Η παραφιλολογία και τα συμπαρομαρτούντα της

Αυτές τις μέρες γίνομαι δέκτης πολλών ηλεκτρονικών μηνυμάτων με αμφίβολο περιεχόμενο. Πριν λίγες μέρες δέχτηκα το παρακάτω

"Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός. Δεν ήταν αρκετά νέος,ήταν ήδη 24 ετών. Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750. Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί. Δεν είχε μάνα να τον κλάψει,γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος. Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε...πονάνε το ίδιο. Eνας νεος αστυνομικος ο οποιος ειχε ξυλοκοπηθει πριν ενα χρονο....προτιμησε να μην πυροβολησει...ελαφρυ το χωμα." (μπορεί αν βρεθεί κι σε διάφορα ιστολόγια όπως στο αραλίκι)

Προχθές δέχτηκα ένα κείμενο με την ιστορία κάποιας Μυρτώς που δέχτηκε επίθεση από αστυνομικούς. Δε θα παραθέσω ολόκληρο το κείμενο, είναι αρκετά μεγάλο, αλλά μπορεί να βρεθεί σε διάφορα ιστολόγια όπως π.χ. στην αλεπού ή στον τσοκορέλο.

Σήμερα μου ήλθε ακόμα ένα για έναν φαντάρο που επίσης ξυλοκοπήθηκε από αστυνομικούς. Το κείμενο δεν το ανεβάζω αλλά μπορεί να βρεθεί κι αυτό σε διάφορα ιστολόγια όπως στο βαθύ κόκκινο ή στο πρέζα τιβι.

Το κοινό όλων αυτών των μηνυμάτων είναι ότι δεν μπορούνε να αποδειχθούνε ή δεν έχουνε αποδειχθεί και αφού δεν μπορούνε να αποδειχτούνε είναι -για την ώρα- ψέματα, μούσι, όπως λέγαμε πιτσιρικάδες. Κι εγώ μπορώ να γράψω μια ιστορία στο ιστολόγιό μου, να μεταδωθεί και να νομισθεί αληθινή, ειδικά αυτόν τον καιρό όπου ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αποδείξεις υπάρχουνε; Π.χ. ο φαντάρος ξυλοκοπήθηκε και μάλιστα χτυπήθηκε στο πρόσωπο. Πήγε σε νοσοκομείο; Έκανε εξατάσεις; Μάρτυρες υπήρχανε; Γιατί δεν γράφτηκε το συμβάν σε κάποια εφημερίδα ή περιοδικό ή να ανακοινωθεί σε κάποιο κανάλι (και δεν εννοώ κανάλι τύπου Σταρ ή φυλλάδα τύπου Τσάο και Χελόου);

Το δεύτερο κοινό που έχουνε είναι ότι στοχεύουνε στα συναισθήματα του αναγνώστη. Ο "καλός" πολίτης που αδίκως τις έφαγε από την "κακή" αστυνομία, ή και το αντίστροφο. Έτσι τονώνουνε τα συναισθήματα των μεν ή των δε (των αντιεξουσιαστών με τη Μυρτώ και τον φαντάρο των εξουσιαστών με τον αστυνομικό) ώστε να πούνε "να, βλέπετε; Δικαίως σπάμε και καίμε" ή "δικαίως τις τρώτε".

Σε κάθε λογικό άνθρωπο αυτά είναι το λιγότερο ανεδαφικά και το περισσότερο μαλακίες. Αλλά για τους νεοέλληνες, για έναν λαό που μόνο το 9% διαβάζει πάνω από 9 βιβλία το έτος (και ένα 26% από 1 έως 9) σύμφωνα με το εθνικό κέντρο βιβλίου, για έναν λαό που επαίρεται για τους προγόνους του αλλά ό,τι γνωρίζει γι' αυτούς συνοψίζεται στο βιβλίο του Αποστολίδη Όλα όσα γνωρίζουνε οι νεοέλληνες για τους αρχαίους Έλληνες, για έναν λαό που παρά τις απανωτές σφαλιάρες που δέχεται καθημερινώς εδώ και 30 έτη ψηφίζει δύο οικογένειες να τον κυβερνάνε, αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Είναι ψιλά γράμματα διότι ο νεοέλληνας δεν έχει μάθει να σκέφτεται. Νεκρός ο ένας, νεκρός. Ξυλοδαρμένος ο άλλος, ξυλοδαρμένος. Πετάει ο γάιδαρος, πετάει και έχει και φτερά. Λίγη σκέψη, λίγη κρίση δεν υπάρχει; Που είναι οι αποδείξεις κύριε; Τις έχεις; Παραθεσέ τις. Δεν τις έχεις; Γιατί λες ό,τι να 'ναι; Θα μου πεις τώρα "σιγά ρε μεγάλε μη σου δώσουμε και αποδείξεις, απέδειξέ μου εσύ το αντίθετο". Δεν είναι έτσι τα πράγματα, εσύ διατυπώνεις μια θεωρία, εσύ φέρεις και το βάρος τις απόδειξης, εσύ πρέπει να κοπιάσεις να την αποδείξεις. Διαφορετικώς όλα είναι φληναφήματα ή, όπως το έθεσε ο Αριστοτέλης, μαλακίαν γαρ το φεύγειν τα επίπονα (Ηθικά Νικομάχεια, 1116a, 14).