Maz Jobrani: A Saudi, an Indian and an Iranian walk into a Qatari bar

Louie Schwartzberg: Nature. Beauty. Gratitude.

Πόθεν έσχες;

Χαζεύω αυτές τις ημέρες το έσχες των βουλευτών για το οικονομικό έτος 2011(δηλαδή τις δηλώσεις του 2010). Είναι κάποια πράγματα που με βάλαν σε σκέψεις.

Κατ' αρχας, όπως διάβασα και κάπου αλλού, οι αναρτημένες δηλώσεις δεν είναι πόθεν έσχες, είναι μόνο έσχες, καθώς δείχνουν τι έχει ο καθένας (έσχες), όχι πώς και από πού (πόθεν) τα έχει (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων). Εντύπωση μου προκάλεσαν τα υπέρογκα ποσά και η περιουσία αρκετών (νυν και πρώην) βουλευτών και υπουργών που θήτευσαν σε ευαίσθητα υπουργεία, όπως π.χ. του Κρεμαστινού, πρώην υπουργού Υγείας. Αν τα έχουν οι άνθρωποι νομίμως τότε να τα χαίρονται, αν όμως έχουν αποκτηθεί με παράνομο και καταχρηστικό τρόπο θα πρέπει να επέλθουν βαρύτατες ποινές.

Δεύτερον μου κάνει εντύπωση που οι υπεύθυνοι του διαδικτυακού τόπου της Βουλής επέλεξαν να ανεβάσουν τις δηλώσεις σε flash μορφή, η οποία είναι δύσκολο να διαχειριστείς το περιεχόμενό της. Για παράδειγμα δεν είναι εύκολο να κάνεις αναζήτηση σε συγκεκριμένο κείμενο αν το θελήσεις. Δεν είναι εύκολο να την κατεβάσεις και να τη σώσεις σε αρχείο (βεβαίως αν γνωρίζεις από υπολογιστές τίποτα δεν είναι αδύνατον, αλλά οι περισσότεροι χρήστες νομίζω θα δυσκολεύονταν). Επίσης το flash έχει δημιουργηθεί με το Flipping Book, ένα λογισμικό που φαίνεται ότι κωδικοποιεί και ενκρύπτει τα δεδομένα. Έτσι εξηγείται και το ότι δεν μπορώ να παίξω τα flash αρχεία που έχω κατεβάσει με κανέναν γνωστό flash player. Φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι του ιστοτόπου θέλουν να κάνουν τη ζωή μας δυσκολότερη, όχι ευκολότερη. Εν πάση περιπτώσει, τις δηλώσεις τις έχω σώσει στον υπολογιστή μου, αν χρειαστεί να τις δω ποτέ ξανά στο μέλλον (υπενθυμίζω ότι οι δηλώσεις θα είναι ανεβασμένες για ένα μήνα μόνο), αν και νομίζω ότι θα μπορούν να βρεθούν και στο accountability.gr.

Τρίτον, πολλοί από τους βουλευτές έχουν δηλωμένα υπέρογκα ποσά και περιουσία (κυρίως ακίνητα). Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι για να ασχοληθείς με τα κοινά πρέπει να είσαι εύπορος, ή τουλάχιστον να έχεις λύσει το οικονομικό σου θέμα. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να εργάζεσαι δέκα ή και παραπάνω ώρες για να βγάλεις τα προς το ζην και μετά να έχεις όρεξη και χρόνο να ασχοληθείς με τα κοινά. Πρέπει να έχεις λυμένα τα προβλήματά σου ώστε να μπορείς να κάτσεις και να σκεφτείς πώς να βελτιώσεις το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Παρ' όλα αυτά η περιουσία πολλών αγγίζει τα όρια των μεγιστάνων.

Πέρα του ότι θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε το από πού (πόθεν) αποκτήθηκε αυτή η περιουσία, αναρωτιέμαι κατά πόσο μπορούν να καταλάβουν τις ανάγκες ενός λαού άνθρωποι που δεν έχουν εργαστεί σχεδόν καθόλου στη ζωή τους. Όταν δηλαδή έχεις γεννηθεί πάμπλουτος, ή έχεις κληρονομήσει/υπανδρευτεί αυτόν τον πλούτο, χωρίς να έχεις εργαστεί επαρκώς στη ζωή σου, πόσο εύκολο είναι να καταλάβεις τί χρειάζεται ο μεροκαματιάρης για να καλυτερεύσει το βίο του; Πόσο εύκολο είναι να κατανοήσεις ότι κάποιος εργάζεται δέκα και δεκαπέντε ώρες; Πόσο εύκολο είναι να καταλάβεις ότι τα ΜΜΜ θέλουν εκσυγχρονισμό όταν δεν έχεις μπει ποτέ στη ζωή σου σε λεωφορείο; Πόσο εύκολο είναι να καταλάβεις τις παθογένειες του ΙΚΑ όταν δεν έχει χρειαστεί να κλείσεις ποτέ ραντεβού (αφού έχεις τον προσωπικό σου ιατρό για τα πάντα); Πόσο εύκολο είναι να λύσεις το κυκλοφοριακό αν έχεις πάντα δύο τρία περιπολικά που σου ανοίγουν δρόμο; Πόσο εύκολο είναι να καλυτερέψεις την Παιδεία όταν έχεις φοιτήσει σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία; Ή τη στρατιωτική θητεία όταν δεν έχεις πάει ποτέ στρατό (ή έχεις πάει μόνο στα χαρτιά);*

* Σίγουρα δεν είναι όλοι οι βουλευτές ζάμπλουτοι ή έχουν γεννηθεί σε ιδεατό περιβάλλον; Μιλάω για αυτούς που είναι.

UFOs, science and evidence

Respect to Neil.

Βουλή πλουσία έθνους πτωχού...

«Βουλή πλουσία έθνους πτωχού είναι φαινόμενον όντως πρωτάκουστον και εν τη ιστορία μοναδικόν», και μου έρχεται στο μυαλό η τραγελαφική εικόνα της προηγούμενης Τετάρτης στη Βουλή, αφού διαβάζω και αυτό (αν αληθεύει), με τους πλέον αναξιοκρατικώς και σκανδαλωδώς διορισμένους υπαλλήλους της.

Α ρε τάλαινα Ελλάδα τί σου έμελλε να πάθεις...

A word to rioting Muslims

Well said mate. Finally someone with guts.

Περί απεργιών

Για ποιόν λόγο γίνονται απεργίες;

Αν γίνονται διότι ο εργοδότης παρανομεί και πρέπει να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι κεκτημένα δικαιώματα που καταπατούνται (π.χ. μικρότερο ημερομίσθιο από τον κατώτατο μισθό) τότε γιατί δεν καταφεύγουν στη δικαιοσύνη; Αν ο εργοδότης καταπατά κάποια δικαιώματα αυτό σημαίνει ότι γίνεται παρανομία και άρα αρμόδιος για να λύσει αυτή την παρανομία είναι τα δικαστήρια και οι δικαστές.

Αν γίνονται για μέτρα που λαμβάνει μια εταιρεία και που μελλοντικώς θα θέσουν σε κίνδυνο συμβάσεις των εργαζομένων τότε γιατί οι εργαζόμενοι δεν παραιτούνται ομαδικώς και να πάνε σε μια εταιρεία που θα τους προσφέρει περισσότερα; Οι εργαζόμενοι έχουν υπογράψει σύμβαση με τον εργοδότη την οποία και τα δύο μέρη πρέπει να τιμούν. Όταν ο εργοδότης θέλει να κάνει μειώσεις και δεν το δέχονται αυτό οι εργαζόμενοι, μπορούν απλώς να αποχωρήσουν με την καταγγελία της σύμβασης στο χέρι, και να πάρουν την ανάλογη αποζημίωση. Το ίδιο γίνεται και όταν ο εργαζόμενος θέλει π.χ. υψηλότερο μισθό από αυτόν που έχει συμφωνηθεί στη σύμβαση. Αν δεν του τον δίνει η εταιρεία μπορεί να παραιτηθεί.

Αν γίνονται για μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση και θα έχουν καθολικό απόηχο (π.χ. τα μέτρα του μνημονίου) αυτό σημαίνει ότι αν περάσει το νομοσχέδιο θα έχει ψηφιστεί από την πλειοψηφία της Βουλής, δηλαδή των ανθρώπων που έβαλε εκεί μέσα η ψήφος του Ελληνικού λαού. Με αυτή τη λογική οι μειώσεις κατώτατον μισθών είναι απόρροια των αλλαγών που ζητά ο λαός, αφού ο λαός δίνει την εντολή στην κυβέρνηση να πράξει ό,τι αυτή νομίζει σωστό προς ώφελος του λαού. Αν τα μέτρα αυτά είναι ανεπιθύμητα μπορεί τότε η πλειοψηφία στις επόμενες εκλογές να αντικαταστήσει την κυβέρνηση με κάποια άλλη η οποία και θα τα αντιστρέψει.

Για ποιόν λόγο λοιπόν να γίνει απεργία;

Επανάσταση και Δημοκρατία

Σε μια Δημοκρατία επιτρέπονται οι επαναστάσεις; Οι επαναστάσεις έχουν ένα και μοναδικό σκοπό, να ανατρέψουν την υπάρχουσα κυβέρνηση (συνήθως κυβέρνηση-δυνάστης) και να φέρουν άλλη στην εξουσία (συνήθως κυβέρνηση λαϊκής κυριαρχίας). Σε μια Δημοκρατία όμως αυτό μπορεί να γίνει αναίμακτα, μόνο και μόνο με την καταψήφιση της κυβέρνησης δυνάστη στις επόμενες εκλογές και αντικατάστασή της με φιλολαϊκή κυβέρνηση. Οι ψηφοφόροι μπορούνε να καταστρέψουν αυτό που δεν τους αρέσει και να δημιουργήσουν αυτό που τους αρέσει· και όλα αυτά χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, με απολύτως απλές και ειρηνικές διαδικασίες.

 Γιατί να γίνει επανάσταση λοιπόν;

Δεν σας φοβόμαστε

Τιτίβισμα (tweet) του ΠΑΣΟΚ σήμερα, πριν δύο περίπου ώρες:

"Σήμερα οι βουλευτές της ΧΑ επιτέθηκαν φραστικά και απείλησαν στη Βουλή τον κ. Μανιάτη. Η απάντησή μας είναι: η Δημοκρατία δεν σας φοβάται"

Κύριοι του ΠΑΣΟΚ η Δημοκρατία δε φοβάται κανέναν, και κατ' επέκταση ούτε εσάς, το ακούσατε, ούτε εσάς.

Παρακάτω βλέπουμε ένα βιντεάκι με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να βγαίνει εκτός εαυτού και να τα βάζει με πολίτη σε τηλεοπτική εκπομπή.

 

Ο Γέροντας Πατσίτσιος

Συνελήφθη λέει για βλασφημία ο διαχειριστής της σελίδας "Γέροντας Παστίτσιος" στο facebook· η αστυνομία μας απάλλαξε και αυτή τη φορά από έναν στυγερό δολοφόνο. Την ίδια στιγμή φήμες λένε ότι τρεις βουλευτές καταχράστηκαν 10,2 δις ευρώ (ο Άκης καταχράστηκε 850 εκατομμύρια) και δεν έχει αρχίσει καν μια εξέταση για το αν και πόσο αληθεύουν οι κατηγορίες (αν αληθεύουν ο Άκης μπροστά τους μοιάζει με παιδάκι δημοτικού που κλέβει το γλυφιτζούρι του διπλανού του). Αδέκαστη Δικαιοσύνη.

Μικρά απλά πραγματάκια.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω από πού πηγάζει τόση ηλιθιότητα. Προχθές πήγα να παρακολουθήσω την παράσταση "Ιππής" στο Ηρώδειο. Ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι έπρεπε να απενεργοποιηθούν τα κινητά τηλέφωνα και ότι δεν επιτρέπεται η λήψη φωτογραφιών.  Ε, δύο λεπτά μετά την ανακοίνωση άρχισαν να χτυπούν κινητά από τους διπλανούς μου. Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης θεατές τραβούσαν φωτογραφίες και κινητά χτυπούσαν γύρω μου. Πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσεις απλά πραγματάκια; Όταν λένε ότι το α, β, γ δεν επιτρέπεται σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται, όχι ότι εσύ είσαι εξαίρεση.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πού οφείλεται τόση ηλιθιότητα. Ίσως να είναι αποτέλεσμα της τουρκοκρατίας, του ρουσφετιού και του μέσου, που έχουμε μάθει ότι εμείς είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους, ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Κάποτε γινόταν με τις πλάτες του τοπικού προύχοντα, σήμερα με τις πλάτες του τοπικού βουλευτή. Είμαστε οι "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε, που θα μου πεις τί θα κάνω;". Μηδέν σεβασμός, σε απλά καθημερινά πραγμάκια.

Αυτό φαίνεται και από τις κυλιόμενες κλίμακες στο μετρό. Παρ' όλο που υπάρχουν σαφείς και διαρρήδην εντολές (από μεγάφωνα και από τις οθόνες) να μην στεκόμαστε στα αριστερά, η πλειοψηφία των ελληναράδων προτιμάει να τις αγνοεί. Είναι η ίδια νοοτροπία· "σε γράφω στα αρχίδια μου διότι εγώ ξέρω καλύτερα". Τί να πω. Ίσως τελικά η βλακεία να είναι στα γονίδιά μας. Ίσως πράγματι όχι να μη θέλουμε, αλλά να μην μπορούμε κάτι καλύτερο. Ίσως από αρχαιοτάτων χρόνων να είμασταν απατεώνες και κακούργοι. Το μαρτυρεί άλλως τε και η κωμωδία "Ιππής":


ΔΟΥΛΟΣ: Θα γίνεις, όπως λέει και ο χρησμός, τρανός και μεγάλος.
ΑΛΛΑΝΤΟΠΩΛΗΣ: Μα πες μου, πώς εγώ, ένας αλλαντοπώλης, θα γίνω θαυμαστός και μεγάλος;
Δ. Α γι' αυτό ακριβώς θα γίνεις μεγάλος, διότι είσαι αλήτης, μούτρο και καθίκι.
Α. Νομίζω πως δε μου αξίζουν τέτοια μεγαλεία.
Δ. Α μπα, γιατί λες πώς δεν τα αξίζεις; Μου φαίνεται ότι βαραίνει τη συνείδησή σου κάποιο καλό. Μήπως οι γονείς σου είναι τίμιοι και αγαθοί;
Α. Όχι, μα τους θεούς, κατάγομαι από καθάρματα.
Δ. Α μακάριε τύχη που έχεις. Διαθέτεις ό,τι χρειάζεται για να γίνεις αρχηγός.
Α. Μα πώς; Ούτε μουσική ξέρω και από γράμματα μόνο κάτι λίγα και αυτά άστα να πάνε.
Δ. Α... αυτό σε ζημιώνει, ότι ξέρεις αυτά τα λίγα. Για να αφεντεύεις στο λαό δεν πρέπει να είσαι τίμιος και μορφωμένος, αλλά αμαθής και παλαιάνθρωπος. Αλλά όσα σου δίνουν  οι θεοί με το χρησμό μην τα καταφρονείς.
(Ακολουθεί ο χρησμός και ένας μικρός διάλογος)
Α. Οι χρησμοί με ευχαριστούν αλλά απορώ· πώς εγώ μπορώ να κατευθύνω το λαό εκεί που θέλω;
Δ. Α αυτό είναι εύκολο· θα κάνεις ό,τι κάνεις και τώρα. Θα ανακατεύεις τα πράγματα όλα μαζί και θα τα στουμπώνεις μέσα στα άντερα· το λαό να τον σέρνεις από τη μύτη με λόγια καλομαγειρεμένα. Όλα τα άλλα που χρειάζεται για να είσαι δημαγωγός τα έχεις· χοντρή φωνή, πρόστυχη γενιά και είσαι κάθαρμα, όλα τα προσόντα που χρειάζονται.
...

Υγ. Προς τις κυρίες και δεσποινίδες της παράστασεις. Τα ψηλά τακούνια στο μνημείο απαγορεύονται εδώ και πάνω από πέντε χρόνια, είναι κρίμα για τη δική σου τη ματαιοδοξία να χαλάς ένα ωραιότατο μνημείο. Στο κάτω κάτω και δυσκολεύεσαι να ανέβεις/κατέβεις τα σκαλοπάτια αλλά και εκεί πας για να δεις μια παράσταση και να "ποιήσεις το ήθος σου" όχι να βγάλεις γκόμενο.

Στιχομυθία

Ανδρέας Ζαϊμης - Κολοκοτρώνη, Κολοκοτρώνη, έξι χρόνους πασχίζεις να ενώσεις τα άρματα και ειδέ σε άφησα να ενώσεις τα άρματα και ειδέ θέλω σε αφήσω.
Κολοκοτρώνης - (χτυπά παλαμάκια πρώτα) Εύγε, καλέ πατριώτη, όπου δεν αφήνεις να ενωθούνε τα άρματα, και αν ήταν ενωμένα δεν έκαιγε ο Μπραϊμης τα χωριά και να σκλαβώνει τον κόσμο!

Αυτοί ήταν οι κοτζαμπάσηδες, οι πρόκριτοι επί τουρκοκρατίας. Οι προύχοντες, οι τοπικοί άρχοντες στην Ελλάδα επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι δημογέροντες, τα λεγόμενα «τζάκια» που τα είχανε πλακάκια με τους Τούρκους και απομυζούσανε τον κοσμάκη σε αγαστή συνεργασία με την Πύλη. Αυτοί που προσκηνούσαν τον Σουλτάνο και πρώτοι εναντιώθηκαν στην Επανάσταση, που φέρανε τον εμφύλιο εν μέσω ξεσηκωμού, που επικυρήξανε τον Ανδρούτσο για 5.000 γρόσια, που καταδικάσανε εις θάνατον τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη. Αυτοί εκλέξανε τον Μαυροκορδάτο[1] (το μεγαλύτερο κάθαρμα της Επανάστασης) σε κυβερνήτη της παραπαίουσας τότε Ελλάδος. Αυτοί που είπανε το αείμνηστο (μετά από μια μικρή ήττα των Ελλήνων από τη στρατιά του Δράμαλη, πριν την ολοκληρωτική του συντριβή) «Ηττήθημεν. Ας έχει δόξα ο Θεός. Άλλως αν ενικώμεν, ο Δήμος[2] εγίνετο βασιλεύς.» Αυτοί που σπέρναν διχόνοια στους ξεσηκωμένους και είχαν να χάσουν τα πάντα με την Ελληνική Επανάσταση. Εναντίον και αυτών ξεσηκώθηκε ο νεοελληνικός λαός.

Αυτοί φίλε μου αναγνώστη είναι που το νεοελληνικό κράτος τους έδωσε αξιώματα και προνόμια στη δημόσια διοίκηση και στο στρατό. Αυτούς τους έκανε βουλευτές, υπουργούς και πρωθυπουργούς, ενώ άφησε τους αγωνιστές να σαπίζουν στην φυλακή.

Και δυστυχώς οι πνευματικοί τους απόγονοι μας κυβερνούν ακόμα φίλε αναγνώστη, με τη δική σου την ανοχή και τη δική σου την ψήφο.

Όχι άλλους Μαυροκορδάτους, όχι άλλους Ζαϊμηδες και Δεληγιάννηδες, όχι άλλους Κωλέτηδες. Αρκετά.

[1] Ο Μαυροκορδάτος ήταν που ενώ ο Δράμαλης περνούσε τον Ισθμό είχε επιβιβαστεί σε καράβι έτοιμος να φύγει στα Επτάνησα, και έβγαλε προκύρηξη από το πλοίο, που το νόημά της ήταν «Είτε όλοι να σκοτωθείτε, είτε όλοι να ελευθερωθούμε».
[2] Δήμο λέγανε οι Δεληγιανναίοι τον Κολοκοτρώνη, ως υποτιμητικό, παρομοιάζοντάς τον με έναν αλήτη που είχε το ίδιο όνομα.

Υγ. Όλες οι αναφορές είναι παρμένες από το βιβλίο «Καραϊσκάκης» του Δ. Φωτιάδη. Η στιχομυθία μεταξύ Ζαϊμη και Κολοκοτρώνη αναφέρεται και στα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη, γραμμένα από τον Τερτσέτη.

Καλά παιδιά...

Γύρω στις 22.30 με 22:45 στη Μητροπόλεως με το αυτοκίνητο. Η αστυνομία έχει κλεισει το δρόμο. Υπάρχει μποτιλιάρισμα. Σε κάποια στιγμή ένας οδηγός αγανακτεί και βγάζει τα οδοφράγματα των αστυνομικών. Αρχίζουμε και κινούμαστε. Όλοι στρίβουνε αριστερά στο τέλος της Μητροπόλεως εγώ πάω δεξιά (προς Ερμού). Με το που στρίβω Ερμού βλέπω καμιά 30αρια ΜΑΤατζήδες και καμιά 50αριά άτομα μπροστά τους. Προχωράω γύρω στα 100 μέτρα και αρχίζουν να πέφτουν οι πέτρες και τα θραύσματα μαρμάρων βροχή. Παγώνω. Τα ΜΑΤ αρχίζουν να οπισθοδρομούν ενώ το πλήθος αρχίζει να έρχεται προς τα πάνω (προς το αυτοκίνητό μου). Πρώτο αυτοκίνητο το δικό μου τώρα στα 200 μέτρα τα ΜΑΤ και στα 250 οι διαδηλωτές. Βγάζω αλάρμ, κάνω όπισθεν και αρχίζουν να κάνουν όπισθεν και οι άλλοι οδηγοί από πίσω μου. Αλλά δεν πάμε γρήγορα. Η γυναίκα μου έχει ταραχτεί δίπλα μου, είναι έτοιμη να βγει από το αυτοκίνητο και να αρχίσει να τρέχει προς τα στενά (πώς να τρέξεις με αυτή την τακούνα μωρό μου;). Εγώ σκέφτομαι ότι το αυτοκίνητο θα το κάνουν λαμπόγυαλο έτσι κι αλλιώς· να μείνω ή να φύγω; Σε κάποια στιγμή με πλησιάζει ένας ΜΑΤαζής (καλό παιδί φάνηκε) και μου λέει "προχώρα εσύ, δε θα σε πειράξουν". Εγώ έχω ενδοιασμούς, του λέω "θα κάνω πίσω δεν πάω μπροστά, θα φάω πέτρες". Πλησιάζει ένας άλλος νεαρός (ντυμένος με πολιτικά, πρέπει να ήταν ο συνοδηγός του πίσω αυτοκινήτου. Κι αυτός καλό παιδί.) το τζάμι από την πλευρά της γυναίκας μου και της λέει να προχωρήσω και ότι δε θα με πειράξουν. Προχωράω σιγά σιγά, και φωνάζει η γυναίκα μου στους διαδηλωτές "παιδιά να περάσουμε εμείς;". "Περάστε" απαντάνε. "Δεν τα έχουμε με εσάς, με τους μπάτσους τα έχουμε", ακούγεται άλλη φωνή. "Θα τους γαμήσουμε" ακούγεται από αλλού. Πάω σιγά σιγά, με 5 χλμ/ώρα. Δε μας πείραξε κανείς. Καλά παιδιά...

Πώς;

Πώς απορροφάται τόση πληροφορία σήμερα; Διαβάζω δεκάδες blogs, εκατοντάδες "τιτιβίσματα" (tweets), βιβλία, on-line περιοδικά, facebook, tumblr, TED, youtube, google talks, technological meet-ups, workshops, κλπ, σε καθημερινή βάση... Δεν αντέχω. Πώς μπορείς να επεξεργαστείς πλέον τόση μαζική πληροφορία; Πώς;

Μάλλον ο Huxley πρέπει να είχε δίκαιο.