Βασιλεύει η μετριότητα

Διαβάζω ότι το taxisnet θα είναι πεσμένο, από Παρασκευή στις 20:00 μέχρι Κυριακή 20:00 για εργασίες αναβάθμισης. Δύο ολόκληρες ημέρες. Δύο ολόκληρες ημέρες.

Επειδή εργάζομαι κι εγώ ως «πληροφορικάριος» (σε ιδιωτική εταιρεία) και κάνουμε συχνά αναβαθμίσεις (deployments) ποτέ, μα ποτέ, δεν έχουν πάρει οι αναβαθμίσεις δύο ολόκληρες ημέρες. Ποτέ. Όσο ζόρικη και αν ήταν η αναβάθμιση. Σχεδόν πάντοτε οι αναβαθμίσεις γίνονται αργά το βράδυ/ξημερώματα, ώστε να έχουν λιγότερες επιπτώσεις στους πελάτες (2 η ώρα τα ξημερώματα για παράδειγμα ελάχιστοι μπαίνουν στο σύστημα, ενώ 12 το μεσημέρι έχει πιο πολλή κίνηση) και διαρκούν κάποιες ώρες. Μια απλή αναβάθμιση μπορεί να πάρει μία ώρα και μία πολλή ζόρικη άντε να πάρει 7-8 ώρες (και μιλάω για αναβαθμίσεις που πρέπει να αναβαθμιστούν 15 συστήματα σε 4 διαφορτικές ηπείρους). Αρχίζεις δηλαδή δώδεκα τα ξημερώματα και το πρωί έχεις τελειώσει (αν όλα πάνε καλά, αλλιώς roll back).

Γιατί στο υπουργείο χρειάζονται 48 ολόκληρες ώρες για να κάνουν μία αναβάθμιση της πλάκας; Γιατί να είναι τόσο άχρηστοι σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα; Γιατί εγώ θα πρέπει να σηκώνομαι στις 7 κάθε πρωί για να πληρώνω αυτούς τους άχρηστους; Αλλά βλέπεις θέλουν δύο μέρες γιατί πρέπει να πάνε και στο σπιτάκι τους να ξεκουραστούν τα παιδιά, και δεν έγινε και τίποτα βρε αδελφέ «και αύριο μέρα είναι».

Και γιατί να γίνει και κάτι; Βλέπεις, στον ιδιωτικό τομέα αν ένα σύστημα είναι κάτω δύο μέρες τη χασούρα (εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, μπορεί και εκατομμύρια) την επωμίζεται η εταιρεία που το υλοποίησε, οπότε δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Στο δημόσιο τομέα την ίδια χασούρα απλώς την πληρώνει ο μαλάκας ο νεοέλληνας φορολογούμενος, οπότε γιατί να τους νοιάζει;

Όντως βασιλεύει η μετριότητα και η ημιμάθεια σε αυτόν τον τόπο.

Υγ. Προς το Υπ. Οικ. Αγαπητοί, όταν το σύστημα είναι κάτω βάζετε μια απλή στατική HTML σελίδα (που την εξυπηρετεί μόνο ο web server) που λέει κάτι του τύπου «Εργασίες αναβάθμισης. Το σύστημα θα είναι πάλι πάνω την Κυριακή στις 20:00», δε ρίχνετε τα πάντα ώστε να μη γίνεται καν σύνδεση. Αυτό είναι πολύ user friendly προς τον πελάτη. Αλλά υποθέτω αν γνωρίζατε τί θα πει «user friendly» θα είχατε και το φιλότιμο να εργαστείτε για να γίνει γρήγορα η αναβάθμιση.

Μια ζωή μαλάκες

«Έτσι οργανωμένο το εμπόριο των Αμπελακίων σημείωσε ταχύτατη πρόοδο κι' από όπου πέρασε άφησε ίχνη ζωντανεύοντας τις αγορές. Παρακολουθούσα την εξέλιξή του με ενδιαφέρον. Και με τη σκέψη ότι αυτό το εμπόριο θα μπορούσε να δώσει στα γαλλικά πρακτορεία της Θεσσαλονίκης μια νέα ώθηση, προσπάθησα με υπαινιγμούς και υποσχέσεις να κατευθύνω έναν κλάδο προς τη Μασσαλία. Απέτυχα όμως επειδή οι Έλληνες φοβήθηκαν μήπως αντιμετωπίσουν έναν επικίνδυνο γαλλικό ανταγωνισμό είτε γιατί προτιμούσαν τη γερμανική ευπιστία από τη μαρσεγιέζικη οξυδέρκεια.

Για πολλά χρόινια ευτυχισμένη αρμονία βασίλευε στην εταιρία. Όλα τα μέλη δούλευαν για το κοινό καλό. Οι διευθυντές ήταν αφιλοκερδείς, οι ανταποκριτές είχαν ζήλο, οι τεχνίτες ήταν φιλόπονοι. Η εργασία, καθώς ήταν κατανεμημένη ομοιόμορφα και ακριβοδίκαια ανάμεσα σε όλους τους τεχνίτες και σε όλα τα εργαστήρια, γινόταν με προσοχή και με ταχύτητα. Όλες οι φάμπρικες ευημερούσαν. Η εταιρία που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα κυλούσε πάνω σε ένα τεράστιο κεφάλαιο. Οι αποστολές πολλαπλασιάζονταν γοργά και έδιναν κέρδος 60, 80 ακόμα και 100%. Όλες οι μετοχές δεκαπλασιάσθηκαν.

Αλλά αυτή η υπεραφθονία του πλούτου, που έδειχνε πως θα στέριωνε την εταιρία, έφερε κάποτε την αταξία και τη σύγχυση. Οι διευθυντές που έγιναν πάμπλουτοι άρχισαν να προβάλλουν αξιώσεις, και οι φτωχοί, αφού πλούτισαν, δεν υπάκουαν σε κανέναν. Οι τεχνίτες παρατούσαν τη σαϊταν για να πιάσουν την πέννα και προτιμούσαν να πουλάνε αντί να φάβουν τα νήματα. Όλοι ήθελαν να δίνουν διαταγές. Οι συνελεύσεις έγιναν ταραχώδεις. Κυριαρχούσαν οι τεχνίτες που είχαν την πλειοψηφία. Έτσι στάθηκε αδύνατο να επικρατήσει μια συνετή σκέψη. Έγιναν μπαϊράκια, καθένας υποστήριζε τις δικές του απόψεις που ήταν αδύνατον να συμφιλιωθούν. Ύστερα από αυτό το αλληλοφάγωμα που κράτησε είκοσι μήνες η εταιρία διασπάσθηκε με πάταγο. Και πριν από δύο χρόνια κατακερματίσθηκε σε τόσες μικρές εταιρίες όσες ήταν οι ενώσεις των εργατών. Η δυσπιστία, το πνεύμα του φθόνου, η επιθυμία να βλάψει ο ένας τον άλλον, όλα αυτά τα μικρά φιλοκατήγορα πάθη που συνθέτουν τον ελληνικό χαρακτήρα, άρχισαν να υπονομεύουν και τις καινούργιες εταιρείες και μπορεί κανείς να προβλέψει ότι η ύπαρξή τους θα είναι εφήμερη»

Σιμόπουλος, «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα» (εκδόσεις Πιρόγα), τόμος 2, σελίδα 713

Περί πλειστηριασμών

Διαβάζω για ακυρώσεις πλειστηριασμών στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο από αγανακτισμένες ομάδες πολιτών. Ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους, με γνώμονα πάντοτε το μεικτό οικονομικό σύστημα (λίγο καπιταλισμός, λίγο σοσιαλισμός και λίγο ό,τι να 'ναι) που έχουμε και το ότι οι πλειστηριασμοί αυτοί αφορούν στεγαστικά δάνεια.

1) Όταν ένας δανειολήπτης δεν εξυπηρετεί το δάνειό του τότε το κόστος αυτό μετακυλιέται στους υπόλοιπους (συνεπείς) φορολογούμενους. Η τράπεζα γράφει έλλειμμα και χρειάζεται ανακεφαλαιοποίηση, η οποία δυστυχώς γίνεται με τα λεφτά του φορολογούμενου.

2) Η προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς είναι άδικη προς τους υπόλοιπους πολίτες οι οποίοι είτε από συνετότητα είτε από φόβο δεν πήραν υπέρογκα δάνεια για αγορά κατοικίας και προτίμησαν να ζήσουν στο ενοίκιο. Και εξηγούμαι. Ο Γιώργος και η Ελένη εργάζονται στην ίδια εταιρεία και βγάζει ο καθένας από 1.000 ευρώ. Ο Γιώργος αποφάσισε να πάρει 200.000 στεγαστικό δάνειο, η Ελένη όχι. Ο Γιώργος πληρώνει 300 ευρώ το μήνα δόση δανείου ενώ η Ελένη πληρώνει 300 ευρώ το μήνα ενοίκο. Η εταιρεία κλείνει και μένουν και οι δύο άνεργοι. Ο Γιώργος προστατεύεται από το νόμο, παγώνει τις δόσεις του δανείου και συνεχίζει να ζει μέσα στο σπίτι, ενώ η Ελένη δεν προστατεύεται με το μηνιαίο ενοίκιό της και τής γίνεται έξωση από τον ιδιοκτήτη. Είναι αυτό δίκαιο;

3) Όταν ένας δανειολήπτης παίρνει δάνειο τότε είναι υποχρεωμένος να αποπληρώσει το κεφάλαιο (σύν τους τόκους), όχι την εμπορική αξία του σπιτιού. Ας σκεφτούμε κάτι πολύ απλό (για λόγους ευκολίας δεν υπολογίζω τους τόκους στο παρακάτω παράδειγμα). Παίρνω εγώ δάνειο 200.000 για αγορά σπιτιού εμπορικής αξίας 200.000 ευρώ. Ξεπληρώνω τις 50.000 και χάνω τη δουλειά μου. Μένουν άλλες 150.000 να ξεπληρώσω. Λόγω κρίσης όμως η εμπορική αξία του σπιτιού έχει πέσει στις 100.000 ευρώ. Το κατάσχει και το πλειστηριάζει η τράπεζα αλλά το κεφάλαιο δεν έχει αποπληρωθεί διότι χρωστάω άλλες 50.000. Είμαι υποχρεωμένος να ξεπληρώσω και τις υπόλοιπες 50.000 (και ας μου πήρε η τράπεζα το σπίτι), διότι αυτό ήταν το αρχικό κεφάλαιο που δανείστηκα. Είναι παράλογο να πωλείται το σπίτι σε χαμηλότερη εμπορική τιμή και να ξεπληρώνεται το δάνειο. Δηλαδή αν η εμπορική τιμή ανέβαινε και πωλούσε ο ιδιοκτήτης το σπίτι τότε η τράπεζα θα έπρεπε να είχε αξιώσεις στο κέρδος;

4) Το σπίτι δεν ανοίκει στο δανειολήπτη παρά μόνο μετά την αποπληρωμή του δανείου. Θρήνοι, κλαυθμοί και οδυρμοί τύπου «μας παίρνουν τα σπίτια» δε στέκουν διότι το σπίτι δεν είναι δικό σου για να σου το πάρουν. Είναι της τράπεζας μέχρι και την εξόφληση του δανείου.

5) Επειδή το έχω διαβάσει και αυτό, είναι παράλογο να μειώνεται το δάνειο αναλόγως με τη μείωση μισθού που έχει γίνει. Αν έχει γίνει μείωση μισθού 30% στο δανειολήπτη δεν μπορεί να γίνει και ανάλογη μείωση του δανείου κατά 30%. Δηλαδή αν γινόταν αύξηση του μισθού στο δανειολήπτη τότε θα έπρεπε να γίνει και ανάλογη αύξηση του δανείου; Μην τρελαθούμε τελείως. Χώρια που η μείωση του δανείου θα ήταν άδικη για τους δανειολήπτες που δεν είχανε μείωση μισθού, αφού οι μεν θα πληρώνανε χαμηλότερο δάνειο ενώ οι δε θα πληρώνανε το ίδιο.

6) Το να μπορεί να αγοράσει ο δανειολήπτης (αντί τα Funds) το κόκκινο δάνειό του σε χαμηλότερη τιμή (ας πούμε για παράδειγμα 20% της αρχικής του αξίας) είναι επίσης παράλογο. Το σκεπτικό πίσω από αυτό είναι διττό. α) Αν είχε τα χρήματα ο δανειολήπτης να αγοράσει το δάνειό του σημαίνει ότι θα μπορούσε και να το εξυπηρετήσει, άρα δε θα γινόταν κόκκινο εξ αρχής. β) Αν γινόταν αυτό τότε θα σταματούσαν όλοι να πληρώνουν τα δάνειά τους, θα περίμεναν να γίνουν κόκκινα και θα τα αγόραζαν στο 20% της αρχικής τους αξίας. Αν εγώ έχω ένα δάνειο 100.000 και μπορώ να το εξυπηρετώ τότε με συμφέρει να σταματήσω να πληρώνω, να περιμένω να γίνει κόκκινο, και να το αγοράσω για 20.000. Γιατί να πληρώσω 100, όταν μπορώ να πληρώσω 20; Τέτοιες παράλογες ιδέες το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν περισσότερους στρατηγικούς κακοπληρωτές με αποτέλεσμα πάλι το βάρος να πέφτει στο συνεπή φορολογούμενο (δες και 1).