΣ: Μα πες μου, πώς εγώ, ένας αλλαντοπώλης, θα γίνω θαυμαστός και μεγάλος;
Δ. Α γι' αυτό ακριβώς θα γίνεις μεγάλος, διότι είσαι αλήτης, μούτρο και καθίκι.
Α. Νομίζω πως δε μου αξίζουν τέτοια μεγαλεία.
Δ. Α μπα, γιατί λες πώς δεν τα αξίζεις; Μου φαίνεται ότι βαραίνει τη συνείδησή σου κάποιο καλό. Μήπως οι γονείς σου είναι τίμιοι και αγαθοί;
Α. Όχι, μα τους θεούς, κατάγομαι από καθάρματα.
Δ. Α μακάριε τύχη που έχεις. Διαθέτεις ό,τι χρειάζεται για να γίνεις αρχηγός.
Α. Μα πώς; Ούτε μουσική ξέρω και από γράμματα μόνο κάτι λίγα και αυτά άστα να πάνε.
Δ. Α... αυτό σε ζημιώνει, ότι ξέρεις αυτά τα λίγα. Για να αφεντεύεις στο λαό δεν πρέπει να είσαι τίμιος και μορφωμένος, αλλά αμαθής και παλαιάνθρωπος. Αλλά όσα σου δίνουν  οι θεοί με το χρησμό μην τα καταφρονείς.
(Ακολουθεί ο χρησμός και ένας μικρός διάλογος)
Α. Οι χρησμοί με ευχαριστούν αλλά απορώ· πώς εγώ μπορώ να κατευθύνω το λαό εκεί που θέλω;
Δ. Α αυτό είναι εύκολο· θα κάνεις ό,τι κάνεις και τώρα. Θα ανακατεύεις τα πράγματα όλα μαζί και θα τα στουμπώνεις μέσα στα άντερα· το λαό να τον σέρνεις από τη μύτη με λόγια καλομαγειρεμένα. Όλα τα άλλα που χρειάζεται για να είσαι δημαγωγός τα έχεις· χοντρή φωνή, πρόστυχη γενιά και είσαι κάθαρμα, όλα τα προσόντα που χρειάζονται.
...

Υγ. Προς τις κυρίες και δεσποινίδες της παράστασεις. Τα ψηλά τακούνια στο μνημείο απαγορεύονται εδώ και πάνω από πέντε χρόνια, είναι κρίμα για τη δική σου τη ματαιοδοξία να χαλάς ένα ωραιότατο μνημείο. Στο κάτω κάτω και δυσκολεύεσαι να ανέβεις/κατέβεις τα σκαλοπάτια αλλά και εκεί πας για να δεις μια παράσταση και να "ποιήσεις το ήθος σου" όχι να βγάλεις γκόμενο.