Ο φόνος και το ξέσπασμα – μια ερμηνεία

Ακόμα και για μια χώρα εθισμένη στην υπερβολή, η κοινωνική αναταραχή που προκάλεσε ο φόνος του εφήβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, στα Εξάρχεια, ήταν πρωτοφανής. Πως εξηγείται; Δύο παράγοντες πρέπει να ληφθούν, κατ’ αρχήν, υπόψη: η δύναμη του τυχαίου γεγονότος και η ιστορική έλλειψη εμπιστοσύνης σε βασικούς κρατικούς θεσμούς, ιδιαίτερα την Αστυνομία.

Ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση του Αλέξανδρου. Ούτε ταραχές υπήρχαν στα Εξάρχεια εκείνες τις μέρες, ούτε ο μαθητής μετείχε σε βίαιες πράξεις κατά της Αστυνομίας. Τυχαία ήταν εκεί. Ο τυχαίος φόνος σοκάρει ιδιαίτερα γιατί μας καταλαμβάνει απροετοίμαστους - δεν διαθέτουμε έτοιμα σχήματα να τον ερμηνεύσουμε. Το γεγονός του τραγικού θανάτου, ιδιαίτερα όταν μεταδίδεται δραματοποιημένο από τα ΜΜΕ, δημιουργεί ένα κοινό για όλους σημείο αναφοράς, μας κάνει συμμέτοχους στην τρωτότητα της ύπαρξης, νοιώθουμε παρόμοια συναισθήματα.

Τι νοιώσαμε; Σοκ, απορία, οργή. Αυτά τα συναισθήματα διακατείχαν πολλούς νέους, ιδιαίτερα όσους ξεχύθηκαν στους δρόμους των ελληνικών πόλεων το Σαββατόβραδο του φόνου, την Κυριακή και τη Δευτέρα, όταν το σοκ ήταν νωπό και οι διαμαρτυρίες αυθόρμητες. Οι νέοι που συμμετείχαν σε εκείνες τις εκδηλώσεις εξέφρασαν πένθος, θυμό, ακόμη και μίσος. Εναντίον τίνος; Κατά της Αστυνομίας και εναντίον αυτών που συμβολίζει η Αστυνομία - τη δημόσια τάξη, την κρατική εξουσία, και, συνεκδοχικά, την κοινωνική οργάνωση που υπηρετεί η κρατική εξουσία. Το χρόνιο ελλαδικό έλλειμμα εμπιστοσύνης στο κράτος και τους θεσμούς εμφανίστηκε, σε πλήρη ανάπτυξη, ξανά.

Τα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας ήταν αποκαλυπτικά: «Αυτές οι μέρες είναι του Αλέξη»• «6/12/08 - Αυτή η ημερομηνία θα γραφεί με αίμα μπάτσων»• «Αλέξη μη φοβάσαι, είμαστε μαζί σου. Αυτό το κωλοκράτος θα πέσει προς τιμή σου». Μια μαθήτρια της Γ’ Λυκείου ομολόγησε: «Πέθανε σας λέω – εκδίκηση. […] Σπάστε τα όλα. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ’ ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν» («Ελευθεροτυπία», 9/12/2008). Ένα τέτοιο «κωλοκράτος» δεν μπορεί παρά να εδράζεται σε μια σάπια κοινωνική οργάνωση: «Η δημοκρατία σας βρωμάει δακρυγόνο», «Να καεί, να καεί το μπου…λο η Βουλή», «Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας».

Αυτή η μηδενιστική στάση, υποβοηθούμενη από την εύκολη προσφυγή σε βίαιες μορφές διαμαρτυρίας που, τουλάχιστον μετά τη Μεταπολίτευση, χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων στην Ελλάδα, οδήγησε σε επιθέσεις κατά Αστυνομικών Τμημάτων, δημοσίων κτιρίων και «αντιπαθών», στην παρούσα συγκυρία, εταιριών όπως οι τράπεζες. Σε ένα τέτοιο κλίμα, οι ομάδες των εκ συστήματος καταστροφολάγνων ολοκλήρωσαν τον κύκλο της βίας με πυρπολήσεις και λεηλασίες ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας.

Τι εξηγεί τη μηδενιστική έκρηξη; Προσέξτε τα συνθήματα των διαδηλωτών και τα γκράφιτι στους τοίχους. Χαρακτηρίζονται από «έμμεση διαλογικότητα» (Μ. Μπαχτίν) – ο λόγος τους αρθρώνεται σε συνάφεια με τον περιβάλλοντα λόγο. Οι αστυνομικοί είναι «μπάτσοι», το κράτος είναι «κωλοκράτος», η δημοκρατία «βρωμάει», η Βουλή είναι «μπου…λο», οι επιχειρήσεις μας ρουφάνε το «αίμα». Η έλλειψη εκτίμησης σε θεσμούς είναι διάχυτη. Σας θυμίζει κάτι αυτός ο λόγος; Έτσι, λίγο-πολύ, ίσως πιο κόσμια (αν και δεν είμαι σίγουρος…), δεν μιλάμε οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας; Έτσι δεν αισθανόμαστε για τους θεσμούς της χώρας; Οι νέοι επιστρέφουν με οργίλο ύφος και απροσχημάτιστη ευθύτητα τον τύπο λόγου στον οποίο είναι εκτεθειμένοι στον κόσμο των μεγάλων.

Εμείς οι μεγάλοι γιατί μιλάμε τόσο απαξιωτικά για τη χώρα; Γιατί έτσι, κυρίως, νοιώθουμε. Διότι ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα με σχεδόν τρικοκοσμικό δημόσιο βίο: μια χώρα που παράγει συστηματικά χαμηλή ποιότητα ζωής, αναξιοπρέπεια, ευνοιοκρατία, σκάνδαλα, και διαφθορά. Πώς να αισθανθείς στη χώρα του Μαγγίνα και του Κεφαλογιάννη, του Βουλγαράκη και του Εφραιμ, του Τσουκάτου, της «Μίζενς» και της «Μιζοκόμ»; Τι να νοιώσεις όταν βλέπεις γενικευμένη αυθαιρεσία, απίστευτη ατιμωρησία, διαβρωτικό κομματισμό, κι ένα ανυπόληπτο κράτος; Τι αυτο-εκτίμηση να έχεις όταν μετέχεις κι εσύ, λίγο ως πολύ, είτε με την αδιαφορία σου, είτε, συνηθέστερα, με τα «φακελάκια», τις «μίζες», τις μικρές παρανομίες και τα ποικίλα «μέσα» που μετέρχεσαι, στην αθλιότητα που σε περιβάλλει;

Τα περισσότερα προβλήματα, βέβαια, δεν είναι καινούρια αλλά επιτείνουν χρόνια προβλήματα, τα οποία το πολιτικό σύστημα αποδεδειγμένα δεν θέλει να αντιμετωπίσει. Το καινούριο είναι ότι, τα τελευταία τρία χρόνια, η συσσώρευση των προβλημάτων, ιδιαίτερα στον απόηχο των εκκλήσεων για «σεμνή και ταπεινή» διακυβέρνηση, μεγάλωσε την απογοήτευση και παρόξυνε τις αντιδράσεις. Η δυσάρεστη ατμόσφαιρα διαποτίζει το λόγο των νέων μέσα από τον κυρίαρχο λόγο των μεγάλων – τις εφημερίδες, τα ΜΜΕ, τις συζητήσεις στην οικογένεια, τις κουβέντες στο πόδι. Κυριαρχεί η απαξίωση, η αηδία, η κατήφεια, η ιδιώτευση, και η μοιρολατρία.

Και οι «διεκδικήσεις» των νέων; Οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες των τριών πρώτων ημερών δεν περιείχαν διεκδικήσεις, μόνο θυμό και οργή για «το κράτος που δολοφονεί». Οι «διεκδικήσεις» προέκυψαν εκ των υστέρων, με την ερμηνεία ή οικειοποίηση του αυθόρμητου νεανικού λόγου από κόμματα, οργανωμένους φορείς, τα ΜΜΕ, ηγετικές προσωπικότητες και αναλυτές. Η γενικευμένη «αντίσταση» (και τα συνοδευτικά «αιτήματα») λ.χ. προβλήθηκε αναδρομικά, σε μια προσπάθεια να εκλογικευτεί η αυθόρμητη διαμαρτυρία. Προβάλλοντας πάνω του τα «αιτήματα» που «θα έπρεπε» να έχει, το ξέσπασμα μεταποιήθηκε σε «κίνημα». Η ειρωνεία είναι ότι εκείνα τα κόμματα και οι οργανωμένοι φορείς που με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους, έχουν συνεισφέρει στην κυρίαρχη σήμερα απαξίωση των θεσμών, σπεύδουν τώρα να εκλογικεύσουν τις αυθόρμητες διαμαρτυρίες εντάσσοντας τες στη δική τους αφήγηση – μια αφήγηση είτε συντηρητική-υποκριτική του τύπου ‘δείτε που πάει η κοινωνία’, είτε, επί το πλείστον, δήθεν προοδευτική-ιδεοληπτική, του τύπου ‘ο νεοφιλελευθερισμός καταστρέφει την κοινωνική συνοχή’.

Οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες και ταραχές παρέχουν στην κοινωνία μια οθόνη στην οποία οι διαμορφωτές της κοινωνικής γνώμης εγγράφουν τις αξιακά και ιδεολογικά εδραιωμένες διαπιστώσεις τους για τις επιδιώξεις, τους φόβους και τα προβλήματα τοι κοινωνικού σώματος. Οι ώριμες κοινωνίες εκλογικεύουν τις αυθόρμητες διαμαρτυρίες και ταραχές θεωρώντας τες, συνήθως, ως έκφραση αποξένωσης μέρους της κοινωνίας με την κρατούσα τάξη πραγμάτων και προβαίνουν στη λήψη μέτρων, με πραγματικό και συμβολικό περιεχόμενο, επιδιώκοντας τη μακροχρόνια κοινωνική ισορροπία. Οι ανώριμες κοινωνίες αναλίσκονται σε κομματικές αντεγκλήσεις, εντυπωσιοθηρικές αντιπαραθέσεις, και μιντιακό θέαμα, αποφεύγοντας την έλλογη συζήτηση και επιδιώκοντας είτε να δραματοποιήσουν ιδιοτελώς τις ταραχές, είτε να σπρώξουν το πρόβλημα (την αποξένωση που φανερώνουν οι ταραχές) κάτω από το χαλί. Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία της εκλογίκευσης είναι μια «ανοιχτή» (open-ended) διαδικασία και συνιστά η ίδια ένα διακύβευμα.

Ο Αλέξανδρος ήθελε απλά να πιει ένα ποτό με τους φίλους του στα Εξάρχεια, τίποτα παραπάνω. Το τραγικό είναι ότι «χρειαζόμασταν» το θάνατό του για να φωνάξουμε δυνατά για όλα αυτά που χρόνια μας πνίγουν. Το δράμα της χώρας είναι η αυτο-καταστροφική μανία που συχνά την καταλαμβάνει: «χρειάζεται» αίμα αθώων, «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα, και καταστροφές περιουσιών για να ταρακουνηθεί το σάπιο πολιτικό της σύστημα – αν ταρακουνηθεί…

Από το Έναρθρη Κραυγή.

Όλα όσα γνωρίζουν οι νεοέλληνες για τους Αρχαίους Έλληνες

Πριν δέκα μέρες που ήμουνα Ελλάδα είχα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη "Όλα όσα γνωρίζουν οι νεοέλληνες για τους Αρχαίους Έλληνες". Το τελευταίο βιβλίο του Αποστολίδη γράφτηκε για να μας θυμίσει πόσο κοντά (ή μακρυά) είμαστε με αυτό το λαό που έζησε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο πριν 2.000 έτη.

Μέσα σε 80 περίπου σελίδες ο Αποστολίδης συνοψίζει με ενάργεια και σαφήνεια όλα όσα γνωρίζουνε οι νεοέλληνες για τους αρχαίους Έλληνες. Οι σκέψεις του μας αφορούν όλους, όσους τουλάχιστον θέλουμε να λεγόμαστε Έλληνες και θέλουμε να έχουμε σχέση με τους Αρχαίους. Εμας που μειδιούμε και επαιρόμαστε στο άκουσμα των Aristotle, Socrates, Philosophy και Democracy από τους τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα μας. Εμάς που θέλουμε να έχουμε έστω και λίγο από το κλέος της αρχαίας Ελλάδος. Ακόμα και για αυτούς που γκρεμίζουνε αρχαία για να χτίσουνε μουσεία, που δε λογαριάζουνε ναούς για να φτιάξουνε παραλίες, που καταστρέφουνε τον τύμβο των Σαλαμινομάχων. Αυτό το βιβλίο θα δώσει απαντήσεις γιατί γίνονται όλα αυτά.

Η τιμή του είναι μηδαμινή, μόνο 3 ευρώ, λιγότερο δηλαδή από έναν καφέ ή μια μπύρα. Ίσως είναι δύσκολο να το βρείτε, σίγουρα όμως το έχουνε οι εκδόσεις Κάκτος (στην Πανεπιστημίου), από εκεί το αγόρασα κι εγώ. Ιδανικό και ως δώρο χριστουγέννων. Και πάντοτε διαχρονικό και επίκαιρο.

Περί Μυρτούς, τρίτη καταχώρηση

Μόλις τελείωσα την ακρόαση της συνέντευξης της Μυρτούς (μπορεί να βρεθεί στο ιστολόγιο της αλεπούς). Φαίνεται τελικώς ότι η ιστορία είναι αληθινή, αφού έγινε και επώνυμη καταγγελία της Μυρτούς Τσιλιμπουνίδη. Έλεγξα και το όνομά της, όντως υπάρχει τέτοιο άτομο στο Brighton, στο πανεπιστήμιο του Sussex, στον τομέα της κοινωνιολογίας (αν και πρόκειται για κάποια που κάνει διδακτορικό και όχι μάστερ όπως ειπώθηκε από την αλεπού).

Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία μου φάνηκε ψεύτικη αρχικώς. Όντας σκεπτικιστής και η επιμονή της αλεπούς να μη δημοσιοποιήσει στοιχεία με βάλανε σε σκέψεις. Φαίνεται όμως ότι το περιστατικό είναι αληθές, χωρίς φαντάζομαι τις σάλτσες της αλεπούς. Ανακαλώ λοιπόν τα περί απάτης που είπα προηγούμενως. Ας ελπίσουμε ότι η Μυρτώ θα ακολουθήσει το δρόμο της δικαιοσύνης και θα επέμβει εισαγγελέας για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Είναι αδικία να την πατάνε άτομα που δε φταίνε σε τίποτα.

Περί Μυρτούς, δεύτερη καταχώρηση

Δεύτερη καταχώρηση λοιπόν για τη Μυρτώ, τη "φίλη 26 χρονών που εργάζεται και κάνει το μεταπτυχιακό της στο Brighton της Αγγλίας" και που "Εδώ και λίγες μέρες έχει έρθει στην Αθήνα για τις γιορτές. Είναι ζωντανός άνθρωπος, καλλιτέχνης, ιδεολόγος, χορτοφάγος, φιλική, γεμάτη ιδέες και όνειρα... Είναι καλή ερασιτέχνης φωτογράφος και συνήθως κυκλοφορεί με τη φωτογραφική της μηχανή. Το Φεβρουάριο σκοπευει (ή σκόπευε...) να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα."

Όπως είπα και στην προηγούμενή μου καταχώρηση, κάτι δε μου πάει καλά με όλες αυτές τις ιστορίες (υποτιθέμενων) ξυλοδαρμών που ξεφυτρώνουνε σαν τα μανιτάρια. Όχι ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουνε αλλά διότι "ο κακός ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται", τώρα δηλαδή που όλα έχουνε γίνει χαμαιτυπείο βγαίνει και λέει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Και βεβαίως τίποτα δεν μπορεί να επαληθευτεί μέχρι στιγμής από αναζητήσεις που κάνω στο google και σε διάφορες ελληνικές εφημερίδες online.

Για να δούμε λοιπόν μερικά ακόμα στοιχεία για τη Μυρτώ. Όλες οι πληροφορίες έχουνε αντιγραφεί από το ιστολόγιο της αλεπούς όπου πρωτοδιάβασα την ιστορία για τη Μυρτώ.

Στη Γ.Α.Δ.Α:
Στον 11ο όροφο της Ασφάλειας γινόταν χαμός. Πολλά παιδιά, που τα τραβούσαν από δω κι από κει.

Τη Μυρτώ λοιπόν αφού την μπαγλαρώσανε τα ΜΑΤ την πήγανε στον 11ο όροφο της ΓΑΔΑ. Χμμ... κάτι δεν πάει καλά εδώ. Στον 11ο όροφο από όσο γνωρίζω είναι το ΥΔΕΖΙ, το οποίο ασχολείται με ανθρωποκτονίες. Εκτός και αν η Μυρτώ έκανε φόνο δεν είχανε λόγο να την πάνε στον 11 όροφο, αλλά ή στην κρατική (5ος όροφος) ή στον 4ο και 6ο που είναι η ασφάλεια. Γιατί λοιπόν ισχυρίζεται η αλεπού (που προφανώς τα έμαθε από τη Μυρτώ) ότι την πήγανε στον 11ο όροφο; Έκανε φόνο; Όχι (η κατηγορία που τελικώς της απαγγέλθηκε ήτανε "«αντίσταση κατά της αρχής»"), άρα δεν είχε δουλειά εκει πάνω, αν όντως την συλλάβανε στην πορεία θα την πηγαίνανε στον 4ο, 5ο ή 6ο όροφο και όχι στον 11ο.

Ας υποθέσουμε όμως ότι όντως την πήγανε σε έναν από αυτούς τους τρεις ορόφους αλλά η Μυρτώ νόμισε ότι την πήγανε στον 11ο. Ο ανελκυστήρας στη ΓΑΔΑ έχει ηλεκτρονική σήμανση ορόφων, άρα θα έβλεπε σε ποιον όροφο την πήγανε, εκτός και αν της είχανε κλείσει τα μάτια ή είχε λιποθυμήσει, κάτι το οποίο δεν προκύπτει από τη μαρτυρία της Μυρτούς στην αλεπού.

Στο δρόμο:
Εχθές, Δευτέρα 15/12 λίγο πριν τις 2:00 το μεσημέρι, περπατούσε βιαστικά μαζί με τη μητέρα της για να προλάβουν ανοικτή την τράπεζα...
Η μητέρα της κοντοστάθηκε και έπιασε την κουβέντα με έναν αστυνομικό, ρωτώντας τον ποιά στάση μετρό είναι ανοικτή, από ποιό δρόμο να πάνε κλπ.
Η Μυρτώ στάθηκε κι εκείνη, περιμένοντάς την στο απέναντι πεζοδρόμιο...
Η Μυρτώ εκνευρίστηκε με τον τρόπο του και έκατσε εκεί φωνάζοντας «περιμένω τη μητέρα μου (δείχνοντάς την), είτε το πιστεύεις είτε όχι!»...

Υπάρχουνε αρκετές αναφορές στη μητέρα της Μυρτούς, είναι φανερό ότι η Μυρτώ δεν ήτανε μόνη της. Μόνο που εδώ υπάρχει κάτι ακόμα που δεν κολλάει στην όλη φάση. Συνήθως οι αστυνομικοί στις πορείες δε συλλαμβάνουνε άτομα που είναι με τους γονείς τους διότι συνήθως αυτά τα άτομα δεν πηγαίνουνε για φασαρίες. Αρκεί και μόνο κάποιος να πει ότι είναι με γονέα. Από ό,τι βλέπω στην αλεπού, όχι μόνο τα ΜΑΤ γνώριζαν για τη μητέρα της Μυρτούς αλλά έχουμε σαφή μαρτυρία ότι είχε πιάσει και συζήτηση μαζί τους, άρα ήτανε 100% σίγουροι ότι η Μυρτώ ήτανε με τη μητέρα της και πηγαίνανε για δουλειές. Άλλως τε και η Μυρτώ το έκανε διαρρήδην γνωστό ότι ήτανε με τη μητέρα της "«περιμένω τη μητέρα μου (δείχνοντάς την), είτε το πιστεύεις είτε όχι!»". Γιατί λοιπόν τέτοια μεταχείριση; Τόσο βλάκες είναι τα ΜΑΤ ώστε να μην μπορούνε να καταλάβουνε ποιος είναι διαδηλωτής και ποιος κάνει τη δουλειά του; Εμένα κάτι μου βρωμάει στην όλη υπόθεση, ή έχουμε τελείως άχρηστα ΜΑΤ που δέρνουνε ανεξαιρέτως ή η Μυρτώ είναι πιο ψέμμα και από τις ιστορίες του Αισώπου.

Δύο δρόμους πάνω από την Γ.Α.Δ.Α, τους σταμάτησαν τα Μ.Α.Τ, λέγοντάς τους να μην προχωρήσουν άλλο, αλλά να πάνε από άλλο δρόμο...
Τότε ένας «άνδρας» των ΜΑΤ την πλησίασε λέγοντάς της «τι κάνεις εδώ ρε κωλόπαιδο?! Δεν σου είπαμε να φύγεις από δω?!»...

Μάλιστα, ένας από τα ΜΑΤ την πλησίασε... Για μισό λεπτό, τα ΜΑΤ δεν παρατάσσονται μόνο σε διμοιρίες και κάθονται εκεί (εκτός και αν συμβαίνουνε επεισόδια); Εγώ σε όσες πορείες έχω πάει ποτέ δεν εχω δει άνδρα των ΜΑΤ να ξεμυτίζει από τη διμοιρία του, μόνος του, για να κάνει έλεγχο σε κάποιον. Ποτέ δεν έχω δει κάποιον να φεύγει και να πάει να κάνει έλεγχο σε μεμονωμένα άτομα. Τους βλέπω μόνο παρατεταγμένους σε σειρά. Πώς δηλαδή έφυγε έτσι εξ αίφνης, όχι μόνο ένας αλλά τέσσερις άνδρες των ΜΑΤ. Και καλά, αφού η Μυρτώ είναι 50 κιλά κοπέλα χρειαζότανε τέσσερις άνδρες για να τη συλλάβουνε, ένας δηλαδή δεν έφτανε; Ρε μας κοροϊδεύετε, που χρεάζονται τέσσερις άνδρες των ΜΑΤ να συλλάβουνε μια κοπέλα 50 κιλών που μοιάζει με μαθήτρια 16 ετών (Η μυρτώ σύμφωνα με την αλεπού είναι 26, κάποιος αστυνομικός της είπε "«σκέψου και την καλή πλευρά. Σε φέραμε εδώ γιατί σε περάσαμε για 10 χρόνια νεώτερη!»", άρα έμοιαζε με 16). Και πάλι κάτι δε μου πάει καλά... κάτι δεν πάει καθόλου καλά σε αυτή τη μαρτυρία. Για να δούμε όμως και τα παρακάτω:

Στη Γ.Α.Δ.Α:
Στον 11ο όροφο της Ασφάλειας γινόταν χαμός. Πολλά παιδιά, που τα τραβούσαν από δω κι από κει...
Τη Μυρτώ την έβαλαν σε ένα δωμάτιο (φυσικά αφήνοντας απ’ έξω τη μαμά), που είχε 2 καναπέδες. Στον ένα καθόταν ένας έφηβος 17 χρονών...

Ωραία... γινότανε λοιπόν χαμός από κόσμο, συλληφθέντες, που τους τραβούσανε από εδώ και από εκεί. Και τη Μυρτώ τη βάλανε σε ένα δωμάτιο μαζί με κάποιον άλλο. Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, όταν υπάρχουνε πολλοί συλληφθέντες (όπως στην περίπτωσή μας) ποτέ, μα ποτέ, δε βλέπει (ή δεν πρέπει να βλέπει) ο ένας τον άλλο. Ο λόγος είναι απλός: μπορεί να δημιουργηθεί ανεξέλεγκτη κατάσταση αν βλέπονται και μπορούνε να επικοινωνήσουνε. Γι' αυτό και ποτέ δε βλέπουνε ο ένας τον άλλον, άρα το ότι τα παιδιά τραβιόντανε από εδώ και από εκεί είναι άκυρο.

Μετά πήγε στο νοσοκομείο. Στον Ερυθρό Σταυρό που εφημέρευε. Ήταν γεμάτο έφηβους....

Τί να υπονοεί εδώ η αλεπού άρα γε; Να υπονοεί ότι ο Ερυθρός Σταυρός ήτανε γεμάτος εφήβους που είχανε δαρθεί και χτυπηθεί από τα ΜΑΤ/Αστυνομικούς; Μάλλον ναι, διαφορετικώς γιατί να το αναφέρει; Μα αν όντως ο Ερυθρός Σταυρός ήτανε γεμάτος ξυλοδαρμένους εφήβους, και μάλιστα από τα ΜΑΤ, θα είχε γίνει πρώτο θέμα στις εφημερίδες και τα κανάλια. Κάτι τέτοια είναι βούτηρο στο ψωμί τους, από αυτά ζούνε οι κινδυνολόγοι. Ακούσατε εσείς κάτι τέτοιο; Διαβάσατε κάτι τέτοιο;

Α, και κάτι άλλο. Η αστυνομία δε συλλαμβάνει ευκόλως γυναίκες (εκτός και αν είναι τελειωμένες και προκαλούνε πρώτες). Εδώ αυτή που έλουσε το δήμαρχο Θεσσαλονίκης με μελομακάρονα δε συνελήφθη, θα συλλαμβανότανε η Μυρτώ που ήτανε μια χαρά κοπέλα (συμφώνως πάντα με την αλεπού);

Λυπάμαι αλλά η όλη ιστορία μου βρωμάει... μου βρωμάει πολύ... και όπως έλεγε και ο μέγιστος Ροϊδης "ελιποθυμούμεν εκ της αποφοράς".

Η παραφιλολογία και τα συμπαρομαρτούντα της

Αυτές τις μέρες γίνομαι δέκτης πολλών ηλεκτρονικών μηνυμάτων με αμφίβολο περιεχόμενο. Πριν λίγες μέρες δέχτηκα το παρακάτω

"Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός. Δεν ήταν αρκετά νέος,ήταν ήδη 24 ετών. Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750. Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί. Δεν είχε μάνα να τον κλάψει,γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος. Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε...πονάνε το ίδιο. Eνας νεος αστυνομικος ο οποιος ειχε ξυλοκοπηθει πριν ενα χρονο....προτιμησε να μην πυροβολησει...ελαφρυ το χωμα." (μπορεί αν βρεθεί κι σε διάφορα ιστολόγια όπως στο αραλίκι)

Προχθές δέχτηκα ένα κείμενο με την ιστορία κάποιας Μυρτώς που δέχτηκε επίθεση από αστυνομικούς. Δε θα παραθέσω ολόκληρο το κείμενο, είναι αρκετά μεγάλο, αλλά μπορεί να βρεθεί σε διάφορα ιστολόγια όπως π.χ. στην αλεπού ή στον τσοκορέλο.

Σήμερα μου ήλθε ακόμα ένα για έναν φαντάρο που επίσης ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς. Το κείμενο δεν το ανεβάζω αλλά μπορεί να βρεθεί κι αυτό σε διάφορα ιστολόγια όπως στο βαθύ κόκκινο ή στο πρέζα τιβι.

Το κοινό όλων αυτών των μηνυμάτων είναι ότι δεν μπορούνε να αποδειχθούνε ή δεν έχουνε αποδειχθεί και αφού δεν μπορούνε να αποδειχτούνε είναι -για την ώρα- ψέματα, μούσι, όπως λέγαμε πιτσιρικάδες. Κι εγώ μπορώ να γράψω μια ιστορία στο ιστολόγιό μου, να μεταδωθεί και να νομισθεί αληθινή, ειδικά αυτόν τον καιρό όπου ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αποδείξεις υπάρχουνε; Π.χ. ο φαντάρος ξυλοκοπήθηκε και μάλιστα χτυπήθηκε στο πρόσωπο. Πήγε σε νοσοκομείο; Έκανε εξατάσεις; Μάρτυρες υπήρχανε; Γιατί δεν γράφτηκε το συμβάν σε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό ή να ανακοινωθεί σε κάποιο κανάλι (και δεν εννοώ κανάλι τύπου Σταρ ή φυλλάδα τύπου Τσάο και Χελόου);

Το δεύτερο κοινό που έχουνε είναι ότι στοχεύουνε στα συναισθήματα του αναγνώστη. Ο "καλός" πολίτης που αδίκως τις έφαγε από την "κακή" αστυνομία, ή και το αντίστροφο. Έτσι τονώνουνε τα συναισθήματα των μεν ή των δε (των αντιεξουσιαστών με τη Μυρτώ και τον φαντάρο των εξουσιαστών με τον αστυνομικό) ώστε να πούνε "να, βλέπετε; Δικαίως σπάμε και καίμε" ή "δικαίως τις τρώτε".

Σε κάθε λογικό άνθρωπο αυτά είναι το λιγότερο ανεδαφικά και το περισσότερο μαλακίες. Αλλά για τους νεοέλληνες, για έναν λαό που μόνο το 9% διαβάζει πάνω από 9 βιβλία το έτος (και ένα 26% από 1 έως 9) σύμφωνα με το εθνικό κέντρο βιβλίου, για έναν λαό που επαίρεται για τους προγόνους του αλλά ό,τι γνωρίζει γι' αυτούς συνοψίζεται στο βιβλίο του Αποστολίδη Όλα όσα γνωρίζουνε οι νεοέλληνες για τους αρχαίους Έλληνες, για έναν λαό που παρά τις απανωτές σφαλιάρες που δέχεται καθημερινώς εδώ και 30 έτη ψηφίζει δύο οικογένειες να τον κυβερνάνε, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Είναι ψιλά γράμματα διότι ο νεοέλληνας δεν έχει μάθει να σκέφτεται. Νεκρός ο ένας, νεκρός. Ξυλοδαρμένος ο άλλος, ξυλοδαρμένος. Πετάει ο γάιδαρος, πετάει και έχει και φτερά. Λίγη σκέψη, λίγη κρίση δεν υπάρχει; Που είναι οι αποδείξεις κύριε; Τις έχεις; Παραθεσέ τις. Δεν τις έχεις; Γιατί λες ό,τι να 'ναι; Θα μου πεις τώρα "σιγά ρε μεγάλε μη σου δώσουμε και αποδείξεις, απέδειξέ μου εσύ το αντίθετο". Δεν είναι έτσι τα πράγματα, εσύ διατυπώνεις μια θεωρία, εσύ φέρεις και το βάρος τις απόδειξης, εσύ πρέπει να κοπιάσεις να την αποδείξεις. Διαφορετικώς όλα είναι φληναφήματα ή, όπως το έθεσε ο Αριστοτέλης, μαλακίαν γαρ το φεύγειν τα επίπονα (Ηθικά Νικομάχεια, 1116a, 14).

Η ελληνική «νύχτα των κρυστάλλων»

Μια άλλη άποψη (οι εμφάσεις είναι δικές μου).

Του Brady Kiesling*

Στις 6 Δεκεμβρίου, ένας Ελληνας αστυνομικός παραβίασε τους σαφείς διατυπωμένους κανόνες εμπλοκής της υπηρεσίας του και χρησιμοποίησε παρανόμως το όπλο του. Ηταν τόσο άτυχος, ώστε να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Οι καταστροφές που ακολούθησαν δεν είχαν όμως καμιά σχέση με την τύχη. Δεκάδες Ελληνες δημοσιογράφοι έσπευσαν να βάψουν τα χέρια τους με το αίμα του Αλέξη. Χωρίς να περιμένουν την αυτοψία, τα αποτελέσματα της βαλλιστικής εξέτασης ή το πόρισμα των ανακριτικών αρχών, αποφάνθηκαν ότι η αστυνομία «δολοφόνησε εν ψυχρώ το νεαρό». Προσέθεσαν δε ότι ο θάνατος του Αλέξη ακολουθεί τη λογική παρόμοιων περιπτώσεων στο παρελθόν και ενισχύει τον ισχυρισμό ότι η ελληνική αστυνομία είναι εκτός ελέγχου. Η δέουσα αντίδραση της κοινωνίας απεικονίστηκε από τον ταλαντούχο σκιτσογράφο της «Καθημερινής», Ηλία Μακρή, ο οποίος στις 9 Δεκεμβρίου ζωγράφισε μια πένα να διαπερνά τρεις αστυνομικούς με την επισήμανση «συγγνώμη, εξοστρακίστηκε».

Καθώς περπατούσα στη Φιλελλήνων και έβλεπα τους εμπόρους να μαζεύουν τις σπασμένες βιτρίνες των καταστημάτων τους, μου ήλθε στο μυαλό η «Kristallnacht», η «Νύχτα των Κρυστάλλων». Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι οι βανδαλισμοί των καταστημάτων των Εβραίων από τους Ναζί, το 1938, ξεκίνησαν από τη δολοφονία ενός Γερμανού διπλωμάτη στο Παρίσι από έναν Εβραίο θερμοκέφαλο. Το ιδεολόγημα της συλλογικής ενοχής, το οποίο έχει εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από κάθε πολιτισμένο λαό, ζει και βασιλεύει στον κόσμο της ελληνικής δημοσιογραφίας. Οι αστυνομικοί είναι φονιάδες. Γι’ αυτό πρέπει να τους λούσουμε με βενζίνη και φωτιά. Για να τους φέρουμε σε απόσταση βολής, δεν πρέπει να διστάσουμε να σπάσουμε καταστήματα ή να προβούμε σε εμπρησμούς.

Αναμφίβολα, οι Ελληνες δημοσιογράφοι θα προσβληθούν από την εν λόγω σύγκριση. Αλλωστε, το πογκρόμ των τελευταίων ημερών δεν στράφηκε εναντίον Εβραίων ή Αθίγγανων, αλλά εναντίον των τρισκατάρατων αστυνομικών. Για να μην τους προκαλέσω περισσότερο λοιπόν, τους καλώ να διαβάσουν την προκήρυξη της 17 Νοέμβρη μετά το θάνατο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυνομικό Μελίστα. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν σήμερα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης ελάχιστα διαφέρει από εκείνη που χρησιμοποιούσε τότε η τρομοκρατική οργάνωση. Η διαφορά βεβαίως είναι ότι οι Ελληνες δημοσιογράφοι δεν χρειάζεται να παγιδεύσουν το αμάξι ενός αστυνομικού με εκρηκτικά, για να κατακτήσουν το δικαίωμα να παροτρύνουν άλλους να το κάνουν.

Η Νύχτα των Κρυστάλλων, ήταν ένας εκτραχηλισμός που απλώς περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ξεσπάσει. Το ίδιο συνέβη και στη σημερινή Αθήνα. Οταν όσοι έχουν κύρος στην ελληνική κοινωνία – δάσκαλοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι – καθιστούν σαφές στους νέους ότι η καταστροφική τους μανία αποτελεί ένδειξη πολιτικής αρετής και δεν θα τύχει οιασδήποτε τιμωρίας, μία μικρή μεν, ικανή δε, ομάδα εξ αυτών θα εκμεταλλευθεί την ελευθερία κινήσεων που της παρέχεται. Για όσους δεν ζουν μόνιμα στην Ελλάδα, η άποψη ότι η Ελληνική Αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες φαντάζει τουλάχιστον βλακώδης. Εκπληκτοι οι τουρίστες παρακολουθούν τους Ελληνες οδηγούς να παραβιάζουν κάθε κανόνα οδικής κυκλοφορίας και ασφάλειας και να παραμένουν ατιμώρητοι. Σε άλλες χώρες, θεωρείται κοινός τόπος ότι ο σεβασμός στους νόμους σώζει πολύ περισσότερες ζωές από όσες καταστρέφει. Στην Ελλάδα όμως, τα ελληνικά σχολεία θρηνούν εκατοντάδες συμμαθητές του Αλέξη κάθε χρόνο, λόγω της ανοχής της κοινωνίας στη δολοφονική συμπεριφορά των οδηγών, στη διαφθορά των επιθεωρητών εργασίας και στην απόρριψη των τοξικών αποβλήτων των εργοστασίων στα ποτάμια.

Ο ανεπαρκής εξοπλισμός και εκπαίδευση και το πεσμένο ηθικό της ελληνικής αστυνομίας είναι συμπτώματα και όχι αιτίες της κατάρρευσης του κράτους δικαίου. Κάθε μήνα, το ελληνικό κοινοβούλιο ψηφίζει και έναν καινούργιο κακογραμμένο νόμο για να κατευνάσει την οργή της κοινής γνώμης για κάποια περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Οι Ελληνες, από την πλευρά τους, χειροκροτούν την ψήφιση αυτών των νόμων, αλλά αντιτίθενται στην εφαρμογή τους. Το ίδιο και οι πολιτικοί. Οι ανεφάρμοστοι νόμοι και οι εξευτελιστικοί μισθοί εγγυώνται την άνθηση της διαφθοράς στην ελληνική αστυνομία. Η διαφθορά οδηγεί μαθηματικά στην καταρράκωση του κύρους της. Η έλλειψη κύρους και σεβασμού για τα σώματα ασφαλείας αποτελούν μία πολύ βολική λογική εξήγηση για την ανομία σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.

Πράγματι, υπάρχουν θερμόαιμοι στους κόλπους της αστυνομίας, οι οποίοι ενίοτε υιοθετούν βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε όσους μετανάστες πέφτουν στα χέρια τους. Αλλά οι νταήδες αυτοί είναι ταυτόχρονα και δειλοί, ενώ η δημογραφική ομάδα των ανυπεράσπιστων τους οποίους μπορούν να βασανίσουν ατιμώρητα είναι μικρή και συρρικνώνεται συνεχώς. Οι αστυνομικοί που παραβιάζουν τον όρκο τους διακινδυνεύουν την ίδια βραδυκίνητη και επιφυλακτική απονομή δικαιοσύνης που περιμένει κάθε Ελληνα που παρανομεί.

Ο σεβασμός του κράτους δικαίου απαιτεί ο θάνατος του Αλέξη να τύχει παραδειγματικής και ταχείας τιμωρίας. Οι δικαστές και οι ένορκοι, έχοντας κατά νου όλα τα στοιχεία της υπόθεσης, οφείλουν να ζυγίσουν από τη μία πλευρά το δικαίωμα της αυτοάμυνας κάθε ανθρώπινου όντος –συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών– και από την άλλη την υποχρέωση των οργάνων της πολιτείας να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους. Η ελληνική κοινωνία θα γίνει υγιέστερη μόνο αν τιμωρηθεί το ίδιο το έγκλημα και όχι αυτό που τα ΜΜΕ αντιλαμβάνονται ως έγκλημα.

Κάθε Νύχτα των Κρυστάλλων αποτελεί πλήγμα για τον αυτοσεβασμό ενός έθνους. Αφού διασκεδάσαμε ολόκληρο τον κόσμο με την ανικανότητα της ελληνικής αστυνομίας να υπερασπίσει την Αθήνα ενάντια σε μερικές εκατοντάδες ταραξίες, τώρα μερικοί υπεύθυνοι δημοσιογράφοι αλλάζουν γραμμή προκειμένου να συντονιστούν με τον προβληματισμό της κοινής γνώμης. Ισως τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας να εντάσσονται σε μία ευρύτερη διαδικασία ωρίμασης. Οι δημοσιογράφοι είναι τα χαϊδεμένα παιδιά της ελληνικής κοινωνίας. Ας τους αφήσουμε να δικαιολογήσουν τις ναρκισσιστικές επαναστατικές τους ασκήσεις, παίζοντας το ρόλο της νομιμοποιημένης εκδοχής της 17 Νοέμβρη, αντί να υπερασπιστούν με σθένος, ως οφείλουν, το κράτος δικαίου σε μία στιγμή που το κράτος αποτυγχάνει, όπως τώρα, να προστατεύσει τους πολίτες του.

* O κ. Brady Kiesling είναι πρώην διπλωμάτης των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ κι έκτοτε ζει μόνιμα στη χώρα μας.

Από άρθρο της Καθημερινής.

Και ας μην ξεχάσουμε ποτέ τον μέγιστο Ροϊδη

«Ο ποιητής Βωδελαίρος, θέλων να εικονίσει το ιδανικόν του σικχαμηρού, παρέστησε πτώμα χοίρου σηπόμενον υπό τα ακτίνας θερινού ηλίου. Το ψοφίμιον κείται ύπτιον επί της χλόης, ανοικτάς έχον τα αγκάλας ως εταίρα προσκαλούσα τον εραστήν, η πλευρά αυτού είναι εστιατόριον σκωλήκων, η δε δυσωδία τοσαύτη, ώστε ο διαβάτης λιποθυμεί.

Την δύναμιν της εικόνος ταύτης δεν αμφισβητούμεν, νομίζομεν όμως ότι, αν εγνώριζεν ο ποιητής την Ελλάδα, ήθελε προτιμήσει του νεκρού χοίρου ζώντα και υγιαίνονται αντιπρόσωπον τάξεώς τινός των παρ' ημίν δημοσιογράφων.»

Αμβέρσα - Βέλγιο

Για ακόμα μια φορά την εβδομάδα 7-12 Δεκεμβρίου βρέθηκα στην Αμβέσα για το ετήσιο devoxx, το μεγαλύτερο συνέδριο IT στην Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι δε γύρισα αρκετά καθ' ότι τις προηγούμενες χρονιές ήμουνα συνέχεια στο τρέξιμο προσπαθώντας να δω όσο πιο πολλά μέρη γίνεται. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήτανε πιο χαλαρά (έφταιγε και το πολύ κρύο) και έτσι δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες.

Απαγόρευση καπνίσματος στην Ελλάδα

Διάβαζα σήμερα για την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους στην Ελλάδα. Το μέτρο λένε θα εφαρμοστεί από το ερχόμενο Καλοκαίρι. Το ότι θα ψηφιστεί ο νόμος δεν το αμφιβάλλω. Αυτό που αμφιβάλλω είναι να θα εφαρμοστεί από τον μέσο μερακλή νεοέλληνα που νομίζει ότι όπου σταθεί και όπου βρεθεί είναι τσιφλίκι του.

Διάβαζα λοιπόν τις δηλώσεις του Ιωάννη Τσάκου, προέδρου της Ενωσης Εστιατορίων Ελλάδος και Συναφών Επαγγελμάτων, ότι η απαγόρευση του καπνίσματος θα έχει ως αποτέλεσμα να βάλλουνε λουκέτο πολλά μαγαζιά. Το ίδιο έγινε, λέει, και στο Λονδίνο όπου το κάπνισμα απαγορεύτηκε από τον Ιούλιο του 2007. Υποστηρίζει λοιπόν ο Τσάκος ότι 3.500 μπαρ κλείσανε στο Λονδίνο λόγω της απαγόρευσης.

Ότι πολλοί άνθρωποι έχουνε μυαλό κουκούτσι δεν το αμφισβητώ. Έτσι γεννήθηκαν, έτσι πράττουνε και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού η Φύση δεν τους προίκησε όλους με εξυπνάδα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί βγαίνουνε και μιλάνε για πράγματα που δε γνωρίζουνε. Δεν ξέρεις ρε φίλε, μη μιλάς. Μην πας να μας το παίξεις καμπόσος και ξερόλας. Εν τάξει είναι η κλασσική φάση του νεοέλληνα, τα ξέρω όλα.

Βεβαίως το ότι κλείσανε μπυραρίες στη Μ.Β. δεν το αμφισβητώ, αυτό που αμφισβητώ είναι ότι κλείσανε λόγω καπνίσματος. Ένα άρθρο π.χ. από το Μάρτιο του 2008 (εννέα μήνες μετά την απαγόρευση) λέει "Britain's pubs are grappling with spiralling costs, sinking sales, fragile consumer confidence and the impact of the smoking ban", δηλαδή υψηλά κόστη, χαμηλές πωλήσεις, χαμηλή καταναλωτική αυτοπεποίθηση και καπνοαπαγόρευση. Πρώτα το υψηλό κόστος, μετά οι χαμηλές πωλήσεις, μετά η πεσμένη αυτοπεποίθηση και τέλος η καπνοαπαγόρευση.

Ένα άλλο άρθρο από το Φεβρουάριο του 2007 (μισό χρόνο σχεδόν πριν την καπνοαπαγόρευση) δείχνει ότι οι μπυραρίες έκλειναν πέντε πέντε την εβδομάδα. Αν κλείνουνε ήδη πέντε πέντε πριν την καπνοαπαγόρευση πόσο πλέον περισσότερο έχει επιρρεάσει την κοινωνική ζωή του Βρεττανού αυτή η καπνοαπαγόρευση;

Τέτοια άρθα υπάρχουνε αρκετά αλλά βαριέμαι να τα παραθέσω όλα. Τί γίνεται λοιπόν; Απλώς ο Βρεταννός κάτω από απίστευτες οικονομικές πιέσεις δεν μπορεί πλεόν να βγαίνει και να ξοδεύει όσο θα ήθελε με αποτέλεσμα να επιρρεάζονται πρωτίστως οι χώροι συγχρωτισμού και αναψυχής και μετά όλα τα άλλα.

Δε μας φταίει η καπνοαπαγόρευση. Αλλά ο Τσάκος εδώ φέρεται σαν στρεψοδίκης, παίρνει δηλαδή το άσπρο και το κάνει μαύρο. Προκειμένου να επιρρεάσει την κοινή γνώμη κάθεται και μπουρδολογεί με σκοπό να φοβηθεί ο νεοελληνικός λαός ώστε η κυβέρνηση να άρει το νομοσχέδιο. Σκοπός του δεν είναι να πληροφορήσει αλλά να φοβήσει, να δημαγωγήσει και να στρέψει την κοινή γνώμη υπέρ του και υπέρ των εστιατόρων. Αλλά τόσο ξέρει τόσο μιλάει (είναι και πρόεδρος τρομάρα του).

Βεβαίως η καπνοαπαγόρευση μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει. Αλυσίδες καταστημάτων ήδη βλέπουνε μεγαλύτερες πωλήσεις, και εδώ, μέχρι και 5% περισσότερες, από τη στιγμή που άρχισε η καπνοαπαγόρευση. Ο λόγος είναι απλός. Είναι πιο υγιεινό να βγαίνεις πλεόν έξω και να τρως και να πίνεις με την ησυχία σου, να μη βρωμάς τσιγαρίλα και να μη θέλεις δέκα μπάνια για να ξεβρωμίσεις (και δεκα πλυντήρια για τα ρούχα σου). Η καπνοαπαγόρευση συμβάλει στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής και της υγείας. Και οι Βρεττανοί το εκτιμούνε αυτό.

Πρώτη μου ομιλία σε πανεπιστήμιο

Εχθές ήμουνα προσκελημένος στο City University να δώσω μία ομιλία ως εξωτερικός, μέσα από την εμπειρία μου, σχετικώς με enterprise Java. Με προσκάλεσε ο Χρήστος, και ήτανε περισσότερο μια φιλική συζήτηση με όσα άτομα παραβρέθηκαν. Πρέπει να παραδεχτώ ότι είχα λίγο άγχος στην αρχή (είναι διαφορετικό το να μιλάς σε πανεπιστήμιο από το να κάνεις παρουσιάσεις στη δουλειά σου) αλλά κατά τη διάρκεια της ομιλίας έφυγε. Ελπίζω να τα πήγα καλά και να ήμουνα σαφής, δεν ήθελα να αρχίσω να γίνομαι πολύ τεχνικός.

Η θεματολογία κινήθηκε γύρω από JEE και Spring, και διήρκησε κάτι παραπάνω από μία ωρίτσα. Ευχαριστώ όλους όσους παραβρέθηκαν.