Μαμά Ελλάδα 2

Η υπόθεση είναι η εξής "Η κυβέρνηση πουλάει την Ακρόπολη στην Εκκλησία για να γίνει... καζίνο. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, μάρτυρες της συναλλαγής, βγαίνουν από τους τάφους τους και προσπαθώντας να σώσουν την Ακρόπολη μπλέκουν στα δίχτυα της σύγχρονης... ξεχαρβαλωμένης Ελλάδας.

Στο δρόμο τους συναντούν τον επικοινωνιακό πολιτικό, την αδίστακτη δημοσιογράφο, τον κακο-εκπαιδευμένο μπάτσο, την 15χρονη επαναστάτρια, και τέλος, την Τηλεόραση στην τελική μάχη με τους παπάδες για την κηδεμονία της Μαμάς Ελλάδας."

Σήμερα το είδα στο θέατρο Χώρα, στην Κυψέλη. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε αρκετά, μέσα σε μίαμιση περίπου ώρα ξεδιπλώνεται όλη η σημερινή νοοτροπία του νεοέλληνα. Θα μου πείτε "καλά ήθελες και θεατρική παράσταση για να το καταλάβεις;". Όχι, αλλά καλό είναι να βλέπεις την ξεφτίλα μας και από μια εύθυμη σκοπιά που και που.

Μου άρεσε πάρα πολύ η ηθοποιία του Λευτέρη Ελευθερίου, νομίζω ότι ο άνθρωπος αυτός έχει πάρα πολύ ταλέντο. Είσοδος 17 ευρώ, 12 φοιτητικό. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ, και εδώ.

The curious case of Benjamin Button

Διάβασα σήμερα το βιβλίο The curious case of Benjamin Button, του Scott Fitzgerald, και το πρώτο πράγμα που μου ήλθε στο μυαλό ήτανε "πώς καταφέρανε και 50 σελίδες τις κάνανε δυόμιση ώρες έργο;". Η αλήθεια είναι ότι η ιστορία είναι πολύ διαφορετική από την ταινία· νυμφεύεται νωρίς και κάνει έναν υιό, ζει με τον υιό του όταν αρχίζει και μικραίνει, ο πατέρας του ποτέ δεν τον παρατάει, χωρίζει με τη σύζυγό του και αυτή πηγαίνει να ζήσει στην Ιταλία κλπ.

Πάντως μου άρεσε πολύ το ύφος και ο τρόπος γραφής του Fitzgerald, σε μέρη χιουμοριστικός και σε μέρη σοβαρός αλλά και καυστικός. Εκτός αυτού διαβάζοντάς τον ανακάλυψα και άλλα έργα με παρόμοια θεματολογία (αντίστροφο γήρας) όπως το The confessions of Max Tivoli, του Greer, όπως και το The body του Kureishi.

Ένα προς πέντε

Σήμερα άκουσα στις ειδήσεις (από τις σπάνιες φορές που παρακολούθησα ειδήσης στην τηλεόραση) ότι στο δημόσιο θα γίνεται μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις. Δηλαδή στο δημόσιο υπάρχουνε 4 φορές περισσότεροι εργαζόμενοι από όσοι πραγματικά χρειάζονται. Ίσως κάποιοι τομείς να υπολειτουργούνε και να χρειάζονται όντως περισσότερα άτομα από όσα προβλέπει ο νόμος. Αλλά επί των πλείστων περιπτώσεων, 4 φορές περισσότερα άτομα στο δημόσιο, οι οποίο δεν κάνουνε απολύτως τίποτα και πληρώνονται από την τσέπη μας είναι, το λιγότερο, τραγικό!

Η όλη κατάσταση μου θυμίζει κάτι βυσματικές θέσεις στο ναυτικό όπου κάτι γραφεία διοικητού είχανε έως και δέκα φορές περισσότερα άτομα ενώ σε κάτι απομακρυσμένα φυλάκια οι ναύτες τρέχανε και δε φτάνανε.

Και εμείς νομίζουμε ότι είμαστε Ευρώπη...

The future is here

Τελικά εκεί στο MIT είναι πολύ μπροστά οι άνθρωποι. Και οι "δικοί μας" στα πανεπιστήμια μαλώνουνε για το ποιος πράσινος/κόκκινος/μπλε θα έχει την εξουσία. Ξεφτίλα.

Assassin's creed Lineage

Είμαι για να αγοράζω κάνα PS3!

Υγ. Δείτε το σε full screen.

10 χρόνια...

... από τη λειτουργία του μετρό στην Αθήνα και οι νεοέλληνες ακόμα δεν έχουνε μάθει να στέκονται δεξιά στις κυλιόμενες κλίμακες. Τραγικό.

Επιστροφή

Coventry, μουντός καιρός, κρύο, συννεφιά, ψιχαλίζει και φυσάει. Στα πέτα παπαρούνα για τίμηση των πεσόντων. Τα βράδυα cheesy μουσική σε clubs με dj που να μιλάνε στην αλλαγή των τραγουδιών. Όμορφες αγγλιδούλες, tipsy, με μίνι, να χορεύουνε ξυπόλητες στο dance floor. Κλασσικοί εγγλεζάδες, μεθυσμένοι, με τα πουκάμισα έξω να προσπαθούνε να ψαρέψουνε γκομενάκια. Μεγάλο πιάτο english breakfst, 100% χοληστερίνη, αλλά δε με νοιάζει. Την Κυριακή sunday roast με horseradish.

Επιστροφή στο Λονδίνο, πανικός στο Euston. Κουστουμαρισμένοι άνδρες και γυναίκες μόλις σχολάσανε. Στο μετρό πολυκοσμία. Angel, μπυραρία και beef burger με chutney & tomato sauce, αυθεντική guiness. Ah, it's good to be back home.

Πρόνοια κάπου;

Σήμερα το μεσημέρι βγήκα για καφέ στο Μοναστηράκι. Μέχρι να φτάσω στον Άγιο Αντώνιο (και στην επιστροφή) μέτρησα 5 επαίτες/καθαριστές στα φανάρια. Στον καφέ μέτρησα 33 επαίτες/πλανώδιους/μικροπωλητές/λαχειοπώλες, κυρίως μικρά παιδιά, σε μιάμιση ώρα που κάθησα. Με πρόχειρους πολιτισμούς ανά δυόμιση λεπτά ερχότανε κάποιος στο τραπέζι μας να ζητιανέψει ή να πουλήσει κάτι. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει Υπουργείο Πρόνοιας στην Ελλάδα τελικά...

Οικία

Απλώς καταπληκτικό. Δείτε όλη την ταινία, σε υψηλή ευκρίνεια (high definition), αξίζει.

Εθνική βιβλιοθήκη

Πριν από λίγο γύρισα από την εθνική βιβλιοθήκη. Περίεργο συναίσθημα, είχα συνηθίσει στους εκατοντάδες η/υ της βρετανικής βιβλιοθήκης και μου έκανε περιέργεια που υπήρχανε ελάχιστοι... και τα κουτάκια στους τοίχους με τις καρτέλες... Έψαχνα ένα περιοδικό (Αρχαιολογία), τέυχος του 1985, δεν υπήρχε πουθενά. Κρίμα γιατί το ίδιο τεύχος το είχα βρει στη βρετανική βιβλιοθήκη, μου κάνει εντύπωση που το έχουνε οι Βρετανοί και όχι εμείς. Πετάχτηκα και μέχρι την αρχαιολογική εταιρία να ρωτήσω, ούτε κι εκεί υπήρχε. Μου είπανε να πάω να ρωτήσω στη βιβλιοθήκη της Βουλής. Θα πάω αύριο, για να δούμε θα το βρω;

Βγήκα στο μετρό του Αγίου Αντωνίου, είδα έναν δημοτικό αστυνομικό να φωνάζει και να τραβάει από το γιακά κάτι αλλοδαπούς μικροπωλητές, ήθελε να τους διώξει. Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντοτε υπέρ του κράτους και των νόμων του, μιας και αυτοί ψηφιστήκανε από τους συμπολίτες μου (ασχέτως αν διαφωνώ με πολλούς από αυτούς τους νόμους) αλλά δεν είναι μεταχείριση αυτή, θα μπορούσε να το κάνει με πολύ καλύτερο τρόπο και χωρίς να χειροδικήσει. Αναρωτιέμαι, έτσι θα φερότανε στον Κόκκαλη ή στον Βαρδινογιάννη αν παρανομούσανε; Την απάντηση τη γνωρίζουμε όλοι μας. Ένα μεγάλο Χ λοιπόν στον "αστυνομικό" που δείχνει τη μαγκιά του μόνο εκεί που τον παίρνει.

How to keep people in control

(Tonny Benn) - I think democracy is the most revolutionary thing in the world, far more revolutionary than socialist ideas or anybody else's ideas. If you have power you use it to meet the needs of you and your community. And this idea of choice which capital talks about all the time, you got to have a choice, choice depends on the freedom to choose. And if you're shackled with debt you don't have a freedom to choose.
(Michael Moore) - It seems that it benefits the system if the average working person is shackled with debt.
(Tonny Benn) - Yeah. The people in debt become hopeless and hopeless people don't vote. See they say that everyone should vote but I think if the poor in Britain or the United States turned out and voted for people who represented their interests it would be a real democratic revolution. So they don't want it to happen. So they're keeping people hopeless and pessimistic. See I think there are two ways in which people are controlled. First of all, frighten people. And secondly demoralise them. An educated, healthy and confident nation is harder to govern. And I think there's an element in the thinking of some people, we don't want people to be educated, healthy and confident because they will get out of control. The top 1% of the world's population own 80% of the world's wealth. It's incredible that people put up with it, but they're poor, they're demoralised, they're frightened. And therefore they think "perhaps the safest thing to do is to take orders and hope for the best".

Sicko, by Michael Moore.

Οι λογαριασμοί των υπουργών

Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Το 1997 ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ βρέθηκε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Δημοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν ότι υπέπεσε σε ομοσπονδιακό αδίκημα. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, το 1996, τηλεφώνησε σε μερικούς φίλους του και χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος, μέσα από το γραφείο του στον Λευκό Οίκο! Η ζημία του Δημοσίου ήταν ασήμαντη -μερικά δολάρια μόνο- αλλά το αδίκημα μεγάλο: χρησιμοποιήθηκε δημόσια περιουσία για κομματικούς σκοπούς! Για τον λόγο αυτό το υπουργείο Δικαιοσύνης ξεκίνησε ανεξάρτητη έρευνα, η οποία έκλεισε όταν ο δεύτερος τη τάξει πολιτειακός παράγων των ΗΠΑ ζήτησε ταπεινά συγγνώμη από τον αμερικανικό λαό και υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει!

Στην Ελλάδα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι υπουργοί δεν ελέγχονται ούτε για τα έξοδα που κάνουν στο «Four Seasons» και τις λιμουζίνες που νοικιάζουν στο Παρίσι, θα ελεγχθούν όταν χρησιμοποιούν τα κρατικά τηλέφωνα για κομματικούς σκοπούς;

Υπήρξε όμως ένα δημοσίευμα το Σάββατο το οποίο δεν διαψεύσθηκε, αλλά δεν θέλουμε και να το πιστέψουμε. Αντιγράφουμε: «Μια υπουργός έπαθε την πλάκα της, όταν διαπίστωσε ότι ο λογαριασμός του προσωπικού κινητού του προκατόχου της, νεοδημοκράτη υπουργού, ξεπέρασε τον περασμένο μήνα τις... 107.000 ευρώ! Αρχισε να αναρωτιέται πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο κι από την έρευνα αποκαλύφθηκε ότι ο κύριος υπουργός είχε μοιράσει μερικές δεκάδες κινητά σε κουμπάρους, κολλητούς και φίλους και άρχοντας όπως είναι (με τα δικά μας τα λεφτά) είχε ζητήσει όλα να αθροιστούν σε έναν λογαριασμό - του δικού του κινητού! Μου λένε ότι ακόμη ψάχνουν να βρουν ποια είναι αυτά τα κινητά και σε ποιους δόθηκαν. Την ίδια εξίσωση προσπαθούν να λύσουν και στο υπουργείο Παιδείας, όπου βρέθηκαν στο γραφείο υπουργού (του Αρη δηλαδή) χρεωμένα 50 κινητά (!) και από 20 σε καθέναν από τους δύο υφυπουργούς του, Ταλιαδούρο και Λυκουρέντζο. Ενημερώνω σχετικά τους κυρίους (πρώην) υπουργούς ότι αναζητούνται πρώτον, οι λογαριασμοί (που εμείς πληρώσαμε), όπως και οι κάτοχοι των κινητών για τα περαιτέρω... Επίσης στο ίδιο υπουργείο, προφανώς για τα περαιτέρω, αναζητούνται οι παραλήπτες... 5.000 ανθοδεσμών (!!!), καθώς και 2.000 μερίδων φαγητού που δόθηκαν στη διάρκεια μιας εκδήλωσης που οργάνωσε ο προκάτοχος του Αρη, υπουργός κύριος Στυλιανίδης...», («Τα Νέα» 17/10/2009).

Σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα μια τέτοια είδηση θα ήταν αφορμή για επίσημη έρευνα. Θα μαθαίναμε τουλάχιστον ποιοι πήραν τα τηλέφωνα. Στην Ελλάδα ούτε τα ΜΜΕ δεν συγκινούνται. Οι θαμώνες των παραθύρων δεν είναι μόνο εξαιρετικά χουβαρντάδες με τα λεφτά των φορολογουμένων, θεωρούν εαυτούς και πολιτικά ορθούς. Ενώ θα έκαναν μεγάλο θέμα μια λέξη που θα έλεγε ο κ. Σπηλιωτόπουλος για το θέμα της διαδοχής και θα το συζητούσαν επί μέρες στα «δελτία», ο λογαριασμός των 107.000 ευρώ σε ένα μόνο κινητό και οι 5.000 ανθοδέσμες βαφτίζονται λεπτομέρειες της πολιτικής ζωής, ανάξιες σχολιασμού. Αν, μάλιστα, κάποιος τα αγγίξει θεωρείται λαϊκιστής. Και φυσικά, ουδένα απασχολεί ότι αυτά είναι έξοδα που έκαναν υπουργοί μιας κυβέρνησης, η οποία είχε ως μόνη πολιτική πρόταση ότι «εμείς θα είμαστε πιο ηθικοί και θα περιορίσουμε τις σπατάλες»...

Από την καθημερινή.

Ηλιακός φορτιστής, μέρος δεύτερο

Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον ηλιακό μου φορτιστή. Ένα μήνα στην Ελλάδα και η μοναδική συσκευή που έχω φορτίσει μέσω ΔΕΗ είναι ο η/υ μου, που δυστυχώς δεν υπάρχει αρκετή ενέργεια για ηλιακή φόρτιση. Ακόμα και όταν συνδέσω τον η/υ με τον η/φ ναι μεν φορτίζει αλλά με πολύ αργούς ρυθμούς. Είναι αδύνατον να φορτίζω τον η/υ και να τον χρησιμοποιώ ταυτοχρόνως, πρέπει να είναι κλειστός.

Εδώ και ένα μήνα δεν έχω χρησιμοποιήσει ούτε στο ελάχιστο τη ΔΕΗ για να φορτίσω

• iRiver mp3 player


• iPod mp3 player


• PSP


• 2 κινητά τηλέφωνα

και αν συνεχίσει η καλοκαιρία δε βλέπω να τη χρησιμοποιώ για αρκετό καιρό ακόμα. Σε γενικές γραμμές ένα κινητό (LG) φορτίζει σε περίπου δύο με τρεις ώρες με μεσημεριανό ήλιο (12 με 2).

Μοναδικό μειονέκτημα του η/φ είναι ότι δεν έχει μπαταρία και το ρεύμα πρέπει να διοχετεύεται απευθείας στις ηλεκτρικές συσκευές. Μου είναι δηλαδή αδύνατον να τον χρησιμοποιήσω σε ώρες εκτός ηλιοφάνειας.

Ντόρα Μπακογιάννη

Μου ήλθε πριν από λίγο ένα μηνυματάκι στο κινητό "Την Κυριακή ζητώ το σταυρό σου. Ξεκάθαρα. Ντόρα Μπακογιάννη. Α' Αθηνών <Από> Dorabak".

Κάτι άλλο θα πάρεις Ντόρα μου, κάτι άλλο, που οι κανόνες δεοντολογίας δε με αφήνουνε να αναφέρω :D :D :D

Πάντα επίκαιρο

Οι εκλογές

Εκλογές, κόμματα
με φρου φρου κι αρώματα
Διαδηλώσεις, πτώματα
μ' ανοιγμένα στόματα
Ψηφοδέλτια σταύρωνα
κι όλη νύχτα καύλωνα
Στης βουλής τα έδρανα
αχ κι εγώ να έκλανα

Υπουργεία τέρατα,
γαμημένα κέρατα
Φέξε μου και γλίστρησα
ως της γης τα πέρατα
Στα σχολεία γάματα
γράμματα σπουδάματα
Του Θεού τα πράματα
φτύσ' τα τους κατάμουτρα

Πληρωμές, χαρτόσημα,
φόροι γραμματόσημα
Στο γαμήσι πρόστιμα,
μαγκιά, κλανιά κι απόστημα
Μπάτσοι, αύρες, ράμματα,
ξηγημένα πράματα
Τώρα στα γεράματα
μάθε γέρο γράμματα

Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
στα εικοσιπέντε έχω γεράσει
Δεν μπορώ άλλο Θανάση,
κάνε στάση

Ήγγικεν η ώρα

Την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές θα είμαι στο αεροπλάνο και θα πετάω για Ελλάδα. Μετά από 13 έτη (μαζί με ένα διάλειμμα για να πάω στρατό και λίγο καιρό στην Αθήνα) ήγγικεν η ώρα της επιστροφής. Ποιός θα το περίμενε; Ήλθα στη Μεγάλη Βρετανία για σπουδές (3 έτη) και έμεινα 13! Στην αρχή δυσκολεύτηκα, αλλά προσαρμόστηκα γρήγορα. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η καλή παρέα. Και μετά τέλος, αυτό ήτανε. Ντρέπομαι που το λέω αλλά δε μου έλειψε (λείπει) καθόλου η Ελλάδα, οι αγενείς άνθρωποι, οι ωχαδελφιστές. Δε μου λείπουνε οι πυργκαϊες, οι βρώμικες ακτές, τα σταθμευμένα αυτοκίνητα πάνω στο πεζοδρόμιο. Δε μου λείπει η έλλειψη πρασίνου, ο καπνός στις καφετέριες και στα μπαράκια. Το μόνο που μου λείπει είναι η θάλασσα, αυτή η θάλασσα...

Επιστρέφω λοιπόν στην Ελλάδα, μονίμως αυτή τη φορά. Τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα, η αλήθεια είναι ότι από τη μία θέλω μια αλλαγή αλλά περισσότερο θα προτιμούσα να μείνω εδώ. Το Λονδίνο νομίζω ότι είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου, σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος, σε εκτιμάει και σου δίνει τις ευκαιρίες να δείξεις ποιος είσαι.

Αναμνήσεις πολλές, έρωτες, χυλόπιττες, πίκρες, χαρές, εργασία, απολύσεις, κραιπάλες, μεθύσια, άλλοτε είχα λεφτά άλλοτε δεν είχα... Ήλθα εδώ το 1999 (μετά τις σπουδές μου στο Newcastle) για δουλειά και για ένα part-time master. Δύσκολη αρχή και πάλι. Άφηνα την (τότε) κοπέλα μου στο Newcastle, τους φίλους μου, το γνώριμο περιβάλλον. Αλλά προσαρμόστηκα πάλι γρήγορα. Έκανα γνωριμίες, άρχισα να βγαίνω πιο συχνά. Έζησα σε αρκετές περιοχές στο Λονδίνο, κάποιες καλές, κάποιες άσχημες, όλες όμως με τα δικά τους χαρακτηριστικά... Greenwich, Mile End, Belsize Park, New Cross (εδώ γνώρισα και τη σύζυγό μου), Enfield, West Hampstead, Bounds Green κάθε μία ξεχωριστή, βρώμικες, καθαρές, trendy, working classes...

Θα μου λείψουνε πολλά πράγματα από εδώ, το πράσινο, ο κόσμος, η μόδα τους, τα κλαμπάκια τους, η νοοτροπία τους, δε θα αναφερθώ σε όλα, θέλω πολλές σελίδες. Σίγουρα όμως δε θα μου λείψει ένα πράγμα: ο κάθε κακομοίρης Σομαλός, Γκανέζος, Κενυάτης, Βρετανός, Έλληνας, Κύπριος, Αλβανός κλπ που αμολάει δέκα παιδιά, δεν εργάζεται ποτέ του (μα ποτέ λέμε) και ζει από τα benefits + σπίτι + income support + ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου. Αυτή η χώρα ναι μεν πρωθεί την αξιοκρατεία και τον πλουτισμό, αλλά προωθεί και την τεμπελιά από την άλλη μεριά. Οξύμωρο, μόνο οι Βρετανοί θα μπορούσανε να το κάνουνε αυτό.

Φεύγω λοιπόν με εισιτήριο χωρίς επιστροφή, από την πόλη που αγάπησα... όχι απλώς αγάπησα, τη λάτρεψα (θα το έχετε καταλάβει όσοι διαβάζετε το ιστολόγίο μου), απ' το Λονδινάκι μου. Αυτή η πόλη έχει κάτι, κάτι τις, και σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Πιστεύω είναι οι άνθρωποι, εδώ πραγματικώς σκέφτονται και είναι πολύ μπροστά.

Υπόσχομαι όμως κάτι στον εαυτό μου. Σίγουρα θα ξαναεπιστρέψω, είτε σαν τουρίστας είτε ως μόνιμος κάτοικος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

A tower of Sheep @ 229

Εχθές είχα πάει στο 229, απέναντι από τον σταθμό Great portland street. Ένας (πρώην) συνάδελφος από τη δουλειά έχει συγκρότημα (A tower of sheep), παίζουνε ska, και πήγα να τους δω.

Ωραία ήτανε, σκοτεινό το μέρος, παίζανε και κάποια άλλα συγκροτήματα. Ήτανε και ένας τυπάκος, τραγουδιστής, πολύ (εξελιγμένους) Beatles μου θύμιζε. Παντελόνι σωλήνας, κολλητό, σκαρπίνι μυτερό, πουκαμισάκι και δερμάτινο μπουφάν, το μαλλί δε σε φάση Oasis, πολύ 90ς στυλάκι. Κάπως έτσι αρχίζουνε όλοι σκέφτηκα, από μικρές λέσχες σαν κι αυτή, underground φάση...

Πως να μετατρέψεις βρώμικο νερό σε πόσιμο

Από TED.

Καταπληκτικό (μόνο για "σπασικλάκια")

Από geeks are sexy.

Greenwich @ London

Σήμερα σκάει ο τζίτζικας στο Λονδίνο, το θερμόμετρο έχει χτυπήσει 30άρες, όλοι έχουνε ξεχυθεί στα πάρκα και στα συντριβάνια, αποφάσισα κι εγώ να πάω μια βόλτα από την παλαιά μου γειτονιά, και δη το Greenwich. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να δω το Ice Worlds που δείχνει το Πλανητάριο στο αστεροσκοπείο του Greenwich. Είχα δει ένα trailer στην επίσημη ιστοσελίδα και μου άρεσε. Καλό είναι αλλά λίγο, διαρκεί κάτι παραπάνω από 20 λεπτά και το εισιτήριο κοστίζει 6 λίρες. Τέλος πάντων, έβγαλα και αρκετές φωτογραφίες τόσο από το Greenwich όσο και από το Island Gardens.

Το επίσημο διαφημιστικό



και μερικές φωτογραφίες

London from the London Eye

Αποφάσισα να ανεβώ κι εγώ στο London Eye. Ήτανε κάτι που ήθελα να κάνω εδώ και χρόνια αλλά πάντοτε το ανέβαλλα. Εχθές πήρα την απόφαση και κατά το μεσημεράκι ήμουνα στο Waterloo. Το εισιτήριο για να ανεβείς είναι λίγο τσουχτερό, 17,5 λίρες. Με αυτό μπαίνεις και στο London Eye 4D, ένα μικρό κινηματογράφο που σου δείχνει το London Eye σε τέσσερις διαστάσεις. Βεβαίως το 4D είναι παραπλανητικό εδώ πέρα διότι η τέταρτη διάσταση είναι ο χρόνος, αλλά τέλος πάντων. Με το ίδιο εισιτήριο μπαίνεις σε αυτόν τον μικρό κινηματογράφο, σου δίνουνε ειδικα γυαλιά για να μπορείς να δεις τις τρισδιάστατες εικόνες και τα βλέπεις όλα τρισδιάστατα, σε μία απόσταση τόσο κοντινή σε εσένα που νομίζεις ότι μπορείς να τα αγγίξεις. Έχουνε κάνει κι ένα ωραίο κόλπο με νερό και άλλα, π.χ. σε κάποια στιγμή βλέπεις έναν πιτσιρικά ντυμένο κάου μπόι να σε πιτσιλάει με ένα νεροπίστολο και από μπροστά σε ψεκάζουνε με νερό ώστε νιώθεις πραγματικώς ότι υπάρχει κάποιος εκεί που σε πιτσιλάει. Ίσως η τέταρτη διάσταση να αναφέρεται εκεί. Εκεί αξίζει να έχεις μικρό παιδί και να το πας να τα δει.

Southwark & Blackfriars Bridge @ London

Ε ε έφτασε :)

Σήμερα έφτασε ο ηλιακός φορτιστής "γορίλα" που παρήγγειλα. Δεν ήμουνα ευχαριστημένος με τον προηγούμενο και έτσι αποφάσισα να αγοράσω έναν μεγαλύτερο. Βεβαίως μου στοίχισε κάτι παραπάνω αλλά χαλάλι του. Το εγχειρίδιο οδηγιών λέει ότι μπορεί να φορτίσει ως και φορητό η/υ. Τώρα που κατεβαίνω Ελλάδα θα έχω την ευκαιρία να τον δοκιμάσω.

Limehouse @ London