Και άλλες αυξήσεις...

Σήμερα το διάβασα στο δελτίο τύπου του υπουγείου οικονομίας, 20% αύξηση στα τέλη κυκλοφορίας λέει των αυτοκινήτων. Τί λες ρε παιδί μου... Έχουμε τους τέλειους δρόμους, δεν πληρώνουμε ποτέ διόδια, έχουμε παντού επαρκή σήμανση, σηματοδότες, χώρους στάθμευσης... Γιατί να μην τα αυξήσουνε, αφού μας προσφέρουνε τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Αλλά μην παραπονιέστε, αφού κι εσείς πήρατε αύξηση 20% στο 2008, θα μπορέσετε να τα ισοσταθμίσετε.

Πυρκαϊες τα Καλοκαίρια (και πλημμύρες με τα πρωτοβρόχια), σκάνδαλα με τη Siemens, με το Γιοσάκη, με το Ζαχόπουλο, αυξήσεις στη ΔΕΗ, στα τέλη κυκλοφορίας, παντού, κατάργηση του αφορολόγητου μέχρι 10.500 ευρώ, υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ακρίβεια, τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμα, παραχώρηση οικοπέδων φιλέτων στην Εκκλησία, χαμηλότατοι μισθοί. Τί να πρωτογράψω... Σηκώστε παρακαλώ λίγο περισσότερο το πουκάμισο... έτσι... κατεβάστε τώρα το παντελόνι... σκύψτε σας παρακαλώ.... λίγο περισσότερο... ακόμα λίγο... για να σας μπει εύκολα, να πονέσετε λιγότερο.

Μαυρίστε τους στις εκλογές, όποτε είναι αυτές. Ας πάψει επί τέλους ο δικομματισμός, ας πάψουνε οι πελατειακές σχέσης κομμάτων - "πολιτών", αυτοί έχουνε φέρει την Ελλάδα σε αυτά τα χάλια. Μαυρίστε τους μήπως και δει άσπρη μέρα αυτός ο ταλανισμένος τόπος. Δεν ξεχνάμε ποιος έχει φέρει την Ελλάδα σε αυτά τα χάλια.

Παρίσι

Σχεδόν δέκα έτη πριν (Φεβρουάριος του 1999) είχα επισκεφθεί το Παρίσι για πρώτη φορά. Φέτος αποφάσισα να το ξαναεπισκεφτώ από το Σάββατο, μιας και σήμερα (Δευτέρα 25 Αυγούστου) είναι αργία στη Μ.Β. Σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει (από όσο το θυμάμαι δηλαδή), απλώς μου φάνηκε ότι αυτή τη φορά είχε περισσότερους ξένους και δη μαύρους (αφροαμερικανούς κυρίως αλλά και βορειοαφρικανούς). Πολλούς περισσότερους ξένους, πιο πολλούς και από τους ίδιους τους Γάλλους.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να κάνω περισσότερα πράγματα· περισσότερες επισκέψεις σε μνημεία και να δοκιμάσω (επι τέλους) τη γαλλική κουζίνα (που βγήκε ακριβή, γύρω στα 30 ευρώ το άτομο). Έχουμε και λέμε λοιπόν

Πύργος του Άιφελ και ταξείδι με το πλοίο κατά μήκος τους Σηκουάνα: Δε με ενθουσίασε (και πάλι) ο πύργος του Άιφελ. Ούτε αυτή τη φορά μπόρεσα να ανεβώ πάνω (τεράστιες ουρές) και αρκέστηκα σε λίγες μόνο φωτογραφίες. Εν αντιθέσι το ταξίδι με το πλοιάριο μου άρεσε περισσότερο καθώς είχα την ευκαιρία να δω το Παρίσι από μια άλλη οπτική γωνία. Κόστος ταξειδιού με πλοιάριο 11 ευρώ (8 αν είχες κάνει το γύρο του Παρισιού με τα τουριστικά λεωφορεία της ίδια εταιρίας και είχες κρατήσει το απόκομα).

Επίσκεψη στο μουσείο του Λούβρου. Εν τάξει, σε πιάνει λίγο η ψυχή σου με αυτά που έχουνε κατακλέψει από την Ελλάδα (και τον υπόλοιπο κόσμο) αλλά τί να κάνεις... η επίσκεψη αξίζει. Πάρα πολλά ελληνορωμαϊκά ευρήματα, κάποια πολύ γνωστά (Νίκη της Σαμοθράκης, Αφροδίτη της Μήλου) και κάποια όχι και τόσο. Επίσης τεράστιες συλλογές με αιγυπτιακά και ανατολικά (Μεσοποταμία, Περσία κλπ) ευρήματα καθώς και τεράστια πινακοθήκη στον πάω όροφο (όπου βρίσκεται και η Μόνα Λίζα). Φωτογραφίες της Μόνας Λίζας και της Αφροδίτης της Μήλου δεν μπόρεσα να βγάλω καθώς γινότανε στην κυριολεξία πατείς με πατώ σε. Είσοδος μουσείου 9 ευρώ.

Επίσκεψη στην Παναγία των Παρισίων. Δε φημίζομαι για τις χριστιανικές μου πεποιθήσεις αλλά ήθελα να την επισκεφτώ. Νομίζω ότι ήτανε το καλύτερο αξιοθέατο. Ανεβαίνεις στην κορυφή (400 σκαλιά, δεν υπάρχει ανελκυστήρας, ευτυχώς όμως κάνει διαλείμματα) και από εκεί βλέπεις όλο το Παρίσι. Είναι καταπληκτικής αρχιτεκτονικής ναός. Υπάρχουνε κάτι τεράστιες καμπάνες βάρους αρκετών τόνων (η βαρύτερη ζυγίζει 13 τόνους), παντού, στο εξωτερικό μέρος, υπάρχουνε αποκρουστικά και τρομακτικά αγαλματίδια (αναρωτιέμαι γιατί να έχουνε βάλει τέτοια στο ναό, ίσως να θέλανε να τρομάξουνε τους πιστούς και να τους κάνουνε να προσέλθουνε στο χριστιανισμό), πολύ υψηλές οροφές, και γενικώς σου δίνει μία πολύ επιβλητική αίσθηση. Η είσοδος στο ναό είναι δωρεάν (στο τέλος δίνεις ό,τι θέλεις) αλλά η ανάβαση στην κορυφή του κοστίζει 7,5 ευρώ. Το συστήνω ανεπιφυλάκτως σε όλους, ειδικά αν είναι βράδυ είναι μοναδική εμπειρία.

Δίπλα σχεδόν στο ναό (στην απέναντι όχθη, ο ναός είναι χτισμένος πάνω σε νησάκι) υπάρχουνε κάτι στενωποί γεμάτες με εστιατόρια (πάρα πολλά ελληνικά εστιατόρια και σουβλατζίδικα, μέτρησα εφτά), με καφετέριες, μπαράκια και πολλή νυχτερινή ζωή. Πολύ καλή γαλλική κουζίνα· δοκίμασα πόδια βατράχων (πολύ γευστικά) και σαλιγκάρια (είχα ξαναφάει αλλά ποτέ δε λέω όχι σε διαφορετικές συνταγές). Γενικώς οι Γάλλοι έχουνε ωραία κουζίνα, το καλύτερό τους πιάτο είναι η πάπια θα έλεγα.

Επίσκεψη στο Montmarte (το βουνό του θεού Άρεως), δεν μπήκαμε μέσα, απλώς ανεβήκαμε μέχρι πάνω (είναι χτισμένος πάνω σε λόφο) όπου έχεις πάλι θέα όλο το Παρίσι. Επίσης αρκετά επιβλητικός ναός.

Επίσκεψη στο Πάνθεον, όπου είναι το κοιμητήριο όλων των σπουδαίων και τρανών Γάλλων (μεταξύ των άλλων βλέπεις και τον τύμβο του Βολταίρου).

Γενικώς αυτή τη φορά μου άρεσε περισσότερο το Παρίσι αν και έκατσα μόνο δύο νύχτες. Δεν πρόλαβα να δω τις Βερσαλίες, να πάω στο Pere Lachaise, να πάω στη Disneyland (αν και με 80 ευρώ είσοδο θα το σκεφτώ πολύ) και να παρακολουθήσω παράσταση στο Moulen Rouge. Ελπίζω την επόμενη φορά.

Α... εντύπωση μου έκανε ότι δεν είδα χοντρούς Γάλλους στο δρόμο. Γενικώς δεν είδα χοντρούς ανθρώπους, εκτός από δύο τρεις μετανάστριες που το έτρωγαν το φαγάκι τους. Είναι απίστευτο, αλλά δεν υπάρχουνε εύσωμοι στη Γαλλία. Και επίσης, μου έκανε εντύπωση το πόσο ανοργάνωτοι είναι οι Γάλλοι, μισή ώρα πριν αναχωρήσει το τραίνο για Λονδίνο, δεν είχανε ανοίξει ακόμα τις πύλες αναχώρησης με αποτέλεσμα να καθυστερήσουμε ένα τέταρτο.

Είστε για paintball;

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε σκέφτηκα να παίξω paintball, αλλά όταν κάποιος από τη δουλειά ανέλαβε να το οργανώσει δεν έχασα την ευκαιρία να το δοκιμάσω. Έτσι λοιπόν αφού κλείσαμε το μέρος τρεις εβδομάδες πριν (όλες οι άλλες ημερομηνίες ήτανε κλειστές), στο paintball centre, στο Canary Wharf, πήραμε το δρόμο προς τα εκεί, ένα απόγευμα μετά τη δουλειά.

Όσοι έχετε παίξει το Return to Castle Wolfenstein, Doom ή Half Life καταλαβαίνετε πως νιώθεις. Σου δίνουνε ένα όπλο, γάντια, κουκούλα (για να ξεχωρίζουνε οι ομάδες), μάσκα (κανόνας πρώτος· ποτέ, μα ποτέ, δε βγάζουμε τη μάσκα μέσα στο πεδίο μάχης), στολή, υποδήματα και γιλέκο θώρακος και αρχίζεις τη μάχη. Με μέτρο όμως διότι οι χρωμομπαλίτσες είναι περιορισμένες. Υπάρχουνε πολλά σενάρια. Από capture the flag μέχρι shoot 'em up. Το capture the flag ήτανε και το αγαπημένο μου διότι απαιτεί συντονισμένη προσπάθεια από όλη την ομάδα για την επίτευξη του σκοπού (που είναι η σύλληψη της σημαίας της αντίπαλης ομάδας).

Συνολικός χρόνος παιγνιδιού ήτανε περίπου 3 ώρες και παίξαμε 9 σενάρια. Τα σενάρια κρατάνε λίγο (συνήθως 10-15 λεπτά) διότι αν κάποιος βγει από το παιγνίδι δε θα ήθελε να περιμένει μισή και μία ώρα μέχρι να αρχίσει νέο παιγνίδι. Αν χτυπηθείς δύο φορές βγαίνεις έξω. Όταν χτυπηθείς και πρέπει να βγεις ή υπάρχει κάποιο πρόβλημα, σηκώνεις το όπλο ψηλά και προχωράς προς την έξοδο. Κανόνας δεύτερος, ποτέ δε χτυπάμε κάποιον με το όπλο ψηλά.

Τρέχεις, σκύβεις, σέρνεσαι, καλύπτεσαι, σημαδεύεις, όλα είναι μέσα στο παιγνίδι. Περνάς ωραία, δένεσαι με τους συναδέλφους σου και κάνεις και τη γυμναστική σου. Μοναδικό μειονέκτημα είναι ότι ιδρώνεις πολύ, ζεστένεσαι ακόμα πιο πολύ και αναγκάζεσαι να βγάλεις το θώρακα. Όταν το κάνεις και σε πετύχει η μπαλίτσα τότε... μελανιάζεις (είναι δυνατές οι άτιμες). Γύρισα σπίτι με 8 (μετρημένες) μελανιές.

Υπάρχει επιλογή όπλων. Το βασικό πακέτο που πήραμε εμείς (με 25 λίρες) περιλάμβανε ημιαυτόματα όπλα με 200 μπαλίτσες ο ένας. Αν η μπαλίτσα σε πετύχει στο όπλο δε θεωρείται ότι χτυπήθηκες. Αν σε πετύχει και δε σκάσει πάλι δε θεωρείται ότι σε πέτυχε. Επιπλεόν μπαλίτσες κοστίζουνε 8 λίρες οι 100 (6 λίρες αν πάρεις πολλές). Χρησιμοποίησα περίπου 500 μπαλίτσες.

Σε γενικές γραμμές έχει αρκετό χαβαλέ και δράση και είναι μια καλή ευκαιρία να ξεσκάσεις και να κάνεις κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες εν ώρα δράσης (με τις "σφαίρες" να πέφτουνε βροχή που να μπορέσω) αλλά τράβηξα κάποιες στα διαλείμματα και όταν έβγαινα από το παιγνίδι.

Εγώ λοιπόν με την αμφίεση του παιγνιδιού στο διάλειμμα που κάναμε

Αύγουστος στην Αθήνα

Πρέπει να ήμουνα από τους λίγους που μείνανε το (15)Αύγουστο στην Αθήνα και πρέπει να ομολογήσω ότι το καταευχαριστήθηκα.

Περιστέρι - Νέα Σμύρνη σε 13'
Νέα Σμύρνη - Γλυφάδα σε 8'
Άδειες παραλίες (όχι ακριβώς άδειες αλλά καμία σχέση με τον πανικό του Ιουνίου/Ιουλίου)
Περιστέρι - Γκύζη σε 15'
Στάθμευση στου Γκύζη αμέσως
Λίγο και καλό κόσμο στο Γκάζι
Άδεια η Φωκίωνος
Στη γειτονιά μου άκουγες μόνο τα τζιτζίκια
Χέβι μέταλ στο τέρμα!
Όμορφη πανσέληνος

Καλά ήτανε αλλά λίγο (μόνο 17 ημέρες) και δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω αρκετούς φίλους.

Κωλοέλληνες

(δε νομίζετε ότι αυτό το τραγούδι αντιπροσωπεύει το 90% των νεοελλήνων;)



Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος

Μελαμψές φυλές
κοντοπόδαρες,
Σειλινοί του κράτους
που ξερνάει και να`τους,
τσιφτετέλληνες
με γονείς ληστές
των συντρόφων τους θύτες
για αμνηστία οι αλήτες
τώρα διοικητές.
Κράτος ασυστόλων
και πεσμένων κώλων
κωλοέλληνες.

Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ`ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό.

Κωλοέλληνες
μασκαρλίκια δες
στο Άλφα της Αξίας
της Αρχής της Μίας
λουτροκαμπινές.
Τιμωρός καιρός
πέντε αιώνες δύσης
εθνικής θα ζήσεις
από δω και μπρος
με αγγλικές αλφαβήτες
μαλλιαροί μου Ελλαδίτες
θλιβερές μου πορδές.

Πνεύμα αλήτικο
Ελλαδίτικο
σε μικρά Ασία,
Κύπρο,Λευκωσία
ΒόρειοΉπειρο.
Δεν ακούει κανείς
στο χειρότερο
του Ελληνισμού κομμάτι
στην Ελλάδα ζούμε

Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα,την πόλη,το ιερό,
πλημμύρισε σκουλίκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.

Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.

Σκαλιστές σκιές
μακρυχέρηδες
με το φως σπασμένο
κρατικοποιημένο,
αχ,οι Έλληνες !
Αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι
θεϊκά δεμένοι
με την οικουμένη
στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι
απ`τον εδώ ουρανό τους.

Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω Ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί

στους Πανέλληνες
στους Πανέλληνες.

Τί θα γινότανε αν χτυπούσε μεγάλος μετεωρίτης τη Γη;

Αναρωτηθήκατε ποτέ τί θα γινότανε αν ένας μετεωρίτης διαμέτρου 500 χλμ χτυπούσε τη Γη; Από ό,τι λέει το βιντεάκι πριν πάνω από τέσσερα δισεκατομμύρια έτη ένας τέτοιος είχε συγκρουστεί με τη Γη.

Η Ευρώπη γερνάει

Είναι γνωστό ότι η Ευρώπη γερνάει, αλλά διαβάζοντας αυτό το άρθρο είδα ότι ο Νότος γερνάει με γρηγορότερους ρυθμούς από το Βορρά. Οι απαντήσεις δίνονται στο άρθρο αλλά ξεχώρισα μερικά έξυπνα σημεία

...And as the British politician David Willetts has noted, “Living at home with your parents is a very powerful contraception.”...

...In other words, working mothers are having more babies than stay-at-home moms. How can this be? A study released in February of this year by Letizia Mencarini, the demographer from the University of Turin, and three of her colleagues compared the situation of women in Italy and the Netherlands. They found that a greater percentage of Dutch women than Italian women are in the work force but that, at the same time, the fertility rate in the Netherlands is significantly higher (1.73 compared to 1.33). In both countries, people tend to have traditional views about gender roles, but Italian society is considerably more conservative in this regard, and this seems to be a decisive difference. The hypothesis the sociologists set out to test was borne out by the data: women who do more than 75 percent of the housework and child care are less likely to want to have another child than women whose husbands or partners share the load. Put differently, Dutch fathers change more diapers, pick up more kids after soccer practice and clean up the living room more often than Italian fathers; therefore, relative to the population, there are more Dutch babies than Italian babies being born. As Mencarini said, “It’s about how much the man participates in child care.”...

...The Scandinavian countries have both the most vigorous social-welfare systems in Europe and — at 1.8 — among the highest fertility rates. To better understand this north-south divide, I met with two sociologists who personify it: Mencarini and Arnstein Aassve, a Norwegian who last year took a position at Bocconi University, a university in Milan that is becoming a center of demographic research in Europe. Demographically speaking, the two make an interesting contrast. She is a small, dark, fiery woman from southern Tuscany, given to spicing her analysis with passionate invective toward policy makers. He is a tall, reserved Scandinavian who speaks in calm tones and with precise British diction, tending to smooth his colleague’s edges with scholarly qualifications. Over lunch of linguine with walnuts and arugula at an airily modern neighborhood trattoria in Milan, they dissected their cultures.

When Aassve moved from Norway to Italy last year to study fertility issues, he said, he found himself with a case of culture whiplash. As women advanced in education levels and career tracks over the past few decades, Norway moved aggressively to accommodate them and their families. The state guarantees about 54 weeks of maternity leave, as well as 6 weeks of paternity leave. With the birth of a child comes a government payment of about 4,000 euros. State-subsidized day care is standard. The cost of living is high, but then again it’s assumed that both parents will work; indeed, during maternity leave a woman is paid 80 percent of her salary. “In Norway, the concern over fertility is mild,” Aassve told me. “What dominates is the issue of gender equity, and that in turn raises the fertility level. For example, there is a debate right now about whether to make paternity leave compulsory. It’s an issue of making sure women and men have equal rights and opportunities. If men are taking leave after the birth of a child, the women can return to work for part of that time.” ...

...While Italian women tend to be as highly educated as Scandinavian women, he said, about 50 percent of Italian women work, compared with between 75 percent and 80 percent of women in Scandinavian countries. Despite its veneer of modernity, Italian society prefers women to stay at home after they become mothers, and the government reinforces this. There is little state-financed child care, especially for new mothers, and most newlyweds still find homes close to one or both sets of parents, the assumption being that the extended family will help raise the children. But this no longer works as it once did. “As couples tend to delay childbearing,” Aassve says, “the age gap between generations is widening, and in many cases grandparents, who would be the ones relied upon for child care, themselves become the ones in need of care.”...

...In Scandinavia, thanks in part to state support, the more children a family has, the wealthier it is likely to be, whereas in southern Europe having children is a financial sinkhole, which drags a family toward poverty....

...“In general, women are deterred from having children when the economic cost — in the form of lower lifetime wages — is too high. Compared to other high-income countries, this cost is diminished by an American labor market that allows more flexible work hours and makes it easier to leave and then re-enter the labor force.” An American woman might choose to suspend her career for three or five years to raise a family, expecting to be able to resume working; that happens far less easily in Europe....

...“There is an error whereby birthrate is being blamed for future economic woes. The European population is declining, and I don’t see that you can do much about that. But the real question is: How necessary is population growth to economic growth? I say not much. A huge number of people in Europe are underemployed or out of work. Get them back in the labor force, and some of these problems are mitigated. That should be the first target, rather than getting people pregnant.”...

Διαφορά νοοτροπίας Βορρά-Νότου (και ΗΠΑ-Ευρώπης στο συγκεκριμένο θέμα)... Χαώδης.