Μαμά Ελλάδα 2

Η υπόθεση είναι η εξής "Η κυβέρνηση πουλάει την Ακρόπολη στην Εκκλησία για να γίνει... καζίνο. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μάρτυρες της συναλλαγής, βγαίνουν από τους τάφους τους και προσπαθώντας να σώσουν την Ακρόπολη μπλέκουν στα δίχτυα της σύγχρονης... ξεχαρβαλωμένης Ελλάδας.

Στο δρόμο τους συναντούν τον επικοινωνιακό πολιτικό, την αδίστακτη δημοσιογράφο, τον κακο-εκπαιδευμένο μπάτσο, την 15χρονη επαναστάτρια, και τέλος, την Τηλεόραση στην τελική μάχη με τους παπάδες για την κηδεμονία της Μαμάς Ελλάδας."

Σήμερα το είδα στο θέατρο Χώρα, στην Κυψέλη. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, μέσα σε μίαμιση περίπου ώρα ξεδιπλώνεται όλη η σημερινή νοοτροπία του νεοέλληνα. Θα μου πείτε "καλά ήθελες και θεατρική παράσταση για να το καταλάβεις;". Όχι, αλλά καλό είναι να βλέπεις την ξεφτίλα μας και από μια εύθυμη σκοπιά που και που.

Μου άρεσε πάρα πολύ η ηθοποιία του Λευτέρη Ελευθερίου, νομίζω ότι ο άνθρωπος αυτός έχει πάρα πολύ ταλέντο. Είσοδος 17 ευρώ, 12 φοιτητικό. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ, και εδώ.

The curious case of Benjamin Button

Διάβασα σήμερα το βιβλίο The curious case of Benjamin Button, του Scott Fitzgerald, και το πρώτο πράγμα που μου ήλθε στο μυαλό ήτανε "πώς καταφέρανε και 50 σελίδες τις κάνανε δυόμιση ώρες έργο;". Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία είναι πολύ διαφορετική από την ταινία· νυμφεύεται νωρίς και κάνει έναν υιό, ζει με τον υιό του όταν αρχίζει και μικραίνει, ο πατέρας του ποτέ δεν τον παρατάει, χωρίζει με τη σύζυγό του και αυτή πηγαίνει να ζήσει στην Ιταλία κλπ.

Πάντως μου άρεσε πολύ το ύφος και ο τρόπος γραφής του Fitzgerald, σε μέρη χιουμοριστικός και σε μέρη σοβαρός αλλά και καυστικός. Εκτός αυτού διαβάζοντάς τον ανακάλυψα και άλλα έργα με παρόμοια θεματολογία (αντίστροφο γήρας) όπως το The confessions of Max Tivoli, του Greer, όπως και το The body του Kureishi.

Ένα προς πέντε

Σήμερα άκουσα στις ειδήσεις (από τις σπάνιες φορές που παρακολούθησα ειδήσης στην τηλεόραση) ότι στο δημόσιο θα γίνεται μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις. Δηλαδή στο δημόσιο υπάρχουνε 4 φορές περισσότεροι εργαζόμενοι από όσοι πραγματικά χρειάζονται. Ίσως κάποιοι τομείς να υπολειτουργούνε και να χρειάζονται όντως περισσότερα άτομα από όσα προβλέπει ο νόμος. Αλλά επί των πλείστων περιπτώσεων, 4 φορές περισσότερα άτομα στο δημόσιο, οι οποίο δεν κάνουνε απολύτως τίποτα και πληρώνονται από την τσέπη μας είναι, το λιγότερο, τραγικό!

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει κάτι βυσματικές θέσεις στο ναυτικό όπου κάτι γραφεία διοικητού είχανε έως και δέκα φορές περισσότερα άτομα ενώ σε κάτι απομακρυσμένα φυλάκια οι ναύτες τρέχανε και δε φτάνανε.

Και εμείς νομίζουμε ότι είμαστε Ευρώπη...

The future is here

Τελικά εκεί στο MIT είναι πολύ μπροστά οι άνθρωποι. Και οι "δικοί μας" στα πανεπιστήμια μαλώνουνε για το ποιος πράσινος/κόκκινος/μπλε θα έχει την εξουσία. Ξεφτίλα.

Assassin's creed Lineage

Είμαι για να αγοράζω κάνα PS3!

Υγ. Δείτε το σε full screen.

10 χρόνια...

... από τη λειτουργία του μετρό στην Αθήνα και οι νεοέλληνες ακόμα δεν έχουνε μάθει να στέκονται δεξιά στις κυλιόμενες κλίμακες. Τραγικό.

Επιστροφή

Coventry, μουντός καιρός, κρύο, συννεφιά, ψιχαλίζει και φυσάει. Στα πέτα παπαρούνα για τίμηση των πεσόντων. Τα βράδυα cheesy μουσική σε clubs με dj που να μιλάνε στην αλλαγή των τραγουδιών. Όμορφες αγγλιδούλες, tipsy, με μίνι, να χορεύουνε ξυπόλητες στο dance floor. Κλασσικοί εγγλεζάδες, μεθυσμένοι, με τα πουκάμισα έξω να προσπαθούνε να ψαρέψουνε γκομενάκια. Μεγάλο πιάτο english breakfst, 100% χοληστερίνη, αλλά δε με νοιάζει. Την Κυριακή sunday roast με horseradish.

Επιστροφή στο Λονδίνο, πανικός στο Euston. Κουστουμαρισμένοι άνδρες και γυναίκες μόλις σχολάσανε. Στο μετρό πολυκοσμία. Angel, μπυραρία και beef burger με chutney & tomato sauce, αυθεντική guiness. Ah, it's good to be back home.