Ένα ομιχλώδες πρωινό στο Λονδίνο

Σήμερα το πρωί, West Hampstead

Λονδίνο, μια Κυριακή βράδυ

Cambridge

Οι τελευταίες φωτογραφίες είναι από το King's College. Τί άνθρωποι είναι αυτοί οι Βρετανοί, τί παμπάλαια πανεπιστήμια είναι αυτά που έχουνε, εδώ και 600 έτη, τα έχουνε αφήσει όπως τα φτιάξανε, μεσαιωνικά, με πολύ χώρο, καθαρά, με πράσινο. Γιατί δεν τα αναβαθμίζουνε; Τί είναι αυτά τα πράγματα ρε παιδιά; Γιατί δεν παίρνουνε παράδειγμα από τα νεοελληνικά πανεπιστήμια; Τόσο εκσυγχρονισμένα, μέσα στο τσιμέντο, με γραμμένους τοίχους και μηδέν πράσινο, γεμάτα σκουπίδια. Έτσι απαιτούνε οι σημερινοί καιροί. Πώς θα δείξουμε ότι έχουμε πολιτισμό κύριοι αν δε βρωμίσουμε τον τόπο; Είπαμε τα απορρίματα είναι η απόδειξη ότι προοδεύουμε.

Άσε δε το Πολυτεχνείο, κάθε Νοέμβρη το φτιάχνουμε από την αρχή, είδατε πόσο μπροστά είμαστε τελικά; 600 χρόνια πίσω αυτοί οι Βρετανοί ρε γαμώτο, δε θα βάλουνε ποτέ μυαλό;

Ακόμα ένα ιστολόγιο...

Για να δούμε πώς θα τα προλαβαίνω όλα αυτά.

Αυτό το ιστολόγιο το άρχισα με σκοπό να γράφω γενικές σκέψεις και ιδέες που έχω. Στην πορεία είδα ότι τελικά η μεταλλική μουσική καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο τμήμα αυτών που σκεφτόμουνα και ζούσα, οπότε αποφάσισα να αρχίσω ένα συγκεκριμένο ιστολόγιο αφιερωμένο μόνο στο μέταλ.

Ως πρώτη καταχώρηση αποφάσισα να αντιγράψω το post των Kreator. Το νέο ιστολόγιο το ονόμασα momentsofmetal . Ο,τιδήποτε σχόλια έχετε (ειδικά για το template και το χρώμα του, ήθελα κάτι όχι τόσο μαύρο, πιο πολύ κοντά σε γκρι) είναι ευπρόσδεκτα.

KREATOR - EXTREME AGGRESSION

Αδιαμφισβητήτως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους thrash metal δίσκους που έχουνε κυκλοφορήσει ποτέ, και προσωπικός αγαπημένος μου. Τον έχω σε τρία αντίτυπα καθώς το ένα από αυτά έχει, στην κυριολεξία, λειανθεί από τις αμέτρητες φορές παιξίματος.

Ήτανε τέλη δεκαετίας 1980/αρχές δεκαετίας του 1990, όταν άρχισα να πρωτακούω μέταλ. Όπως όλοι βεβαίως άρχισα από τα "απαλά" συγκροτήματα, Sabbath, Maiden, Priest κλπ. Σε κάποια στιγμή καθώς έβλεπα Metal Mania (respect!!) παίζει ένα βίντεο των Kreator που μάλιστα είχε γυριστεί στην Ελλάδα. Δεν πρόκειται για άλλο φυσικά παρά για το κορυφαίο Betrayer. Αυτό ήτανε, με τίναξε στον αέρα. Το μυαλό μου κόλλησε σε αυτόν τον γνωστό thrash ήχο. Ένιωσα ενέργεια να με γεμίζει και έπρεπε να βρω αυτή τη μουσική όσο πιο γρήγορα γινότανε. Φυσικά τότε, καθώς ήμουνα και ψαρωμένος, δεν υπήρχανε ούτε οι ευκολίες του διαδικτύου αλλά ούτε και ζούσα στην Αθήνα για να μπορώ να προμηθεύομαι βινύλια. Έπρεπε να πάω στη Λάρισα και συγκεκριμένως στο Division, το high δισκάδικο εκείνη την εποχή στη Λάρισα, για να αγοράσω δίσκους (το άλλο δισκάδικο με μέταλ δίσκους ήτανε η "τρύπα", μία τρύπα στην κυριολεξία στο τέλος του πεζόδρομου που φτάνει στον κινηματογράφο).

Με τα πολλά το βρήκα τελικά και πραγματικώς το βινύλιο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Έχουμε να κάνουμε με 9 καραthrash κομμάτια, με απίστευτες ταχύτητες και τεχνική. Δε λείπει ούτε η μελωδία, ούτε τα τεχνικά αλλά και ωμά συγχρόνως riffs, ούτε ο τραχύς ήχος. Τα solos σε καίνε στην κυριολεξία και σε στέλνουνε αδιάβαστο. Οι κιθάρες έχουνε απίστευτη παραμόρφωση και η φωνή και οι κραυγές του Mille ταιριάζουνε απολύτως με τη μουσική. Όλος ο δίσκος ακούγεται απανωτές φορές χωρίς να κουράζει. Η παραγωγή είναι ό,τι πρέπει για thrash ήχο, ξερές και δυνατές κιθάρες, εκκωφαντικά και τεχνικότατα τύμπανα, το μπάσο αν και θαμμένο κάτω από τόνους μετάλλου δίνει πολύ όγκο. Και πάνω από όλα μελωδία. Σπάνιο πράγμα για ένα thrash σχήμα να έχει μελωδία στις συνθέσεις του αλλά οι Kreator καταφέρανε (όπως και στον Coma Of Souls) να δέσουνε αρρήκτως ωμό ήχο με γλυκιά μελωδία.

Γενικώς ο δίσκος είναι μία πρόοδος από τον πιο ξερό και χύμα ήχο του Terrible Certainty προς πιο εκλεπτισμένες μουσικές φόρμες χωρίς όμως να χάνει σε συναίσθημα ή σε πώρωση.

Αν με ρωτήσεις πιο τραγούδι ξεχωρίζω είναι σαν να με ρωτάς πιο δάχτυλο θέλω να μου κόψουνε. Παρ' όλα αυτά, πρώτα μεταξύ ίσων βάζω το Betrayer (για συναισθηματικούς λόγους) και το Some Pain Will Last, το οποίο είναι ένα αργόσυρτο και ογκώδες κομμάτι που στο τέλος τα σπάει.

Ακόμα και το εξώφυλλό του είναι τέχνη. Αναπαριστάνει το συγκρότημα σε μία ήπια και γαλήνια πόζα, ξεφεύγοντας από τα κλισέ των νεκροκεφαλών και των πεντάλφων που κυριαρχούσανε εκείνη την περίοδο. Αριστούργημα.

Φυσικά αυτός ο δίσκος ήτανε το σημείο εισαγωγής μου στο μαγικό κόσμο του thrash metal, καθ' ότι μετά από αυτόν ακολούθησαν πάμπολλες άλλες thrashοδουλειές. Κρίμα που δεν είχα γεννηθεί δέκα έτη νωρίτερα για να προλάβω τη χρυσή δεκαετία του thrash 1981-1991 (αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να παρακολουθήσω τις εξελίξεις στην Ελλάδα και δη σε επαρχία!).

Long live Kreator!

Εορτές γεμάτες μέταλλο

Μία από αγαπημένες μου ασχολίες που απολαμβάνω όταν έρχομαι Ελλάδα είναι τα βινύλιά μου, οι δίσκοι που κάθομαι και ακούω με τις ώρες, μπροστά από το τζάκι. Αυτή τη φορά είχα πάνω από 100 δίσκους να ακούσω μέσα σε δέκα ημέρες λόγω των διάφορων αγορών που έκανα, συν κάποιους καινούργιους που προμηθεύτικα από τη νύχτα. Φυσικά δεν πρόλαβα να τους ακούσω όλους, αλλά μερικοί από αυτούς που ξεχώρισα ήτανε και οι παρακάτω


Zarathustra - Perpetual Black Force, μηδενιστικό black metal, απίστευτες συνθέσεις και ήχος.



Dodsferd - Fucking your creation, αυτοκτονικό black από ένα ελληνικό συγκρότημα (μέχρι πριν λίγες μέρες νόμιζα ότι ήτανε Γερμανοί). Ανατριχίλα.



Forgotten Darkness - Nacht aus Blut, ακραίο μανιακό black metal.



October Falls - The Streams of the end, ακουστικές κιθάρες με black metal ξεσπάσματα.



Το τζάκι να καίει, σκοτάδι και black metal.

Έναν άλλο που ξεχώρισα είναι ο Anti - The Insignificance Of Life, ήμουνα σίγουρος ότι είχα βγάλει φωτογραφία αλλά τελικά αποδεικνύεται το αντίθετο. Κορυφαίος δίσκος, καταθλιπτικός ήχος, απίστευτες συνθέσεις. Αν τον βρείτε πάρε τε τον χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μαϊμούδες και χιμπατζήδες στην Αθήνα

Όπως σε όλες τις εορτινές περιόδους αποφάσισα να περάσω και εγώ τις διακοπές μου στην Ελλάδα και δη στην Αθήνα. Είχα αρκετό καιρό να έλθω για ημέρες, και πιο πολύ να οδηγήσω, και μου έκανε μεγάλη εντύπωση οι μαϊμούδες και οι χιμπατζήδες που κυκλοφορούνε στην Αθήνα. Αναφέρομαι φυσικά στις καθόλου συμπαθητικές τάξεις των ταξιτζήδων και των οδηγών δικύκλων.

Δύο είδη ζώων (συγγνώμη στα -κατά τα άλλα- συμπαθητικά μαϊμουδοειδή) που έχουνε κάνει την Αθήνα κόλαση (φυσικά υπάρχουνε και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις).

Βρε πίθηκοι οδηγοί δικύκλων, αφού δεν ξέρετε να οδηγείτε τί το παλεύετε; Είστε χειρότεροι και από τις μαϊμούδες, αφού τουλάχιστον οι μαϊμούδες μπορούνε να εκπαιδευτούνε και να μάθουνε, εσείς απλώς υπάρχετε, άχθος αρούρης, και κάνετε τη ζωή μας δύσκολη. Πάρτε μια μπανάνα και καθήστε στο κλουβί σας βρε ηλίθιοι, ή πάρε τε τα γαμημένα τα ΜΜΜ. Όχι βρε χιμπατζή δεν έχει δικαίωμα να περάσεις εμπρός από τα αυτοκίνητα που περιμένουνε στα φανάρια, ούτε να ανεβείς σε πεζοδρόμιο. Και ούτε έχεις δικαίωμα να μου στραβώσεις τον καθρέπτη και να ζητήσεις και τα ρέστα. Ναι σε εσένα μιλάω καθυστερημένε, στην Ιουλιανού που ζητούσες και τα ρέστα παλιομαλάκα. Και βάλε και ένα γαμημένο κράνος και μην περνάς με κόκκινο γιατί αν χτυπήσεις από τα δικά μου τα λεφτά θα σε πληρώνω, άρρωστε καραγκιοζάκο.

Βρε ουρακοτάγκοι ταξιτζήδες, τι σκατονοοτροπία είναι αυτή που κουβαλάτε; Όχι δεν επιτρέπεται να σταματήσεις όπου να 'ναι για να πάρεις πελάτη. Όχι δεν επιτρέπεται να καπνίζες μέσα στη σακαράκα σου που μας την πασάρεις για αυτοκίνητο περιοπής, όχι δεν επιτρέπεται οι ζώνες ασφαλείας στο πίσω κάθισμα να είναι "κολλημένες", ούτε να οδηγείς σε λεωφορειολωρίδα. Και ούτε επιτρέπεται να παίρνεις 50 ευρώ για μια διαδρομή αεροδρόμιο-Περιστέρι ρε ουρακοτάγκε. Ρε Ούγκα ούγκα γαμώ τη Μάο Μάο σου που επειδή οδηγείς ταξί νομίζεις ότι έπιασες τον παππά από τα αρχίδια. Φάε τη μπανάνα σου και πίσω στο κλουβί σου, μαλακισμένε υπάνθρωπε.

Άι στον κόρακα μαλάκες που έχετε μετατρέψει την Αθήνα σε χαμαιτυπείο. Χου ρε, ξεφτύλες.